Murcia!!

Murcia

Klokslag 22 uur viel inderdaad de stroom uit, dus maar vroeg naar bed. Omvormer aan zodat ik ook goed kan slapen, lekker vroeg onder de wol. Het was nog 22 graden in de bus, dus besloot ik om mijn rol kussen, dat altijd tegen de achterdeuren ligt voor de optrekkende kou, er niet neer te leggen. Nou daar dacht ik vroeg in de ochtend anders over, toen was het nog maar 12 graden in de bus, en aardig fris in mijn bedje. Mijn bed uit, en vlug die rol er neer leggen, dan kan ik nog mooi 3 uurtjes slapen.

En dan is er in eens weer stroom, al het licht aan in de bus, want dat ging gisteren vanzelf uit, weer het bed uit, omvormer uit, lichten uit en terug: nog 1,5 uur, heerlijk.

Pieter is jarig, zegt Lineke, het eerste wat ze zei deze ochtend, zo zie je maar hoe een moederhart klopt. Ook na 47 jaar. Gisteren zei Pieter: het mooiste wat je me kunt geven is dat je beter bent mam, nou ik kan zeggen: het gaat heel goed, mam is beter.

Na het ontbijt zijn we op de fiets 10 kilometer verderop de stad Murcia gaan bezoeken, de moeite meer dan waard. Vooral de oude stad is echt mooi. Koffie op een terrasje in de zon, later nog een wijntje, een taartje gekocht bij de bakker, straks voor thuis. Allemaal traktaties op de verjaardag van Pieter, je kunt maar wat te vieren hebben toch?

Het weer is hier prachtig, we hebben volle bak zon vandaag, en dat is morgen ook zo. De camperplaats is flut, althans dat vind ik. Buiten te kleine plaatsen en s’nachts geen stroom, vind ik 1 douche op 40 plaatsen echt te weinig en dan moet je er ook nog €1 in stoppen om 8 min warm water te hebben. En toch hebben we 1 nacht bij geboekt, de zon maakt nu alles goed. En wil je de stad Murcia bezoeken dan is dit toch een van de beste opties voor zover wij nu weten.

De fiets tocht naar Murcia hier vanaf de camperplaats is echt top, bijna heel de weg een geasfalteerd fiets pad, langs de rivier, en een rivier met water. Eerst is het maar een stroompje, maar na de waterzuivering, (moesten we wel ademen zonder neus), werd de rivier steeds breder. In Murcia was er zelfs een rondvaart bootje, maar rondvaren, dat kon niet. De rivier begint in Murcia met een waterval. We parkeren onze fietsen daar waar de stad begint en de rivier op de kade. We bekijken even goed de plek zodat we ze straks ook weer terug vinden. En gaan op zoek naar de oude stad.

De stad is prachtig met veel oude ornementen, gebouwen en zelfs een kathedraal, maar deze is under construction, op een afstand was wel de toren met de klok te zien, maar op het plein van de kathedraal was hij helemaal ingepakt, maar wel leuk, met afbeeldingen erop: het was net een soort stripverhaal.

Rond 14.30 uur waren we terug en dat waren de meeste hier. Eigenlijk is het net een grote familie, de Belgen staan hier al weken en sommige maanden, begrijp ik niks van, als je nou niet wil reizen, dan zoek je toch een top plek, ga je toch niet in het grind op een camperparkeerplaats staan 10 kilometer van de stad. Dat is leuk voor 2 a 3 dagen toch niet om te overwinteren. Ze klitten allemaal bij elkaar midden op het pad. Tja, geen plek naast de camper of geen zon omdat de buren daar in staan, dus zitten ze voor of achter hun eigen camper in de zon, dicht bij elkaar, en dan komen de verhalen weer. Wij zitten gelukkig net op een stukje dat we wel àlles kunnen horen maar niet mee doen aan het gesprek, te ver weg zullen we maar zeggen, heerlijk. Even een praatje met onze directe buren is meer dan genoeg.

Na 17 uur komt er weer wat wind en dan moet Lineke naar binnen, beetje voorzichtig zijn we natuurlijk wel. Even op bed en vertrokken was Lineke, buiten zijn en fietsen maakt rozig en helemaal als je zo ingeleverd hebt als Lineke de laatste weken.

Morgen naar de markt in Torreagüera hier 4 kilometer vandaan.

Camperplaats Huerta de Murcia

Camperplaats Huerta de Murcia.

Gisteren op campercontact gekeken waar we heen zouden kunnen, en natuurlijk gekeken waar het mooiste weer was en zou blijven de komende dagen, en die zoektocht bracht ons bij camperplaats Huerta de Murcia. Grote camperplaats: wel 40 plaatsen en volgens de reviews niet verkeerd. Vriendelijk ontvangst staat bijna bij elke review. Wij vertrekken rond10.45 uur

Eerst rustig ontbijten en het dagelijkse rondje met de hondjes. Als ik terug ben is de bakker er en ik denk: is eigenlijk wel handig nu, gewoon even een stokbroodje halen bij de bakker inplaats van broodjes afbakken. En wat zie ik dan: daar loopt Lineke al aangekleed en wel en met een stokbrood onder de arm. Dat is de eerste keer van deze vakantie dat ze al aangekleed is als ik terug kom met de hondjes, het gaat nu zeker beter, meestal lag ze nog onder de wol, soms al wel uit bed, maar nog te moe om verder wat te doen, en nu loopt ze daar in eens, aangekleed en wel met stokbrood.

Ik doe alles buiten, Lineke alles binnen. Ik ruim al op wat we niet nodig hebben om buiten te ontbijten. De mat voor de deur, de tocht strook onder de deur, bijzet tafels: al dat soort spul kan al achter in de garage onder ons bed. Enkel de tafel en de stoelen blijven staan. Lineke ondertussen maakt het ontbijt klaar en zet al vast wat we niet meer nodig hebben, zoals de tafel van binnen, de tv en de airfryer zodat dat niet bij de eerste bocht door de camper vliegt. Er wordt koffie voor onderweg gezet, Lineke gaat afrekenen 6 nachten €84 inclusief stroom en water. Als dat allemaal gebeurd is zitten we heerlijk in de zon te ontbijten.

Laatste spullen op z’n plek en daar gaan we richting Nijar, langs de Lidl en dan door richting Murcia. De reis door het binnenland is mooi, het stuk doorAndalusië voordat het weer district Valencia wordt is echt heel ruig, bijna vulkanisch is het. Alle bruggen gaan over droog liggende rivieren op een na, die is voor ongeveer 10% gevuld met water.

Er komt wat bewolking binnen, maar we moeten nog meer dan 150km, dus het weer kan nog álle kanten op. Als we eenmaal op de autovia zitten moeten we 171 km de weg volgen en Google geeft aan dat het in totaal nog 174 km is. Echt druk vind ik het in Spanje nooit, heb buiten de omleiding bij Barcelona nergens in de file gestaan en toch al de nodige kilometers gereden.

We moeten de snelweg verlaten richting Murcia oost, komen op een weg vol rotondes, allemaal recht door tot die ene, daar moeten we de vierde eraf richting Alicante, en dan gaat het fout. Tellen tot vier lukt wel, maar Alicante volgen is de vijfde. Nog een keer rond, en ja bij de vijfde staat toch echt Alicante, nou dan de vijfde. Herberekening, wil zeggen fout gereden. Ik natuurlijk weer verontwaardigd, maar gelukkig bracht Google ons weer keurig terug naar die zelfde rotonde, ik had inmiddels zelf de navigatie voor me, want dan zie ik tenminste waar ik heen moet en dat was afslag 4 van de rotonde. We rijden nog wat en dan ineens zegt Google bestemming bereikt. Geen camper te zien. Ik vraag aan Lineke wat ze ingetoetst heeft en die zegt het adres wat in campercontact staat, niet dus, zat vast een tik fout in. Ik zoek het zelf en we moeten nog 5,5 kilometer dan zijn we er.

We rijden 5.5 kilometer door een citroen kwekerij, de ene boomgaard na de andere, en ook de camperplaats staat zowat in een boomgaard, in elkgeval staan er citroen bomen. We zijn er om 14.30 uur, en geen vriendelijk ontvangst, ook geen onvriendelijk, receptie gesloten en pas open om 17.30uur: siësta zullen we maar zeggen.

Lineke spreekt een Nederlander aan, zijn er genoeg van, en die zegt: als er een vrije plek is waar niet gereserveerd op staat mag je er gewoon gaan staan, en dat doen we dan. Een plekje is er nog waar niets bij staat, de camper die achter mij is komen staan op de oprit heeft dus pech. We staan: we staan recht, maar om nu te zeggen dat ik hier blij van word? nee…..

De recensies zijn goed maar ik vind hier van alles van. Veel te krap op elkaar gepropt staan hier de campers, je kunt de luifel niet uitdraaien, eigenlijk niet eens fatsoenlijk naast je camper zitten. Stroom wordt s’nachts uit geschakeld tussen 10 uur s’avonds en 7 uur ‘s ochtends, blij met mijn omvormer, want ik heb s’nachts stroom nodig voor mijn snorkel ( abneu apparaat).

40 plaatsen 1 toilet en 1 douche voor de dames, krap dus net als de plaats. Eigenlijk dacht ik: morgen gaan we weer door, dit is niks, tot we in gesprek kwamen met de overbuurman. Hij vertelde dat ze hier al 8 dagen staan, en dat je hier fijn kunt fietsen met goede fiets routes, 10 kilometer van het centrum van Murcia, nou dan kijken we morgen even rond hier, maar dan gaan we weer van deze parkeerplaats af, want dat is het, een parkeerterrein waar we €17 per nacht betalen. Het staat hier altijd vol zegt de overbuurman, er is hier ook niet veel in Murcia als van die park4night plaatsen bij IKEA bij de Lidl. En ik zei toen: er is nog een camperplaats bij Murcia, hebben wij vorig jaar gestaan, daar was toen nog geen stroom, eigenlijk niet veel meer dan een stuk braakliggend grond, en ik dacht: maar meer ruimte dan hier.

Hier staan ze dan: de campers van €100.000 en meer, met de dames met aardappels in de keel te vertellen over hun reizen met de NKC naar Noorwegen, Marokko en Afrika blabla bla…. de mannen met rode broeken, de een pocht nog harder dan de andere, hutje mutje op elkaar, en maar recensies schrijven hoe geweldig gezellig het hier is, en hoe leuk ontvangen. Nederlandse pochers, Duitse pochers, maar de Belgen die pochen niet, hebben ook geen madame met een aardappel in de keel, en de mannen zien er heel sportief uit met een lekkere bierbuik. En onze Limburgse buren ( reserve Belgen) zijn ook geschikt. Gelukkig zijn niet alle camperaars zo, zijn de meeste gewoon kei gezellig en zonder aardappel, maar gewoon met de beide benen op de grond blijven staan, toevallig staan hier een aantal van die pochers, en die hoor je dan ook heel de dag.

Wat zouden ze van ons zeggen?? Twee vrouwen, de ene net een hippie met zo’n afgeknipte spijkerbroek en een haarbandje in het haar, de ander in een rood rokje ( toch anders dan een rode broek) maar wel een sloeber truitje er op, in zo’n oud camperbusje: zelf gemaakt ding, dat kan niets zijn. Of: wat leuk die twee oude dames in dat busje, hebben nog meer lol dan wij, drinken wijn en bier eten een lekker toastje om 17 uur…..wat gezellig daar! Ik denk het laatste(:

De zon is inmiddels weg, dan is het ook gelijk fris, en we hebben minder stroom, alles draait hier op zonnepanelen en s’avonds tot 22.00 uur, wordt er een aggregaat bij gezet. Dus koken elektrisch gaat niet, maar gas hebben we ook, gebruiken we bijna nooit maar we hebben het wel. Lineke kookt, weer een aanwijzing dat het beter gaat. We eten pasta met kip in roomsaus. Ik doe de afwas, alles weer eerlijk verdeeld.

Wandelen in niemandsland!

Wandelen in niemandsland

Nadat ik eerst weer heel de bus uitgestoft had ben ik na de lunch gaan wandelen naar Caldera Volcánica Majada redonda. De weg over de onbegaanbare fiets route van gisteren. De tocht er heen is 3,5 kilometer, maar ook te voet is het zeer zwaar lopen, er ligt gewoon te veel grind en te grof grind om een beetje normaal te kunnen gaan. Toch ga ik het doen. Elke stap moet ik bewust mijn voeten plaatsen en ik zwalk van het rechter naar het linker wielspoor om het spoor te kiezen wat er het beste uitziet. Naast het pad loopt een droog liggend berg stroompje wat het pad af en toe kruist, het water zal, als het er ooit is aardig naar beneden denderen, want het loopt hier omhoog. Ik loop tussen twee bergen in, in een brede vallei, heel groots en ik heel klein. Eigenlijk bijna nietig, zo ongerept en groots aanwezig is de natuur om mij heen. Na ongeveer een uur ploeteren kom ik een oude vervallen finca ( boerderij) tegen, en ik ruik koeien. Op een afstand had ik ook al een rood autootje zien staan, de finca is dus gewoon bewoond. Er staat een tractor, ligt wat gereedschap te slingeren, hangen tientallen lege plastic water kannen aan de deurklink, maar ik zie geen mens, enkel door de spleten van de staldeuren heen zie ik vee liggen en een eindje verderop zie ik kippen scharrelen. Dat hier nog iemand woont is een wonder, ik zou het zo onbewoonbaar verklaren. Vanaf hier wordt het pad beter begaanbaar, het wordt smaller en meer een echt wandelpad. Er zijn ook routes aangegeven, maar echt duidelijk is het niet. Ik loop nog een kilometer over het smalle pad tot het zich splitst in rechts of links. Ik heb inmiddels geen bereik meer, ik weet nu de weg nog terug maar als ik hier over deze smalle paadjes ga lopen dan weet ik het zo niet meer, en zonder internet bereik is dat niet slim bedacht ik zo. Aan Lineke had ik ook beloofd niet langer dan 2 uur weg te blijven zodat ik rond 4 uur ongeveer weer op de camping moet zijn.

Terug: kan alleen over de zelfde route en nu berg afwaarts. De eerste kilometer over de smalle wandelpaden gaat goed, maar naar beneden over te veel en te grof los liggend grind is balanceren, af en toe rolde mijn voeten over de steentjes en dat voelt raar. Uitkijken, goed op blijven letten is wat ik tegen me zelf zei. Na nog een kilometer dalen kwam ik 4 oudere mensen tegen, leeftijd altijd moeilijk te schatten maar dichter bij de tachtig dan bij zeventig, en ik dacht: wat gaan jullie doen. Ze waren wel goed uit gerust, beter dan ik, zij hadden alle 4 een berg wandel stok met zo’n pin er aan bij zich, en ze waren niet alleen, alleen hier wandelen is eigenlijk niet zo slim. Gelukkig ben ik heel, moe en voldaan weer thuisgekomen.

Lineke heeft een hele goede dag, ondanks de hevige wind van vannacht, die ons busje aardig liet schudden heeft Lineke goed geslapen, en stond ze herboren op. De wind was vandaag tot een uurtje of 3 aardig weg, waardoor Lineke voor het eerst in een hemdje en korte broek een paar uurtjes buiten heeft zitten lezen, terwijl ik de bus aan het poetsen was. Na 3 uur was het voor Lineke al niet meer slim om buiten te zitten, de wind stuurde haar terug naar binnen.

Zij heeft vanmiddag de hondjes uitgelaten een activiteit die ze gelukkig weer kan doen. Ze hoest nog wel, soort kriebel hoest, maar de koorts is vandaag tot nu toe eindelijk weggebleven.

Morgen vertrekken we richting Murcia, 186 km ongeveer hier vandaan, nieuwe plaats voor fiets- en wandeltochten en misschien kan Lineke dan een keer mee, we gaan het zien.

Zon & Wind

Zon&wind

Vandaag valt het weer een beetje tegen. Tot 12 uur was het perfect, lekker zonnig, en toen kwam Jan de wind er weer bij, nog steeds zonnig maar die shit Jan blaast ons toch naar binnen. Natuurlijk zijn we voorzichtig voor Lineke: die mag sowieso niet in de wind zitten van mij.

Voor de middag ben ik even hier het dorp in gelopen om te kijken wat er allemaal is, nou eigenlijk niks, een hotel, een bar, en een piep klein buurtwinkeltje. Er wonen misschien 100 mensen in dit dorp, zo klein is het, wel ziet het er over het algemeen netjes uit. Met Lineke heb ik dit ook nog eens gedaan, even naar het winkeltje en koffie drinken op het terras van de bar, ff er uit is goed voor haar.

De wind begint al snel in kracht toe te nemen en als wij goed en wel weer terug zijn van ons uitstapje waait het al te hard voor Lineke om buiten te blijven.

Eigenlijk was mijn plan om vandaag naar SanJosé te fietsen, maar door de wind heb ik dit maar verzet naar morgen. Wel ben ik op de fiets hier in de omgeving op verkenning gegaan. Er staan nog wat huizen buiten het dorp daar ben ik gaan kijken.

Hier achter onze camperplaats staan ook wat huizen en er is een plastic plantage, ik dacht daar kan ik ook eens langs fietsen, maar dat was niet zo’n best idee. Het is een gewone weg richting de plantage langs de huizen, staat nergens privé of iets dergelijks, alleen denken de mensen die daar wonen er anders over. Het begint goed, maar ineens beginnen er honden te blaffen en zie ik van die kalf honden ( zo groot als een kalf) uit hún hokken komen 3 stuks, ze zitten aan een lange ketting en komen alle drie op me af. Eerst denk ik oké ze zitten vast, en dan zie ik hoe ze vast zitten en ik denk: shit ze kunnen zo naar mij toe. Ze zitten weliswaar aan een ketting, maar die ketting zit weer aan een lang gespannen draad die over heel de weg gaat, ik fiets net over de eerste draad heen en de eerste hond zit al aan mijn enkel. Ik draai de fiets voordat hond nummer twee bij mijn enkel kan, maar zit nog steeds met die eerste. Ergens denk ik in mijzelf, zal wel meevallen anders hadden er vast borden gestaan, maar echt prettig vond ik het niet. De hond gromde wat, kietelde met zijn tanden mijn rechter enkel botje maar hij beet gelukkig niet. Pff dacht ik toen de ketting te kort werd om zo dicht bij mij te komen, als hij nu alsnog bijt, kom ik goed weg.

Op Google had ik gezien dat hier verder de wildernis in nog wat wandelroutes liggen en ik dacht: ik fiets daar eens heen om te kijken hoe lang die routes zijn, nou op de fiets onbereikbaar, het pad is denk ik pas opnieuw grind op gegooid, zoveel grof bijna keien grind dat zowel mijn voorwiel als mijn achterwiel steeds weg slipte en ik alle zeilen bij moest zetten om in balans te blijven. Dit is vragen om problemen dacht ik, dit gaan we niet doen, we gaan terug.

Morgen loop ik er naar toe is het plan, ik weet inmiddels dat het 3,9 km is om er te komen en de route 3 km dus rond de 11 km heen en terug moet kunnen.

De andere kant van de rivier, daar waar ik gisteren gewandeld heb en links ben afgegaan omdat de route anders allemaal verder het park in leidt, daar wil ik ook nog wel gaan kijken. En dat pad brengt mij op een hele bijzondere plaats. Alles is hier dor en ineens zie ik groen, heel veel groen, ik fiets door en kom bij een ruïne van een oude abdij, ook hier staan borden bij dat er in de jaren 60 spaghetti westerns zijn opgenomen, maar ook een bord wat verklaard waarom het hier achter de abdij zo groen is. UNESCO gebied: na vroeger een mijnbouw gebied te zijn geweest zijn er vlakke percelen gemaakt die geïrrigeerd worden, zodat er een heel groen gebied is ontstaan, wat heel opvallend is in deze dorre omgeving.

Na mijn verwondering ben ik terug gefietst richting Lineke, om 16 uur begint de race van Max en Lineke wil dit graag zien, maar ik heb het internet bij me. Lineke heeft gisteren nog een abonnement op Viaplay genomen, want mee liften met Margot gaat niet meer, daar heeft Viaplay een stokje voor gestoken. Dankjewel Margot dat je ons twee jaar hebt mee laten liften.

Terwijl Lineke de race bekijkt begin ik aan het eten. Het wordt niet bakken op de plaat, ik maak een heerlijke Nasi, zo lekker dat Lineke zelfs om nog wat vraagt, en dat is de laatste weken niet gebeurd, ging amper een portie in. Is dit de omzwaai, wordt ze nu beter?

Vandaagook nog ff contact gehad met Kim Rob Noud en Sanne en zelfs mijn broer André kwam nog in beeld, allemaal familie, die ons op de voet volgen.

Zwerfvuil!!

Zwerfvuil!!

Druk druk druk had ik het vandaag. We hebben goed geslapen, van Beppie kregen we gisteravond ook nog een tip, zij is net als Lineke voor de tweede keer ziek geworden, haar kleinzoon heeft haar waarschijnlijk opnieuw besmet en Hiltrud Lineke, of Lineke Hiltrud wie zal het zeggen. De tip was: neem voor het slapengaan twee paracetamol en tegelijkertijd een hooikoorts tablet dat zorgt ervoor dat je niet gaat hoesten. Niet is niet juist, maar het was veel minder, waardoor ze goed heeft kunnen slapen en anders wakker werd.

Voor het ontbijt inplaats van erna hebben we het wonder drankje ingenomen, en weer ging Lineke bijna over haar nek. We weten dat we vol moeten houden van Marc en Alice maar o o wat is dat moeilijk voor Lineke, terwijl ik het zo opdrink, nergens last van.

Door het ziek zijn hebben we meer was, en moet ook het bed wat vaker verschoond, vandaag was daar het perfecte weer voor zon en wind, de machine hier is groot dus alles kon er in, het beddengoed en de inmiddels weer verzamelde was van ondergoed, sokken en t-shirts en broeken. Omdat Lineke nog steeds niets van mij mag doen dan zitten en liggen heb ik dit allemaal geregeld, alleen Lineke heeft de machine aangezet. Er moest nog een waslijntje bij gespannen worden, maar uiteindelijk hing alles achter de bus te wapperen in de wind. Binnen 1,5 uur was alles droog en heerlijk fris ons bed weer opgespreid.

Tijd voor mijn wandelingetje die ik voor vandaag gepland had. Lineke gaat even liggen, en ik ga eens kijken of ik een route kan lopen hier door het natuurgebied. Ik deel de live locatie met Lineke en daardoor kan ik zelf ook zien waar ik ben. Op de kaart had ik een rivier gezien, hier eigenlijk vlak achter de camperplaats, daar wil ik naar toe en dan een lus lopen die je kunt zien op de kaart, hij gaat door het natuurgebied maar komt uiteindelijk weer uit in Los Albaricoques waar de camperplaats is. Hoe lang de route is kan ik niet zien maar ik kan op mijn horloge zien hoeveel kilometer ik gelopen heb. Ik had me voorgenomen als ik na 4 km niet het pad naar links tegenkom, ik omdraai en de zelfde weg terug loop.

De rivier is een droge geul: de weg naar de camperplaats loopt er dwars doorheen, als er wel water in staat kun je hier niet komen. Volgens mij is deze rivier al heel lang droog want de begroeiing in de rivier is enorm. Ik volg de weg langs de droge rivier richting het natuurgebied. Eerst verhard maar al snel onverhard door niemands land, niets meer te zien dan in de verte de plastic kassen maar vooral de bergen, en hier en daar een plot met se vende (te koop): wat je koopt mag Joost weten. Een oude grot achtige tunnel bedoeld voor opslag van waarschijnlijk olijven want dat is het enige wat ik in de buurt spot “olijven bomen”

In volg het zand/grind pad nu al ruim 3 kilometer als ik op een splitsing kom in de middel of No where , en wat denk je, er staan borden, er staat zelfs een bord wie er voorrang heeft, geen mens te zien in de verste verte niet. Ik houd links aan, dat is wat ik me herinner want ik heb inmiddels al een tijdje bijna geen internet bereik, heel af en toe 1 streepje. Iets verder op kan ik weer links, ik kijk nog eens op de live locatie en warempel ik zie waar ik ben, ja links af kan, dus ik loop nu tussen de bergen door op een minder begaand graspad, af en toe wordt er overheen gereden zodat je het net ziet.

En volgens de kaart komt het uit op de verharde weg. Maar nee: het stopt boven op de berg aan de rand van één geploegd veld, hier draait de boer zijn tractor, shit denk ik de verharde weg is daar ginds ergens, ik zie ook weer de plastic kassen in de verte en weet dat daar de verharde weg begint. Ik loop door over de wildernis, geen pad, alleen struikjes en klei keien, dus uitkijken voor de enkels, want als hier wat gebeurt zonder internet is het niet best. Uiteindelijk zie ik een soort geiten pad, smal met hoefjes, langs de bergrand wat richting de plastic kassen gaat en dat ga ik volgen. Even later loop ik weer op een graspad van de boer langs zijn geploegde grond richting de weg. Ik merk aan mijn internet streepjes dat ik meer in de wereld van de mens terecht kom, en daar gaat mijn telefoon, Lineke, gaat het wel goed, je deelt al 27 minuten niet je live locatie, ik zeg dat klopt heb hier bijna geen internet, maar ik weet waar ik ben. Ik loop bijna weer tussen de plastic kassen en dan heb ik weer goed internet en toets ik de camperplaats in op Google Maps, komt goed. Nog 45 minuten wandelen zei Google dan ben je er.

De weg tussen die kassen door ligt bezaaid met zwerf vuil, ik snap er niets van, je ziet hier nauwelijks mensen heel af en toe rijdt mij een auto voorbij of tegemoet, het kan niet anders of iedereen gooit hier alles uit de auto. Ik kan geen stap zetten zonder dat ik lege blikjes, Plastic flesjes, pakjes sigaretten of andere muk zie liggen, schandalig, hier doen de mensen nog niks aan milieu.

De weg leidt naar Los Albaricoques en net zoals Google al zei, 45 minuten later ben ik terug bij Lineke, mooie wandeling van bijna 8 kilometer. Biertje verdiend.

We blijven nog wat dagen!

We blijven nog wat dagen!

Na weer een nacht niet slapen door het hoesten hebben we besloten om niet verder te reizen, we blijven hier in deze streek hangen omdat het hier nu mooi weer is, zeker nog tot volgende week zaterdag is er goed weer voorspeld. Portugal gaat het dit jaar niet worden, de N2, de befaamde route, ligt er al jaren, die zal wel blijven liggen, onze kans komt nog wel. Voor nu is het belangrijk dat we vooral rust hebben, althans Lineke, niet reizen, niet niks niet, ff pas op de plaats en genieten van het mooie weer. Het hoesten vergt zijn tol.

De terug reis gaat waarschijnlijk gewoon langs de oostkust omdat we hier het beste weer hebben. Stapje voor stapje terug, maar nu nog even hier in de zon.

Het wonder drankje van Alice en Marc gaan we nu toch maar maken, daarvoor moet ik naar de stad Nijar, daar zijn de winkels om verse biologische gember, knoflook, honing en cayennepeper te halen. Citroen hadden we genoeg, geplukt door Mia. Gelijk neem ik nog wat extra boodschappen mee zodat we rustig een paar dagen vooruit kunnen. Ik rij langs de apotheek haal nog een extra hoestdrank en dan kijken we het maar weer even aan.

De route op de fiets leidt mij door het plastic meer, zo lijkt het op een afstand, maar het is een hele plantage: enorm groot gebied vol met plastic kassen hier verscholen tussen de bergen. Veel bedrijvigheid is er niet, zo af en toe zie ik iemand of rijdt er een auto. Daar waar ik de kas in kan kijken zie ik tomaten hangen en soms een hele kas met niks. Zodra de kassen stoppen stopt ook de verharde weg en rijd ik weer onverhard maar niet slecht: het gaat redelijk. De weg is heel glooiend, soms ga ik als een speer naar beneden om vervolgens in standje turbo ondersteuning en versnelling 2 weer een klim te maken, maar het is allemaal goed te doen. Het onverharde gedeelte gaat door het natuurpark, dat staat tenminste links en rechts zo af en toe op een bord. Als de weg onder aan de berg weer verhard wordt, beginnen de kassen weer. Ze liggen dus altijd in de luwte. Het zijn niet zomaar plastic kassen, ze zijn rondom voorzien van heel veel staaldraad, waardoor het plastic in zijn strakke vorm blijft zitten. Het staaldraad zit zo gevlochten dat het ruitjes vormt op het plastic ter grootte van een grote stoep tegel: 40x40 ongeveer op het dak, de zijwanden hebben een grotere ruit. De weg tussen de kassen door komt achter de Lidl uit. Ik rijdt nog even door richting het centrum van Níjar, omdat ik langs de bank moet en langs de apotheek.

Bij de Lidl haal ik de boodschappen, zit hier ook wel een Mercadona maar die ken ik niet, en op de een of andere manier is elke Lidl hetzelfde, en daar voel ik me het meest happy bij. Terug wil ik eigenlijk met mijn volle fietstassen niet meer over de berg, niet voor de berg, maar het grootste gedeelte van de klim en afdaling is onverhard, dus naar boven ploeteren en naar beneden de remmen naar de Filistijnen helpen, want de fiets laten gaan vol gepakt in los zand en grind naar beneden is echt geen optie.

Ik zet de navigatie op auto in plaats van fiets, en het eerste stuk gaat dat prima: er is zelfs een fantastisch fietspad aangelegd. Maar als het fietspad stopt moet ik kiezen, of rechtdoor tussen al het verkeer op een weg waar bij ons echt geen fiets op mag, of links af tussen de kassen door toch naar de berg. Ik kies de berg.

Lineke kan mij weer volgen dat geeft haar een rustig gevoel, snap ik, we zijn tenslotte ver van huis, in de middle off nowhere, in een ongerept stukje Spanje.

Blij dat ik weer thuis ben, voor mezelf en voor Lineke. Lineke heeft nog even geslapen zei ze en ik was best moe, over de berg met volle fietstassen is toch anders als naar het werk van Rijen naar Breda.

Met koffie, wel verdiend en twee koekjes, ook verdiend ga ik heerlijk even in de zon zitten voordat ik de hondjes uit ga laten, want Lineke mag even niets van mij doen dan zitten lezen of liggen slapen.

Het wondermiddel: als ik uitgerust ben en alles gedaan wat er gedaan moet worden begin ik aan het wondermiddel. Ik begin met de cayennepeper, ze hadden geen poedervorm dus de pepertjes moeten nog gehakt worden tot poeder. Dan de teentjes knoflook, deze moeten geperst er in. Ik pers er twee. Dan de gember te grote van een duim schillen en in kleine stukjes hakken zodat je ze kunt drinken, ook er in, dan de twee citroenen persen en er in en dan komt de honing, ik roer dit alles goed door elkaar en sluit het af en zet het in het donker. Vanavond voor het eten maken we van dit papje twee mokken thee. Twee theelepels muk en dan warmwater er op, niet kokend. Lineke drinkt het om beter te worden, ik om niet ziek te worden “hoop ik”…..

Inmiddels zitten we weer achter de bus, voor de bus zitten we in de schaduw van ons eigen bus, maar er achter kunnen we tot zonsondergang nog heerlijk zitten. Straks weer lekker eten van de plaat, heb nog een heerlijk black Angus biefburger.

17 uur, tijd voor ons wonderdrankje inmiddels van Alice gehoord dat het na bereiding direct te gebruiken is, dus we doen het maar, ik warm wat water op doe twee theelepels muk in een mok en giet het water er op, het ziet er vrij normaal uit, beetje lichte thee met stukjes. Nog even roeren en daar gaan we. Ik verwachte iets heel vies, maar het viel mee, beetje pittig van de cayennepeper,knoflook en de gember. Van Citroen en honing proef ik niets, maar zullen wel de ingrediënten zijn waardoor het niet extreem vies is. Lineke moet bijna kotsen maar gelukkig blijft het bij wat boeren en houdt ze het wondermiddel binnen. Morgen vroeg na het ontbijt doen we het weer.

De biefburger was weer heerlijk, kon nog net in de laatste zon buiten bakken, binnen stinkt het al genoeg naar alle ingrediënten van het wondermiddel. Maxair aan op air out vanavond.

Het kwam er niet van!!

Het kwam er niet van!!

Het was mooi weer toen we uit bed kwamen, de zon scheen al volop en de wind is ergens in de nacht gaan liggen, muisstil was het, heerlijk, tot dat de wekker afliep en vrij snel daarna de telefoon, o shit dacht ik gelijk de watermeter, ik had de wekker om 8 uur moeten zetten en dan het alarm er afhalen, in alle onrust die ontstaat zo vroeg in de ochtend druk ik de buurvrouw weg in plaats dat ik opneem geloof ik, of belde ik haar per ongeluk en drukte haar weer weg zou ook kunnen: in elk geval snapte ik wel dat de monteur er was en dat nu het alarm eraf moet. Bril zoeken en regelen, binnen een minuut, wakker worden, schakelen in je hoofd en de juiste code van het alarm in toetsen, en het belangrijkste het resulteerde niet in een ochtend humeur. Binnen 5 min was de watermeter vervangen, goed geregeld buuf!

De hondjes staan altijd te springen: ze weten het hele ritueel precies. Eerst enthousiast springen, dan de mand weer ingestuurd worden: heel zielig kijken van: ik moet zo nodig, maar het vrouwtje ook en die gaat eerst, ff wachten in de mand zodat het vrouwtje uit de voeten kan om aan te kleden en gaan. Eerst nog ff in de deuropening blijven staan zodat het vrouwtje vanaf buiten makkelijk de riemen om kan doen en dan hopen dat ze poort halen. Och ja, indien niet: we hebben zakjes en ruimen de shit altijd netjes op.

Lineke is nog steeds niet helemaal fit ze hoest nog veel en is snel buiten adem, ze doet wel alsof, maar ik lees het op haar gezicht, ze wil wel maar kan niet actief zijn. Toch heeft ze vandaag het een en ander gedaan. Ze heeft de was verzameld, muntje gehaald voor de machine de was in de waszak naar de machine gesjouwd en de wasmachine aangezet. En bij terugkomst zie ik dan dat dat eigenlijk al te veel is. Ik had de fietsen al van het fietsenrek , maar zei: ik ga wel alleen fietsen joh, wacht nog maar een dagje. Ze heeft gedoucht, zelfde verhaal moe bij terugkomst.

Ik heb in de tussentijd een waslijn gemaakt zodat de was lekker buiten kan drogen en ben weer verder gaan lezen in mijn boek. Nou ben ik helemaal niet zo’n lezer, maar dit boek, ik raad het een ieder die het nog niet gelezen heeft aan ( Daar waar de rivier-kreeften zingen van Delia Owens) is echt fantastisch: ik zat er vandaag zo lekker in, ik kwam er nooit meer uit. Zo wordt een actief geplande dag, op de fiets naar San José één passief dagje lui zitten in de zon met een geweldig boek. Dankjewel Elske voor dit cadeau.

En dan is het ineens 5 uur, heeft Lineke de hondjes al uitgelaten, ze eten gegeven en ik zat daar maar het ging allemaal langs me heen. Het mooie is dat Lineke zo de rust had die ze nodig heeft om van dit long virus af te komen en geen schuldgevoel omdat ze mij alleen op pad stuurt, of nog erger, mee gaat terwijl ze dat eigenlijk niet kan.

Eten: mooi weer achter de bus in de zon op de plaat, veel hadden we nog niet gegeten, een goed ontbijt en een koekje bij de koffie en ergens in de middag een banaan. Dus lekker grillen en bakken op de plaat, daar hadden we allebei zin in. We hadden gisteren een heerlijk stuk entrecote gescoord, hadden nog allerlei groente voor op de plaat, roomboter omdat heerlijke stukje vlees in te bakken, en het was verrukkelijk , bijna culinair. Na het eten ben ik nog een flink stuk met de hondjes gaan lopen zodat ik toch mijn beweging had voor vandaag.

Morgen weer een dag met nog mooier weer, ik fiets naar zee en Lineke mag zonder schuldgevoel thuis blijven.

Verkast!

Verkast!

We zijn na 4 dagen weer vertrokken: nog verder richting Portugal over de autovia Mediterrane: klinkt goed toch. Het weer knapt wat op, er komt steeds meer zon door de wolken, maar die wind, die wind waaide de boodschappen bijna uit het mandje bij Lidl.

De route die we gereden hebben ging dwars door het ruwe achterland, net ver genoeg het land in dat je de zee nergens zag. Ruw, heel ruw is het landschap hier en kurk droog. De grond heeft vaak de kleur van terracotta, maar de rotsen langs de weg zijn weer vaak gitzwart, ze glinsteren van zwart heid. Het leek op de mica ruitjes van de kolenkachel van vroeger, voor wie zich die kachel nog kan herinneren. Veel groeit hier niet, er zijn nauwelijks bomen, wat dorre struikjes die zo droog zijn dat ze met regelmaat door de wind uit de droge grond getrokken worden, en als een bolletje stro over de weg waaien, ik had er twee onder de auto vandaag. Gelukkig is het ook net stro dus voel je het niet eens. Je kunt je wel voorstellen dat het brand gevaar groot is hier, en daar wordt ook steeds voor gewaarschuwd, langs de autoroute staat regelmatig een bord met een grote vlam er op en tekst die vast betekent: pas op: brandgevaar.

In de auto achter het glas is het heerlijk, zonder dat de verwarming aanstaat loopt de temperatuur in de bus op tot 27 graden, bijna warm. We zijn rond 10.30 uur vertrokken, en om iets voor 2 waren we bij de Lidl in het dorp Nijar hier 19 km vandaan, we kwamen er langs met onze route. De camperplaats ligt redelijk achteraf, achter ons wordt gekweekt in van die vreselijke plastic kassen, die we onderweg weer zoveel gezien hebben dat het haast een plastic meer lijkt, blijf het lelijk vinden maar hoort gewoon bij Spanje zullen we maar zeggen. Bij ons hebben we het Westland, vol kassen van glas: ook vreselijk. De rest van de omgeving heeft prachtige uitzichten, ruw, wild en bergen op de achtergrond. Het is droog kurk droog zo droog dat zelfs de cactus plant het begeeft en als een bladskelet vergaan op de grond ligt.

Zo even mijn broer André bellen, die is jarig vandaag….66 jaar jong, de knappert, nog een jaar wachten dan komt de AOW.

Morgen hier maar eens de boel verkennen, volgens Gerian is hier goed te fietsen, zij zijn hier 5 dagen geweest, wat een toeval.