Maandag poets dag!

Maandag poets dag!

Klinkt saai en vreselijk maar het was zo hard nodig dat het vanzelf leuk wordt. Elke veeg met de stofdoek had resultaat. Eerst vanochtend de binnenkant, vooral het dashboard mocht wel wat aandacht hebben: alle gleufjes van de ventilatie roosters zaten vol stof, en die zijn er nogal wat. Met speciale dashboard doekjes alles af gedaan: ziet er uit als nieuw. De stoelen, elk stukje staal van de onderkant, alles is weer stof vrij, en de bekleding vrij van honden haren, net als de vloer. Matjes allemaal uitgeklopt vloer gedweild in de leefruimte, en ook daar alles ontdaan van stof.

Vanmiddag de buitenkant: het begon met ramen zemen, maar uiteindelijk is heel de bus gewassen en gezeemd, hij ziet eruit als nieuw. De overbuurman maakte op een gegeven moment de opmerking, je vindt het nog leuk ook hè, je neuriet de hele tijd, hij moest er om lachen, snap ik niks van. Hij is al drie maanden onderweg, maar had nog geen een keer zijn bus gewassen, snap ik wel, veel te groot, net een touringcar.

Van wandelen is niks meer gekomen vandaag, alleen met de hondjes. Lineke is weer wat beter vandaag, iets meer conditie, iets minder gehoest, de hoestdrank doet zijn werk, en de paracetamol ook.

Camperbusje schoon, Marijke vies. Douchen hier kan, maar ik had al gezien dat het lastig is om je kleren ergens anders te laten dan op de vloer, dus ik besloot om zonder kleren te gaan douchen. Thuis alles uit en in de badjes naar de douche, top, douchen ,afdrogen en terug naar huis, dat doe ik altijd voortaan zo. Na het douchen zijn we in het restaurant een lekker biertje en wijntje gaan drinken, dat had ik dik verdiend.

Lineke had vanmiddag al gekookt, heerlijke macaroni, dus straks iets simpels voldoet, hier of thuis, als ze geen tapas hebben dan wordt het thuis.

Afbakbroodjes thuis: heerlijk, ik loop nog een rondje en Lineke bakt de broodjes af, het is koud de wind is er weer en die waait koude lucht over de vlakte, niks aan, dan is het fijn als het thuis in je busje ook gezellig is. We kunnen lezen, we hebben KPN ITV dus tv kijken kan ook en dan hebben we ook nog de wereld aan spelletjes bij ons.

Mia en Peter zijn thuis, veilig thuis maar toch zo ongeveer 3000 km gereden in hun eerste camper reis. Vandaag hebben ze er de laatste 300 km van gereden en alles in de regen, dus welkom thuis, niets veranderd dus. Regen, regen, en nog eens regen.

Wij reizen morgen door, we gaan naar Los Albaricoques boven San José. We reizen door het binnenland, ben heel benieuwd.

Ongerepte natuur

Ongerepte natuur

Vandaag is de wind een stuk gaan liggen maar de zon laat het ook afweten, daar waar vanochtend de zon nog met regelmaat tussen de wolken velden door piepte hebben we vanmiddag een dikke deken bewolking en geen zon. De wind trekt zo nu en dan wat aan, en de verwachting is dat hij steeds wat krachtiger zal worden. Heel de dag binnen zitten is geen optie voor mij, ik moet naar buiten dus ben ik vanochtend gaan wandelen na het ontbijt.

Ik zet maar gelijk mijn locatie delen aan zodat Lineke me kan volgen en stippel een beetje de route uit. Uit de poort rechts tussen de amandelbomen door die nu volop in bloei staan volg ik het zandpad richting La Casa de Las Aguas: klinkt veel belovend, zag er van de buitenkant ook goed uit, maar was slechts een grote omheinde parking met de poort dicht. Langs een grote muur vervolg ik het pad, links de muur, rechts amandel bomen of olijfbomen: het wisselt per perceel. Dit pad komt uiteindelijk op de verharde weg waar de bordjes van de camping weer langs de weg staan. Deze route is te kort, ik denk: als ik nu eens rechtdoor loop hier en dan rechts aanhoudt, dan zal het toch ook wel goed komen. Ik loop dus recht door, ping hoor ik, Lineke, je loopt verkeerd, je had rechts gemoeten, ik app terug en zeg ja dat weet ik, doe er nog een lusje aan. Oke maar je loopt nu naar de middle of nowhere…..ik zeg: komt vast goed. Het komt ook altijd goed, maar hier in Spanje is het toch anders dan rond ons huis in Rijen. Hier loop je prinsheerlijk op een verharde weg, staat ook af en toe een huis aan, en dan is de weg ineens onverhard, kan, is bij ons ook wel eens, geen enkel bord dat duidt op privé terrein of dood lopend, niks, nada. Dan wordt dat brede onverharde pad tussen de olijfboom en amandelboom steeds smaller, steeds meer geploegd zeg maar, enkel nog het trekker spoor totdat je gewoon in de boomgaard loopt, weg is de weg. Aan de andere kant van de boomgaard staat dan wel een finca, maar ik loop toch terug, dadelijk heb ik een boze boer of nog erger, zijn waakhond aan mijn korte broek hangen, ik zal toch wel om deze boomgaard kunnen lopen? Terug merk ik dat het smalle pad toch wat omhoog is gegaan, wand ik moet nu naar beneden en dat is een stuk lastiger. Het is eigenlijk de zelfde shit route als gisteren op de fiets. Terug lopend kom ik rechts weer een breed zandpad tegen dat op het gezicht om de boomgaard heen loopt, ik waag het erop. Even later: ping, Lineke: als je nu rechts aanhoudt kom je op de weg die zo naar de camping gaat. Dat is mooi zeg ik.

Ik volg het pad, loop weer in een karrenspoor tussen de bomen maar kom uiteindelijk warempel zelfs op een verharde weg! Rechts aanhouden had Lineke gezegd, dus dat doe ik. Even later loop ik langs de finca waar ik 20 min geleden niet door de boomgaard durfde te lopen. Geen boer geen hond, gelukkig. De verharde weg wordt uiteindelijk weer een zandpad, een soort laantje tussen huizen door, links en rechts hekken, stalen poorten en blaffende honden, en dan in eens zie ik de camping voor me, 5km avontuur in ongerepte natuur. 5 km loop ik normaal in een klein uurtje over nu bijna 1,5 uur; klunen en zoeken kosten tijd zullen we maar zeggen. In de middag heb ik met Bea en Trics de korte ronde, toch 2,5 km nog een gelopen, en verder zat ik heerlijk in mijn boek.

Mia en Peter zijn onderweg naar Ernst, plaats aan de Moezel in Nord Rhein Westfalen, en dat vind ik veel belovend, ze knopen er dus toch een dag aan vast. Het weer is daar zonniger dan hier alleen 10 graden kouder. Maar zon maakt veel goed.

Om iets voor vier belt Mia op te vertellen dat ze er zijn. Ze zijn op een gemeente camperplaats, soort parkeerplaats waar je met je camper op mag, waar je stroom kunt krijgen als je een euro in de automaat stopt en waar je de toilet kunt legen. Ernst, ik had er nog nooit van gehoord, maar langs de Moezel is alles mooi volgens mij. Het seizoen is nog niet begonnen daar, veel zit nog dicht, maar ze gaan toch ff een rondje doen kijken of er wat te doen is. Morgen door naar Wijchen, dan zit het eerste camper experiment er op, dan maar eens kijken of het voor herhaling vatbaar is….zou leuk zijn, dan kunnen we ook weekendjes samen op pad in eigen land.

Wind en zon!!

Wind en zon

We hebben heerlijk geslapen in onze bedstee, wat is dat toch een lekker bed.

Wakker van de wekker en niet van de pijn in de rug. De camping waar we staan is prima, wel op z’n Spaans, niets is echt af maar het werkt wel. Het is druk, staan veel campers, camperbusjes en zelfs caravans en toch is het stil, geen lawaai, alleen het wapperen van plastic en het ritselen van de palmbomen door de wind.

Met de rug naar het busje zit ik met de muts op maar ook de zonnebril te genieten van de zon en het geritsel, en houd het winkeltje in de gaten of het brood al is gearriveerd. Er staan nog steeds de zelfde mensen voor het loket dus ik ga er vanuit, nog niet. Ontbijt wordt dus brunch het is inmiddels 9.45 uur. en nog geen brood.

Lineke zit binnen, die is voorzichtig, wil absoluut niet opnieuw ziek worden, en ze hoest nog steeds. Maar ook binnen schijnt de zon door de ramen en krijg je serre gevoel als je op de juiste plaats zit.

Het brood is gearriveerd: zie nu mensen lopen met een stokbrood onder de arm, dus hup naar het winkeltje aan de andere kant van het zwembad dan waar wij staan. €1,50 en bij de bakker in de stad €0,80 eigenlijk logisch: we zitten nu achteraf de bakker moet het hier naar toe transporteren en de campingwinkel zal ook wat willen verdienen, het is al mooi dat het er is, toch?

Na het late ontbijt ga ik alleen op de fiets naar de Lidl aan de rand van Cartagena en dat is maar goed ook. Man man, wat een fiets route, deze keer niet zo goed van Google, het enige wat goed was: ik kwam bij de Lidl maar vraag niet hoe. Het begint al met een net iets te grote fiets, die van Lineke. Waarom? Die staat vooraan op de fietsdrager en dat scheelt dan werk; domme keus. Het zadel in de laagste stand dan kan ik net wel, net niet goed bij de trappers zonder dat ik extreem over het zadel van links naar rechts schuif, hebben jullie er al beeld bij? Bij de grond kan ik dus nog lang niet, moet dus van de fiets springen als er gestopt moet worden. Toch gaat dit eigenwijsje op deze fiets: is maar 7 km, komt goed.

Hoe Google deze route kan kiezen is mij een raadsel, op de mountenbike kan het, maar op een elektrische te grote stadsfiets is het koorddansen. Op de fiets van de fiets: alleen maar on verharde weg, en weg is een groot woord, eigenlijk kun je het geen weg noemen. Alles ook nog berg af wat het soms zelfs gevaarlijk maakte, maar dan liep ik weer een stukje. Soms, heel soms was het even een echte weg, maar sneller dan ik kan typen zat ik al weer op zo’n K pad. Uiteindelijk kom ik in de bewoonde wereld, zie ik de Lidl en gaat de route op gevaar voor eigen leven voor je gevoel over wegen waar wij in Nederland echt niet met de fiets mogen komen. Ook hier heb ik af en toe het voetpad gekozen en de 6 poot rotondes wandelend gedaan, ik wist het ook niet: zag er niet fietser proof uit. Boodschappen doen ging prima, had een briefje bij me, me zelf geestelijk goed voorbereid dus geen stress momentje, boodschappen doen is echt niet mijn ding.

De terug weg: Lineke vraagt om een locatie pin zodat ze me kan volgen, en ik besluit om niet meer onverhard te fietsen. Dus als Google mij van de weg afstuurt naar onverhard, fiets ik gewoon rechtdoor dan rekent hij een andere route uit. Dat klopt. Hij rekent zich suf maar wel steeds naar onverhard en ik fiets nu rondjes…… schiet niet op zo. Als ik uit eindelijk midden in een droge rivier sta met mijn stadsfiets ben ik het zat en zet Google op auto. 9 km zegt hij…..het duurt nog even voordat ik de weg herken, maar net zoals gisteren met de camperbus kwam ik nu terug bij de camperplaats. Fiets heel, ik heel, Lineke blij, boodschappen binnen.

Het waait echt behoorlijk hier, volgens Lineke in heel west Europa dus ook bij jullie in Nederland, de zon is er af en toe, uit de wind is de temperatuur goed, er is alleen weinig uit de wind. Dit wordt een lounge middag: Lineke op twee stoelen in de cabine ik op het bed achter in de bus lekker lezen.

We wisselen van plek als Lineke ff wil slapen, ze hoest weer veel meer dan een paar dagen terug, baart me zorgen, als ze maar niet opnieuw ziek wordt. Later op de middag kunnen we achter de bus nog een half uurtje uit de wind in de zon zitten, wel met de muts op en Lineke met de jas aan.

16.10 Mia’s dagelijks update: van chalon sur Saône om 10.30 vertrokken richting Bühl bij Mulhouse de grens over en Peter voelt zich thuis, fahren in Duitsland, das hat er viel gemacht!! Ongeveer 100 km Duitse autobaan en ze waren in Bühl, nu op zoek naar schnitzel en bratkartoffel en morgen vroeg lekkere Duitse broodjes. Blijft het weer acceptabel dan maken ze nog een tussenstop en anders: morgen naar Wijchen.

Wij geen schnitzel maar varkenshaas van de plaat als hij er niet afwaait. Of we gaan binnen koken: kan, nog nooit gedaan.

Neuriën!!

Neuriën

Als ik het naar de zin heb dan neurie ik heel de dag, en vaak heel de dag hetzelfde deuntje. Soms heb ik niet eens in de gaten wat ik neurie, maar vandaag wel.

En we hebben een busje, en we rijden door Spanje, we genieten weer volop, van het mooie weer. En het gaat maar door het deuntje, en dan zeg maar eens dat wij het niet leuk hebben.

We hebben nog een nacht in het te harde bed geslapen, maar gezellig was het wel bij Hiltrud, jammer dat ze gisteren zo moe was en al om 21 uur naar bed moest om uitgerust vandaag Isabel op te halen in Alicante, wij eruit, Isabel er in. Vanochtend even voor Hiltrud gepoetst, honden haren weer weg, en het bed verschoond zodat Isabel nu op de plank mag. We zijn om 10 uur weggereden nadat we natuurlijk eerst heerlijk gedoucht en ontbeten hadden, Hiltrud: bedankt voor de gastvrijheid!

Eigenlijk hadden we nog geen plan als verder naar het zuiden, misschien wel naar Almería of Malaga, het is het binnenland van Cartagena geworden. Inplaats van ruim 300 km werden het er knap 100. Lineke zat naast mij al navigerend ook te kijken in campercontact, het was zulk lekker weer onderweg zodat ze dacht: we gaan maar niet te ver, nu weet ik wat voor weer ik heb.

Ineens zei ze: ja, hier gaan we heen, goede recensies, restaurant er bij, dat is heel de dag open, en we zaten op de goede weg.

We zijn beland op Espacio Finca Alegria in Cartagena. Prachtige plek: we staan aan het zwembad, dicht bij het toiletgebouw en pal in de zon. Er is een wasmachine aanwezig, een klein winkeltje en op fiets afstand, 7 km van centrum Cartagena. We hebben 10 ampère stroom, water kraan achter de bus, geen zandbak maar heerlijk op het grind. We blijven wel weer even, tenslotte hebben we nog tijd zat: het is nog lang geen Pasen.

3 uur en daar komt het bericht van Mia, vrolijke Mia aan de lijn, prima rit gehad zonder navigatie fout zijn ze naar Chalon sur Saone gereden, en nou komt het, ze maken nog een ommetje, morgen toch naar Duitsland naar Bühl: daar zit de enige Duitse camping car plaats en daar wil Peter ook nog naar toe! Ze camperen lekker door, gelijk hebben ze, ze hebben de tijd tot 29 februari, dan moet de camper schoon weer opgeleverd worden. Ze gingen nog ff lopend naar de Lidl: 25 min. lopen, wat boodschappen doen en ook weer 25 min. terug met boodschappen, aardige workout. Je kunt merken dat Peter weer beter is, hij krijgt er plezier in, missie toch geslaagd.

De wind is rond deze tijd 3 uur hier aardig aangetrokken en dat maakt het ondanks de zon toch wat frisser, geen nood want binnen in ons knusse busje is ook heerlijk zitten. Ik ben vandaag aan mijn eerste boek begonnen, van Elske gekregen met mijn verjaardag, een boek van Delia Owens, Daar waar de rivier -kreeften zingen. Eindelijk de rust om te lezen gevonden, heerlijk.

We zijn rozig van de zon, lui omdat het kan, gaan hier in het restaurant straks eten en morgen eens de omgeving verkennen op de fiets. Vandaag houden we het op een rondje met het hondje.

We gaan binnen zitten als enige, de anderen zitten buiten op het terras in de wind, waarom, geen idee, binnen zit je lekker in de zon achter het glas. We eten vroeg, we hebben eigenlijk alleen ontbeten en vanmiddag een kopje cup a soup dus honger om 16.30 uur, logisch, om 17 uur hebben wij onze pizza achter de kiezen, lekkere dunne pizza.

We kijken uit op het zwembad, en ondanks dat het niet verwarmd is, zijn er 3 die hearts die er toch ingaan, eerst onder de koude douche en dan in het koude water, brrr.

Accu opladen!!

Accu opladen!!

Gisteravond gezellig gekaart met Hiltrud, we lagen voor ons doen laat in bed. Op zich niet zo erg, want het bed was erg hard, wij zijn verwend: in ons busje hebben we zo’n lekker bed, daar kom je echt uitgerust uit, dat was nu ff anders. We slapen hier nog 1 nacht, morgen reizen we door richting ?? Zon !!

Vroeg wakker, logisch, allebei stijf dus rekken en strekken om weer een beetje mens te worden. Ik gelijk wandelen met de hondjes dat helpt ook vaak om de stijfheid kwijt te raken. Ik loop natuurlijk weer naar de bus ff kijken of alles oké is. Hij stond er nog netjes bij, alleen de huishoud accu leeg, ook logisch hij staat heel de dag in de schaduw, dat zonnepaneel doet niet veel.

Nou dan straks maar ff gaan rijden en hopen op weer een parkeerplaats hier in de straat. We rijden na het ontbijt naar een grote speelgoedwinkel “Juglandia” daar wil Hiltrud nog een paar legpuzzels kopen van 1000 stuks, ontspannings hobby, ik heb ook van de momenten dat ik dat heerlijk vind.

Lineke en Hiltrud gaan naar binnen, ik laat de bus lopen, accu moet weer vol.

Ondertussen kijk ik of er een camping in de buurt is en vindt er een 9 km verderop. Mooie rit voor de accu, en als er plaats is kunnen we daar vannacht gaan slapen: jammer, no dog’s allowd. Dus mooie camping Florentina, maar niets voor ons. Nog een nacht in dat harde bed dan maar.

We rijden terug naar Hiltrud en waarachtig ons plekje is nog vrij, hij is wel wat kleiner geworden, staat nu een andere auto op de plaats voor de open plaats, maar het moet kunnen. De straat is smal staan aan beide zijden auto’s, en er is al verkeer achter me. Lineke stapt uit, zij is de gids, om te zorgen dat ik de fietsen die achterop staan niet in de boom parkeer, en de rest kan ik zelf redelijk overzien. Moet wel vaak steken maar uiteindelijk staat de bus weer keurig op z’n plek klem tussen de boom en de stationwagen.

We doen nog wat boodschappen, gaan koffie drinken bij de onderbuurvrouw van Hiltrud, die werkt hier om de hoek in een game bar, je kan maar ergens koffiedrinken, en langzaam verandert het weer, er komt wat bewolking binnen drijven, de wind trekt wat aan, geen 38 graden op het balkon vandaag en de komende dagen ook niet.

Onze hondjes zijn geweldig, die wonen net zo makkelijk in een flat 5 hoog als in de camper of op een plaats waar ze vrij kunnen rondlopen. Lift geen probleem, en de weg hier weten ze ook al, als we terug komen van een wandeling door de stad en over de boulevard, gaan ze zo voor het juiste appartementen complex voor de deur zitten als of ze er al jaren wonen. Thuis doen ze altijd lelijk tegen andere honden, vooral aan de lijn, hier niet, zou dat ook een taal probleem zijn???

We reizen morgen door, waarheen? Wellicht Almería aan de kust, ziet er qua weer nog het beste uit.

15.50 uur had ik Mia aan de telefoon, zij waren weer op de volgende bestemming, “Privas” , camperplaats midden in de stad. Ze waren stukje langs de Loire gereden hadden wat smalle straatjes maar een goed chauffeurtje die Peter, dus was geen enkel probleem. De camper car plaats waar ze nu zijn zag er weer fantastisch uit, ze stonden er nu nog helemaal alleen. En het weer? Het regent pijpenstelen zei ze. Wordt het nog droog dan gaan we nog ff de stad in benen strekken en rond kijken.

Hiltrud

Hiltrud!

Hiltrud heeft een beetje geduld moeten hebben, we zijn al een week in de omgeving van Torrevieja, maar vandaag zijn we er dan. En nu blijven we gewoon een paar dagen. Het weer is vandaag fantastisch 38 graden gemeten op het balkon van Hiltrud. Ons busje staat hier in de straat, maar net niet in het zicht, das jammer. Volgens Hiltrud staat hij veilig. Volgens Wouter van Beppie is Torrevieja het meest criminele stadje in de omgeving, Hiltrud die er nu de tweede winter woont heeft nog nooit wat gezien of gehoord. We gaan het zien, hij staat op slot, en op de Bear lock, de buit is er uit, wat kan er gebeuren. Ik loop er nog wel een paar keer naar toe met de hondjes, alsof dat helpt(:

Vanmiddag zijn we over de boulevard gelopen van Torrevieja, prachtig weer, klein briesje heerlijk om een biertje te doen op een van de vele terrasjes.

Zonnebril vergeten, die ligt bij Hiltrud op tafel, shit denk ik dan: dat wordt hoofdpijn, zon is heerlijk maar mij hoofd kan er slecht tegen, en al helemaal als ik geen zonnebril op heb of hoed, en ik had geen van twee bij me. Geen nood, zegt Lineke, er komt vast zo iemand met een ruim aanbod aan nep merk zonnebrillen en dan kopen we er wel een. De woorden waren nog niet uit de mond of de eerste venter stond aan ons tafeltje. We kochten een zonnebril die over mijn gewone bril past voor €10: vraag prijs €15 ….we gaven gewoon €10, niet begrepen niet verstaan, en €10 vond hij ook goed. Vele venters zijn ons tafeltje nog gepasseerd, ze gaan gewoon naar elke tafel waar iemand zonder zonnebril zit, en Lineke had ook geen zonnebril, maar die kan er tegen.

Heel de boulevard zit trouwens vol met Afrikaanse mannen die nep merk kleding, tassen, riemen, noem maar op verkopen, hartstikke illegaal, en ze weten precies wanneer de politie komt, want 10 minuten voor die tijd wordt snel het kleed in gevouwen en als een knapzak op de rug gehangen en weg zijn ze, helemaal weg, nergens meer te zien. Als 15 min later de politie is geweest van twee kanten komen ze weer terug en even later ligt heel de handel weer keurig uitgestald op straat. Zij hebben vast insite informatie: een lek bij de policia.

Bij deze temperatuur tikken 2 kleine biertjes goed aan, hoe gezellig het ook is, maar 3 kan echt niet, rozig wandelen we terug naar Hiltrud haar appartement. Temperatuur op het balkon inmiddels aan het terug nemen, maar nog steeds boven de 30 graden.

Onze was hangt inmiddels boven op het platte dak te drogen, die ging gelijk de machine in bij binnenkomst. De hondjes zijn al weer gewend aan de nieuwe situatie, geen finca waar ze vrij rond lopen, maar een boven woning met balkon. Wat zijn ze toch handig. Wij slapen hier bij Hiltrud, de bus staat niet recht genoeg om fatsoenlijk te slapen en op blokken rijden mag niet, dan lijkt het op kamperen en dat mag niet in de stad.

Peter en Mia hebben goed geslapen, hadden nog genoeg batterij over vanochtend, en ook de gasfles vol genoeg om lekker koffie te zetten op de ouderwetse manier. Om 14.30 uur kwam er een appje met de Franse vlag, vive la France, vaarwel Spanje. Inmiddels heeft Mia gebeld dat alles is goed gegaan, ze staan op een camper car park in Argelês sur Mer. Camperplaats aan zee, wordt dus meer gebruikt, is ook goed te zien hoorde ik Peter op de achtergrond zeggen’ “zooitje hier”

Ze hebben stroom, kunnen lozen als het moet en vullen, en voor een nacht is het gauw goed. Er staan 10 campers, allemaal Duitsers/ en tot nu toe hebben we nog geen camper car park gehad waar het zo druk was, dat zal ook de reden zijn van het zooitje. Niet de Duitsers, althans daar ga ik vanuit, maar de hoeveelheid campers die graag aan zee staan.

Ze hebben lekker gewandeld, de stoeltjes staan voor de camper lekker biertje en wat te knabbelen: we hebben het goed zegt Mia, en daar word ik blij van. Morgen weer een etappe richting Wijchen, Peter wordt steeds blijer.

Vandaag scheiden onze wegen!

Vandaag scheiden onze wegen.

Allemaal een schoolreisjes gevoel, allemaal iets minder goed geslapen, en allemaal een beetje zenuwachtig. vandaag beginnen Peter en Mia aan hun terugreis, 19 dagen samen op reis, en nu moeten zij terug en reizen wij met z’n tweeën verder.

19 dagen kennismaken met het camperen, alles meegemaakt, kleine aanrijdingen, spiegel stuk, motor bescherm plaat verloren op de snelweg, minstens een week ziek, wat kan er nu nog gebeuren in de laatste 6 dagen.

Na een heerlijk ontbijt op de veranda van het huis waar wij al voor de 4e dag in de tuin staan, hebben we met een lach en een traan Peter en Mia uitgezwaaid: zij zijn onderweg naar Peñiscola, ze rijden zo’n beetje de zelfde route terug naar huis. Mia stuurt mij elke dag een berichtje wat ik onder aan mijn verhaal post, zodat jullie thuis ook zien hoe het hen vergaat zonder ons.

Wij zitten heerlijk in de zon, we blijven hier nog twee nachtjes, gewoon omdat het kan, en het zulk heerlijk weer is. We wanen ons eigenaar van een prachtige finca in Spanje. We zijn hier helemaal alleen en hebben alles, privé zwembad, niet verwarmt dus nog een beetje koud, uitzicht, meerdere plaatsen om te zitten. In de zon, uit de zon. In de wind, uit de wind, prachtige fiets mogelijkheden, en de hondjes lopen heel de dag lekker los rond, of liggen net als wij uitgeteld in het zonnetje.

De dag verloopt iets anders dan het plan was, zo zie je maar weer dat plannen ons tijdens de vakantie niet past. Vandaag hebben we niets maar dan ook niets ondernomen, ja een rondje met het hondje, keer naar de straat gefietst om het vuil in de container te stoppen, de trui die ik al 19 dagen elke ochtend aan heb gewassen, maar vergeten uit te spoelen. Hij zal lekker ruiken, maar moet er maar niet mee in de regen gaan lopen, dan gaat hij vast schuimen. Buiten douche gemaakt uit het zicht van de camera’s, weet niet of ze aanstaan, zal niet maar toch! Klinkt heel ingewikkeld, is niet meer dan 15 liter warm water en er de Isabella buiten douche pomp in hangen en douchen maar. Ik help haar en zij helpt mij.

Lekker buiten gedoucht: 25 graden hier vandaag, dan is zo’n buiten douche heerlijk. En een volle emmer warm water is genoeg voor ons allebei. We hebben hier alles, er is ook wel een douche in het gastenverblijf, maar geen warm water, dan kunnen we net zo goed buiten douchen met dit weer, scheelt schoonmaken van de douche.

Eigenlijk is dit nog helemaal geen camperplaats, de vergunningen zijn aangevraagd, maar nog niets is er aangelegd. Geen vuilwater stort, dat doen we in het toilet van het gastenverblijf, stroom komt gewoon van het huis, er ligt een verlengsnoer waar 4 aansluitingen op zitten. En aan de achterkant van het huis is een soort beach volleybal veld gemaakt waar achter elkaar misschien 3 campers op kunnen staan. En daar staan wij nú helemaal alleen. Maar het is een moord plek. Het huis is prachtig, en het belangrijkste, het is hier mooi weer. Het ligt in niemandsland tussen Almoradí en Daya Nueva.

Als de eigenaar het rond krijgt, komen er 20 camperplaatsen op het braak liggende terrein voor en naast het huis. Hij kan er echt een pareltje van maken. Morgen komen er misschien nieuwe gasten, ook Nederlanders, als ze door de poort kunnen, want ons Peter kon er amper in en uit.

Hebben wij allemaal geen last van met ons jumpertje.

Mia belt: 16.05 uur, ze zijn er, met een kleine omweg, “navigatie foutje” hebben ze de parking in Peñiscola, dicht bij de oude stad bereikt. Alles is goed gegaan, onderweg pauze gehouden op een parkeerplaats langs de snelweg waar ze heerlijk buiten koffie hebben gedronken, onderweg nog getankt, met de juiste brandstof. Is een dingetje hier, want er staat geen Diesel op maar Gasoleo: maar benzine is Gazolina dus opletten, gaat maar zo fout.

Peter en Mia gaan nog even door de oude vesting stad lopen en daar een hapje eten, want de parking heeft geen stroom, wel een water tappunt en stort. De huishoud batterij zit vol: als ze zuinig zijn met stroom komt het goed. Ik zei tegen Mia anders ff starten, 20 min laten lopen: batterij weer vol. Zal niet nodig zijn.

Wij gaan morgen naar Hiltrud: het wordt hier te druk, krijgen net een berichtje dat er nog iemand komt morgen, dus 3 campers op het volleybal veld. Maar erger nog: die gaan allemaal dat gasten verblijven gebruiken om de Wc te legen: daar hebben we geen zin in. Wij maken het nu netjes schoon, dat is dan ons eigen shit, want een schoonmaakploeg is er natuurlijk ook nog niet.

Wij genieten nog ff lekker van de zon ook al is het 17 uur de zon gaat hier voorlopig nog niet onder.

Geen water in het meer!

Geen water in het meer!

De dag begon een beetje bewolkt, maar al snel won de zon het van de wolken en was het weer prachtig weer. In de schaduw misschien nog een beetje fris in de ochtend, maar vanmiddag zochten we de schaduw op.

Onze fietstocht van vandaag ging naar Laguna del Honda een meer hier 17 km vandaan en 14 km lang ging de weg die Google bedacht had prima, maar toen was de weg afgesloten en wist Google het niet op te lossen. We waren aan de rand van het natuurgebied waar in het meer zich bevindt, maar wij hebben niet veel water gezien. Wel riet en leegstaande waterbeddingen. De route was leuk, helemaal door de landerijen, veel fincas met groente bouw, vooral artisjok. Artisjok moet wel iets heel speciaals zijn hier, staan de velden er vol mee. Uiteindelijk zijn we in het dorp Catral uitgekomen waar we tegenover de kerk koffie hebben gedronken. Vandaar zijn we verder gefietst naar Almoradi waar we uitgebreid hebben geluncht, zo dat we vanavond niet meer hoeven te koken. Het wordt een tapas avond bij zonsondergang.

De fietsen van Peter en Mia staan weer opgeborgen in de camper klaar voor vertrek richting huis. Ze hebben 7 dagen om terug te rijden: kan natuurlijk ook iets sneller, ligt veelal aan het weer. Beetje spannend vinden ze het wel, maar volgens mij gaat dit helemaal goed komen. Peter is een prima chauffeur en Mia regelt de navigatie. En er zijn vele wegen die naar Rome leiden, zullen er ook best een aantal naar Wijchen gaan.

Peter weet inmiddels hoe de camper werkt en anders belt hij maar ff dan vertellen we het op afstand.

Wij sluiten de dag af in de camper bij Peter en Mia met koffie zonder taart.