Jávea

Jávea

We zijn om 10.10 uur vertrokken, met prachtig reisweer, zonnebril op en gaan. Peter moest een keer extra steken om uit zijn plek te kunnen komen, maar moeilijk was het niet. De camping af links rotonde rechtdoor en ons navigatie zei volgende rotonde naar links. En die van Mia zei rechts. We zijn dus beide een andere richting op gegaan en bijna tegelijkertijd gearriveerd. Zij hebben even Barcelona aan gehouden, stukje terug dus, en dan naar autosnelweg 7 richting Castellön. Wij eerst over autoweg 10 gelijk richting Castellön, een prachtige route. Om 13.20 uur waren wij op de camping in Jávea: camping dicht aan zee dus een drukke camping, maar super mooi.

Tijdens een gesprek in de toilet ruimte met een Duitse vrouw waaraan ik vroeg of ze wist of we in Peñiscola naar de dokter konden, wist ze alles van deze camping in Jávea maar niets van Peñiscola, ze waren er nog maar net in Peñiscola en hadden daar voor in Jávea gestaan, en ze vond het fantastisch hier. Hier moesten we echt naar toe.

Valencia hebben we laten liggen, komt wel weer en keer, zal niet veel veranderd zijn ten opzichte van vorig jaar.

Lineke heeft vanmorgen even gebeld naar de camping om te vragen voor plek, daar deden ze een beetje geheimzinnig over, misschien, denk het wel, we wisten dus nog niks, maar we gingen wel. Van Gerian weten we als je voor 2 uur ergens bent er meestal plaats is. We waren er voor 2 uur. Op de poort van de camping staat full, maar ze hebben best wel wat open plaatsen, zelfs plaatsen naast elkaar. We konden kiezen uit 3 plaatsen waar naast of voor elkaar plek was, niks vol dus, plek zat. Misschien vol voor long stay, want die zijn er zat hier. Het is echt een mooie camping: we staan naast het toilet gebouw, ook handig, en niet geheel onbelangrijk: het toiletgebouw gebouw is super, grote douche met eigen wasbak en spiegel, stopcontact, bankje voor je spullen, kortom groot genoeg zonder dat de boel nat wordt of je weer nat gezweet bent van benauwdheid ( klein hokje) pff hebben we ook wel eens.

Lineke en ik zijn al gedoucht, Mia heeft een middag dutje gehad, dik verdiend, slecht geslapen, Peter had weer last van hoestbuien en bij een van die buien schoot er een spiertje verkeerd wat leek op een messteek. Gevolg, hij kon niet meer lekker liggen en heeft zittend geslapen, vanavond maar weer vroeg naar bed.

We gaan eerst uit eten hier op de camping zit een goed restaurant ( volgens de Duitse vrouw) tot nu toe heeft ze alles goed doorgegeven, dus hier vertrouwen we ook op.

Vandaag hebben we buiten de camping ontdekt niet veel gedaan, morgen gaan we Jávea zelfontdekken.

De extra rust dag!

De extra rust dag!!

Nou nou nou langzaam tergend langzaam knappen we op. Zelfs Lineke lijkt halverwege de dag iets of wat meer puf te krijgen, Peter en ik hebben lekker gedoucht, warm water doet ook wonderen.

Mia en ik hebben weer onze kilometers gemaakt, ook al zat het weer niet mee, wind en mot regen, Max 14 graden, maar ook zon hebben we gehad, we hebben buiten thee gedronken.

De was is gedaan we kunnen de boel weer in pakken, morgen door richting Javea, schijnt een leuk stadje te zijn en de camping staat goed aangeschreven.

Mia en Lineke zijn nog wat boodschappen gaan doen bij de Aldi op de hoek, op onze fietsen, Peter en ik hebben toen de fietsen van hen weer in de garage gezet, inclusief de stoelen en tafel, water tank gevuld en vuilwater tank geleegd. Ik heb bij ons ook alles weer op zijn plek, dus morgen na het ontbijt kunnen we met wat stuurmanskunst hier op tijd weg rijden.

Het was te koud om rond 16 uur nog ff buiten een drankje te doen, dus dat hebben we binnen gedaan in de gehuurde camper, of er een camper komt is nog niet besloten, maar als er een komt moet er goed gekeken worden naar de indeling, het is niet allemaal even handig in deze camper.

Mia staat binnen op ons elektrische kookplaat de aardappels te koken, ik buiten onder de luifel de zuurkool te pakken, lekker op z’n Duits zullen we maar zeggen geen stamppot maar Sauerkraut. Lekker uitje bakken, spekjes er door heen en dan de uitgelekte zuurkool er op, heerlijk.

We hebben allemaal weer trek, dat is een goed teken, als het nou ook nog smaakt, komt het goed.

We hebben allemaal lekker gegeten, Lineke nog een beetje weinig, zeg maar een muizen hapje, en na het eten is ze weer naar bed gegaan. Maar de dokter had ook gezegd twee dagen en dan moet het langzaam beter worden. Peter ligt er ook weer op, zeg maar uitbuiken.

Morgen reizen we door 262 km zeg maar 3 uur rijden, gaat het niet dan kijken we wel naar een andere plek zijn er zat onderweg.

Nog ff koffie, potje rummikub, en weer op tijd slapen.

Wachten!!

Wachten

Na weer een beroerde nacht vooral voor Lineke, maar eigenlijk voor ons allemaal, want niemand ontspringt de dans, hebben we besloten om morgen ook nog hier te blijven, minimaal, eigenlijk gaan we pas verder als Peter en Lineke opgeknapt zijn en Mia en ik niet zieker worden. Mia heeft inmiddels overal spierpijn die hoor je niet, ons Peter is nooit ziek maar nu wel en een echte pieper, ik ben stront verkouden en probeer niet te piepen en Lineke is gewoon echt ziek, totale malaise.

Met Lineke zijn we vandaag naar de dokter, is anders als bij ons, lijkt een beetje op huisarts post in het ziekenhuis. We zitten in de wachtkamer te wachten en hopen dat het niet al te lang duurt. We zijn hier om longontsteking uit te sluiten want anders hebben we antibiotica nodig, dan zijn onze pepmidden niet genoeg.

Om je in de wachtkamer te vermaken ga ik mensen kijken, het valt mij gelijk op dat ze hier veel kleiner zijn dan bij ons, vooral de dames, Mia valt hier totaal niet op, Lineke wel, ik een beetje of misschien wel het meest. Korte broek, witte benen, pet op, ( bad hair day) komt door de slaapmuts, deze moet het zweten bevorderen in bed. Ik ga er vanuit dat je zo’n griepje moet uitzweten. Voor het slapengaan drog er in sokken aan, pyjama aan, muts op onder de wol en zweten maar.

Ook Lineke gaat zo het bed in maar blijft er brak uitkomen. Ik voel me ook niet top, maar ook niet brak. Voor Mia geldt dit ook, niet top maar niet brak, Mia en ik hebben vanochtend al weer een ronde van bijna 5 km gewandeld met de hondjes. Zelf mijn verstuikte enkel die ik wel voel, mag de pret niet drukken.

Het wachten valt alles mee: Lineke wordt snel opgehaald door de dokter. Na het onderzoek heeft hij de volgende conclusie.

Luchtweg ontsteking, duurt te lang, zegt de dokter, dus antibiotica, hoestdrank, paracetamol. Vandaag dubbele dosis en morgen gewoon wat op het recept staat, na 2 dagen moet het beter gaan. Ze heeft geen koorts, en de saturatie was goed, 97. De antibiotica moet het dus gaan doen, de rest deden we al.

Ze knapt al een beetje op van het feit dat we bij de dokter zijn geweest en dat er nu echt iets aan gedaan wordt. We drinken nog een kop koffie op een terrasje in de zon voordat we weer rustig terug fietsen, 2 km.

Dat haalt ze net. Mia en ik fietsen nog ff door naar de Aldi om het eten te halen voor vandaag, hopelijk kan dat nog buiten op de plaat en anders eten we gewoon binnen en kook ik buiten. Het begint wat te waaien en er komt zo nu en dan bewolking en dat scheelt een jas.

De eerst lading antibiotica zit er in, ze ligt weer heerlijk onder de wol, veel zullen we vandaag niet meer ondernemen, als een rondje met het hondje. Morgen weer een dag.

We hebben vanmiddag alle 4 even geslapen, Peter krijgt weer een beetje praatjes, maar kan morgen zo weer anders zijn. We zijn rond een uur of 16 buiten gaan zitten lekker aangekleed, Lineke onder een dekentje. We zijn het gewoon gaan doen: wijntje, biertje, lekker eten van de bakplaat, alleen Lineke nog niet, water en niet eten, even nog in de gaten houden. Vanavond allemaal weer vroeg naar bed.

De ziekenboeg!

De ziekenboeg!

2 van de 4, Peter en Lineke, zijn echt geveld en liggen bijna heel de dag in bed. Mia is nog het beste, hoest wat en zorgt voor de medicatie, een echte apotheker, alles zit in haar kistje. Ik verstuikte tot overmaat van ramp vanmiddag ook nog mijn linker enkel, en toen ik dat tegen Mia zei, ging het kistje weer open, en zei ze: hier tantem zalf is voor de zwelling.

Lineke heeft echt een slechte dag, maar vanavond had ze trek, ze heeft wat gegeten, we hebben weer hoop dat de dag van morgen beter zal zijn. Ik heb een slechte nacht gehad, zo ernstig gezweet dat ik midden in de nacht echt een andere pyjama aan moest, en Lineke zo ziek als ze is, mij in handdoeken heeft gewikkeld zodat niet alles zeiknat zou worden.

Vanochtend voelde ik me al weer een stuk beter.

Mia en ik zijn vanmiddag naar de oude stad gelopen, rustig aan toch 8 km gewandeld, bij de farmacie nieuwe medicijnen gehaald, bodem van het kistje van Mia was inzicht, dus aanvullen die handel. Paracetamol, ibruprofen, buisje slijm op losser,strepsils, alles zit er weer in.

Bij thuiskomst ging het met de thuisblijvers iets beter, Peter zat buiten in de zon, Lineke was nog op bed, maar die is ff later ook nog buiten in de zon komen zitten. We hebben buiten gegeten, maar ff borrelen voor het eten zit er nog niet in.

Vanavond allemaal maar weer vroeg naar bed hopelijk nog een keer flink zweten, met het zelfde recept als gisteren , 2 paracetamol 1 ibuprofen slijm oplosser en een glas uitgeperste Citroen met warmwater. Net iets anders dan Wijn en kaas.

Wat een eind!

Wat een eind!

Eigenlijk is het maar iets meer dan 400km, maar weg opbreking, omleidingen door pech, waardoor we dwars door Barcelona moeten maakt dat je dan toch pas om 16 uur op de plaats van bestemming bent. Peñiscola. Gelukkig hadden we gereserveerd, al op 6 januari met de mail, maar nooit een bevestiging gehad. Vanochtend heeft Lineke voor de zoveelste keer gebeld, en deze keer namen ze op. Ja ze hadden de mail ontvangen en ja er was gereserveerd.

Wouw wat een super plek, helemaal achter op de camping links achter in de hoek, tussen wegwerkzaamheden hadden ze nog 2 plekjes speciaal bewaard voor ons. De shovel stond nog in de weg, oude roestige stukken ijzer, leidingen of zo lagen nog op ons plekje eigenlijk moeten ze zich schamen, maar dat doen ze niet.

We staan, we staan redelijk waterpas, voor het eerst op de blokken, de shovel is duidelijk nog niet klaar. Wat zijn die camperplaatsen in Frankrijk toch super.

We hebben nu wel een super douche, we kunnen de was doen, en Peñiscola is een mooie stad, en binnen in ons eigen huisje zie je er niks van.

Het volgende probleem, we zijn inmiddels allemaal ziek, nou Mia is nog redelijk te pas, maar Peter ligt al in bed, Lineke is niets waard en ik hoest de longen uit mijn lijf, en dat gaat ten kosten van alles. Geen puf, pijn op de borst, hopelijk hebben we voldoende paracetamol, ibuprofen, codeïnetabletjes en andere muk die ons op de been houdt.

We blijven hier, ondanks de plek, 3 nachten staan. Vanavond maar vroeg naar bed: hopelijk morgen wat fitter.

Even de kloof uit!

Even de kloof uit!

We hadden natuurlijk een prachtige plek zo tussen de bergen, we hebben uitgeslapen, gewandeld langs de beek en langs het spoor, door een weiland, de hondjes konden lekker los rennen.

Sneeuwklokjes kwamen overal op in de wei, een mooi gezicht, echt al voorjaar. Nachtvorst hadden we wel gehad dus alles was wit van de rijp, ook mooi als de zon er op gaat schijnen.

Na het ontbijt en het lozen en vullen van de camper zijn we rond 11.15 uur vertrokken, Peter voorop. Er zijn vast vele wegen die ons richting Spanje leiden, maar Google Maps dacht we gaan over de pas. Smal, smaller, smalst, en maar klimmen er kwam geen eind aan. Gelukkig kwamen we niets tegen in de klim, en dat had ook echt niet gekund op de meeste plaatsen. Een enkele bocht had wat uitwijk mogelijkheden maar niet noemenswaardig. Mia vond het prachtig. Boven kwamen we op een hoogvlakte met prachtig uitzicht. Het duurde 25 min. voordat we op de snelweg waren, die we de rest van de dag gevolgd hebben tot aan afslag 43 richting Cèret. Onderweg 2x ff pauze, een keer om te tanken, en de tweede keer voor koffie met een broodje. Om 16 uur waren we bij afslag 43 maar uiteindelijk na wat rond zwevingen waren we pas om 17.30 uur op een overnachting plek.1

Alle campings zijn nog dicht, ook al staat op de website dat ze open zijn, dat is wel lastig. Maar ook bij Cèret in de buurt zit gelukkig een camping car plaats, en die zijn open. Na twee camping pogingen zijn we toch weer naar een car plaats gereden. We zijn nu in Amélie-Les-Bains-Palada het kan maar een naam hebben.

We zijn bijna in Spanje het weer is nu goed, zo rond de 20 graden met zon en dat is de komende 2 dagen zeker nog zo, daarna gaat de temperatuur iets naar beneden, we gaan het zien.

Morgen proberen we Peñiscola te bereiken, is nog ruim 400 km dus dat is op tijd vertrekken want anders hebben we geen plek.

Op naar de Tolweg

Op naar de Tolweg

Nou ik weet het ook niet, staat die navigatie echt op inclusief tolwegen of staat hij nog steeds op tol vermijden. Het duurde wel 1,5 uur voordat we voor slechts 10 min. op een snelweg reden en de navigatie ons zou weer naar route nationaal loodste, lichte stress/error voelde ik wel weer op borrelen.

De omgeving hier is prachtig, en op de Route nationaal valt het ook wel mee, maar die andere D- wegen zijn niet te peilen, de een nog smaller en kronkeliger dan de ander en met een kruissnelheid van 45km per uur schiet het niet op.

De navigatie stond goed, dat we zo lang op D wegen zaten kwam door afsluiting, je kan maar pech hebben, maar alles beter dan uren vast staan in een boeren protest, of wegwerkzaamheden na de boerenprotest. De Franse zijn nog al van het slopen en temperament vol zullen we maar zeggen.

Uiteindelijk waren we inclusief pauze rond 15.00 uur op onze bestemming Ferrières-St-Mary op de camping car plaats tussen de bergen pal in de zon, helemaal leeg alleen wij, een hele mooie plek langs een stroompje, een kleinigheidje ook langs het spoor, maar gelukkig geen last van tot nu toe, en vannacht zal hier geen trein rijden, hoop ik.

We genieten van ons eerste buiten zijn, een middag heerlijk in de zon met trui en muts maar toch heerlijk. We genieten ervan tot het aller laatste moment, zelfs als de zon achter de berg verdwijnt, blijven we nog wel een uur buiten. Buiten eten, lekker kokkerellen op de bakplaat onder het genot van wijn en bier, “dat houd ons warm” zitten we hier heerlijk. Mia en ik wassen nog buiten af, Peter zet koffie en Lineke ruimt de vaat weer in, alles op zijn vaste plaats.

Tijdens ons kleine feestje komt er een Frans camperbusje aangereden, hoogte 2 net zoals die van ons. Om deze camperplaats op te kunnen in de winter moet je langs de slagboom die open gaat als je het camper car plaats pasje er voor houd, zo reken je af.

De ingang die waarschijnlijk zomers gebruikt wordt is afgesloten met een hoogte balk, hij hangt op 2 meter hooguit op 2.10, en wat gaat de Fransman doen, ja hoor hij probeert het gewoon, ik riep nog ho, stop past niet, maar blijkbaar verstond hij dat niet, gevolg: balk heel(hij reed niet hard) maar wel een flinke deuk in zijn dak, wat een oen. Hij lachte wat “vast met kiespijn” zette het busje in zijn achteruit en vertrok weer, zonder uit te stappen om te kijken wat de schade is, dat heeft hij vast om de hoek gedaan.

Tijdens het schrijven van mijn blog komt er nog een camper bij, het is dus rustig hier.

Lineke doet even een dutje om de paracetamol in te laten werken, die komt dadelijk wel naar de buren nog een wijntje doen. Zij was vandaag nog steeds een beetje ziek, maar paracetamol doet kleine wonderen als je ze op tijd weer inneemt. Ze heeft niet onder het spanbandje op bed gelegen, maar gewoon gezeten op de bijrijdersstoel.

Morgen vroeg rustig aan, spits afwachten en dan door naar Céret laatste stop voor dat we Spanje in rijden.

Door de graanschuur van Frankrijk

Naar Château-Chinon door de graanschuur van Frankrijk.

Na onze ochtend wandeling zijn we mooi op tijd 10.05 uur vertrokken met eindbestemming de camping car plaats van Château-Chinon, besloten hadden we om geen Tolwegen te nemen maar D- wegen, reisduur ruim 5 uur, volgens Google Maps.

De eerste kilometers gingen redelijk vlot, toch een heel stuk autosnelweg voordat we eraf gestuurd werden door het navigatiesysteem en we op de D wegen terecht kwamen. Op zich zijn deze prima te rijden, alleen is de ene D weg de andere niet. Soms denk ik echt: dadelijk zit ik op een zandpad, of hopelijk ga ik hier niemand tegengekomen want ik pas amper op deze weg.

Ons Peter met zijn huur camper volgt keurig, maakt niet uit of de weg smal, stijl of hobbelig is, hij loodst zijn camper er netjes doorheen. Na 1,5 uur gaan we naar een Air (Franse parkeerplaats) met veel service. We tanken de auto’s weer vol, de prijs bij Total is hier in Frankrijk gunstig, het was een Total pomp, dus hup vol is vol. Net als bij ons twee pompen voor elkaar in elk poortje niets moeilijks aan zou je denken. Wij staan bij een pomp waar bij staat: eerst binnen betalen dan tanken, dus ik zeg tegen Mia je moet eerst binnen afrekenen, loop maar naar binnen, Lineke is er al die kan Frans. Ff later komt ze weer naar buiten, nee kan niet moet met de bankpas aan de pomp, dan komt Lineke terug en zegt, pomp 5 maar ik sta bij 3, eerst achteruit dus, gelukkig stond daar nog niemand. Lekker handig allemaal. We rijden nog naar de parking tussen de vrachtwagens, even pauze houden en door voor de volgende etappe. De bedoeling was weer 1,5 uur, maar dit liep iets anders.

Ongeveer na een uur gooide een Franse haardhout vervoerder met zijn vrachtwagentje ons tijdschema in puin, en reed de spiegel van zijn vrachtwagen in puin, en beschadigde de spiegel van Peters camper dusdanig dat er minstens een nieuw huis omheen moet. Het zag er erger uit dan dat het uiteindelijk is, spiegel huis gescheurd, knipperlicht hing er uit, dodehoekspiegel hing er uit, maar ff knutselen en ons Peter had alles weer op zijn plek zitten, en ik heb ducktape dus wij kunnen door reizen.

De Fransman was zo vriendelijk om te stoppen, hij vond het heel vervelend, werkte goed mee met gegevens uitwisselen maar: we hadden geen schadeformulier, hij had zijn rijbewijs thuis, dus moeten we het doen met zijn naam, telefoonnummer, gegevens groene kaart (grijs) in Frankrijk, en kenteken, hopelijk gaat dat goed komen.

Toen hij mij tegemoet kwam dacht ik al: hij moet wel wat plaatsmaken, ik blijf hem daardoor volgen in mijn spiegel en zie hem zo de spiegel van de camper rijden. Wat een sukkel zei ik, Peter zei: ……. Hij rijdt zo de spiegel eraf.

Dit spiegel incident heeft ongeveer 20 min geduurd, voor we weer door konden, zat ons Peter ook nog bijna vast in de berm, Franse klei is vet, gelukkig kon hij wel achteruit de weg op rijden, maar de telefoon ging al weer, Mia: we komen niet weg!! O nee het lukt toch!!

We moesten nog een behoorlijk stuk rijden, en eigenlijk had ik er geen zin meer in, was wel klaar met de graanschuren, kleiwegen dorpjes en rotondes, maar nadat we nog een stop hadden bij de Aldi, wat eten en nog wat boodschapjes, hebben we de rit keurig afgemaakt en zijn we met wat ducktape op de spiegel toch veilig aangekomen in Château- Chinon.

Lineke had het vandaag koud, kachel in de bus stond dus behoorlijk aan zullen we maar zeggen, en ik maar puffen, snapte er niets van, nu wel, ons hardnekkige virus heeft haar weer geveld, daar waar ik maar blijf hoesten leek het bij haar eindelijk over te zijn, maar helaas: morgen maar in bed blijven met een spanbandje erom zodat ze niet uit bed valt tijdens het rijden.