Als ik dit aan het schrijven ben, ben ik zo blij, ik lach van oor tot oor, heb de hele tijd een grijns op mijn gezicht van blijdschap, en aan het einde van dit verhaal weten jullie pas waarom.

De dag begint weer vroeg, ( die afzakker heeft dus niet geholpen) en na een slechte nacht is het ook nog eens regen hier in Rotorua. De hot spring zit op 20 meter afstand dus hup het badpak aan en er naar toe, Lineke zou het bed afbreken en dan ook nog even komen dobberen. Niemand anders is in de tub, heerlijk rustig even heel de hotspring voor mij: kan ik even zonder dat ik uitgelachen wordt mijn stijve lijf op gang brengen in dat warme water, want o o wat een bed, slecht slapen en helemaal stram en stijf word ik er van, vanaf 5 uur weet ik eigenlijk niet meer hoe ik zal gaan liggen en met al dat gedraai maak ik Lineke wakker (die slaapt volgens mij ook niet maar doet net alsof): muisstil blijft zij liggen, wetend dat als ze gaat bewegen ik begin te praten en dan is de rust verstoort. Rond 7 uur houdt ook Lineke het niet meer vol en begint onze dag.

Omdat het slecht weer is wijzigen wij ons plan en gaan richting Napier, eigenlijk wilden we vandaag niet verder rijden dan Taupo (lake Taupo) maar nu het zulk slecht weer is, echt veel wind en regen hebben we besloten om wel de route te rijden langs Taupo, en te stoppen bij diverse bezienswaardigheden, maar door te rijden tot Napier zodat we daar een dag extra hebben.

In het gebied Rotorua zijn we eerst gestopt bij Waimangu volcanic valley ,daar is 2 eeuwen geleden een vreselijke vulkaan uitbarsting geweest waardoor 17 diepe kraters zijn ontstaan die volgelopen zijn met water: dat zijn nu dus nu allemaal meren. Vanaf een uitzichtpunt kijk je daar op een gebied waar een vegetatie is ontstaan: adem benemend mooi. Je kunt daar een excursie doen, je gaat dan met een boot een meer op, maar het weer was zo k dat we dat niet hebben gedaan. Onze volgende stop was de modder geiser (waiotapu), heel indrukwekkend die modder die door ondergrondse warmte zo extreem bubbelt dat je er bang van wordt, hier zie je echt dat Nieuw Zeeland een grote vulkaan is, althans een groot gedeelte ervan. Aansluitend naar Wai-o-tapu thermal wonderland, hier kun je 3 verschillende routes wandelen van 1 tot 3 uur en kijken naar prachtige meren in verschillende kleuren, maar ook dat hebben we van wegen het extreem slechte weer achterwege gelaten. Bij alle stops die we hebben gedaan was natuurlijk ook een winkeltje met hebbe-dingetjes, z’n regendag is wel duur…..

Op naar Lake Taupo, ondanks de regen toch een mooie rit. Even leek het erop dat de zon het zou gaan winnen, maar helaas, ook Lake Taupo is verregent; we zijn in de stad Taupo op de doorgaande weg nog even gaan pinnen, en er was een sportzaak gespecialiseerd in All Black’s kleding, en aangezien ik collega Ray Riviera beloofd heb een origineel All Black’s shirt voor hem mee te brengen heb ik dat natuurlijk gedaan, dus Ray, als je dit leest: je shirt is binnen. Vandaag zijn de rugby spelers als helden ingehaald in Auckland, ook Prins Charles en Camilla kwamen aan, maar kregen lang niet zoveel aandacht….

Toen zijn we van Taupo door gestoken naar Napier, ruim 130 km door niemandsland: geen dorp, heel af en toe een huis, en regelmatig een huge truck. Echt zo’n Amerikaanse vette truck met zo’n stoere neus, mij fascineert het, ik heb er tal van foto’s van gemaakt. Eenmaal op de weg, rijden we een bord voorbij met de volgende tekst: No gazstation for de next 130km. Lineke kijkt naar de brandstofmeter en zegt, mmm, we zitten nog half vol, waarop ik zeg moet kunnen.

De weg is lang. Heel veel heuvels die we moeten beklimmen, het busje maakt met regelmaat meer dan 3000 toeren, het brandstof niveau in de tank daalt, en Lineke krijgt het benauwd, ik zeg, dan gaan we toch wat langzamer rijden en berg af zonder gas, het nieuwe rijden. Dat doe ik al een poosje, zegt Lineke…. En dan komt er een bord: over 5km fuel, we zijn er, we hebben het gered, 5km is wel lang, want het duurde nog een tijd voordat er eindelijk, net na een bocht een achteraf onbemand tankstadion was. Net niet gemist: met piepende banden uitgevoegd, maar we zijn weer vol.

We zijn ook bijna, het einde van de lange weg is in zicht en we moeten rechtsaf nog 12km naar Napier. Dwars door het wijngebied, morgen maar eens een winery bezoeken. Het regent nog steeds, echt somber weer.

Onderweg heb ik veel tijd gehad om te bedenken hoe ik toch een keer lekker zou kunnen slapen, ja, onder het rijden zou het me zo lukken, maar dan mis ik alles dus doe ik alle moeite om wakker te blijven. Op alle parken waar we tot nu toe hebben overnacht waren ook cabin’s, dus ik dacht zo bij me zelf: daar ga ik Lineke lekker voor maken, nou dat was zo gebeurd, toen ik zei: we kunnen toch ook zo’n ding huren, voor een paar tientjes meer slapen we dan als een roosje…..

Vanaf het moment dat ik hier binnen bij het kacheltje zit te tikken aan mijn verhaal geniet ik, smile van oor tot oor! Die bus is leuk om te rijden en onderweg wat extra ruimte als je stopt om wat te eten en te drinken, s ’avonds zitten kan ook nog maar slapen, dat ik dit nu niet eerder heb bedacht. We doen vanaf nu niet meer anders het is nog maar 4 nachten en dan zijn we in Wellington waar we het busje inruilen en hikend verdergaan tot 10 november. Dan gaan we naar het Zuidereiland waar we een auto gehuurd hebben en in B&B ’s overnachten.