5 november

Heerlijk geslapen al was het bed een beetje aan de zachte kant, maar vergeleken met die plank van de laatste week is natuurlijk alles zacht. Na het ontbijt zijn we eerst even over het strand gaan wandelen, en dat viel hier niet mee, in plaats van mooi wit zand ligt hier zwart grind, overal waar je kunt kijken is het strand zwart, hele kleine zwarte steentjes die in een dikke pak het strand bedekken zo dik dat het heel zwaar loopt. Aan de waterkant, waar je bij een zandstrand een mooi hard laagje zand hebt wat zo makkelijk loopt, kun je hier niet komen, je zakt zover die steentjes in dat je onmiddellijk natte voeten hebt. De zee is erg ruw, meters hogen golven kletsen het strand op, prachtig om te zien. Het weer is iets opgeknapt, het regent niet meer, maar er staat heel veel wind.

We gaan naar de receptie informeren of de tocht naar Cape Kidnappers doorgaat vandaag, gister was die afgelast i.v.m. het slechte weer. En ja, gelukkig gaat hij vandaag wel door, om 17.00 uur moeten wij bij Clifton zijn, waar we met een tractor over het strand naar Cape Kidnappers worden gereden om de Jan van Genten te gaan bewonderen.

Nou tijd zat om de boel rond Napier te gaan bewonderen. Het gedeelte waar we nu zijn heet de East Coast met 4 redelijke steden. Gisborne, maar daarvoor moeten we de andere kant op, Napier, Hastings en Havelock North. Napier is het dichtst bij en volgens de camping eigenaar, (Nederlander) het meest interessant. Het heeft een haven, een toeristisch centrum in Art Deco stijl en dat sprak ons wel aan, dus op naar Napier. Eerst zijn we over de vissers haven gelopen, daar lagen al de visschepen klaar om naar zee te vertrekken, bij sommige werden de netten nog geboet, bij andere het ruim vol met ijsklontjes gegooid, een vrachtauto vol met ijsklontjes rijdt dan tot aan de rand en een grote slurf word dan in het ruim gehangen. De wind is erg koud, dus waren we er gauw uitgekeken. Op naar het centrum, het oude centrum. De weg er naar toe gaat langs de kust, wie zien nog een groot cruise schip liggen van Princes, dus het zal wel druk zijn in de stad denken wij. Uiteindelijk parkeren we ons busje op een grote parkeerplaats aan het strand, aan de rand van de stad. Beetje met geluk, want aan de buitenkant van het centrum kun je eigenlijk nergens aan zien dat je bij het centrum bent.

Eenmaal in het centrum lopen we door een mooi stadje, in 1931 is het verwoest door een aardbeving en toen opnieuw op gebouwd, maar in de oude stijl, vandaar dat het de naam Art Deco stad draagt. Er zijn ook veel Art Deco winkels, Lineke vindt het prachtig. In het ene winkeltje vindt ze haar rode hoedje voor de red had society, en een mooi ring, in het volgende winkeltje een paarse cape met bondjes afgezet aan de armen en de hals, en ik, ik loop achter haar aan, draag de tassen en zeg; o ja, leuk staat je goed, mooi. En ik meen het ook nog…. Praktisch als ik ben, denk ik wel direct dat hoedje krijgen we in een rugzak nooit heel aan de overkant ( in Nederland). Ik stel dus voor om maar een koffer te kopen zodat we alle extra’s die we in deze 5 weken bij elkaar vergaren ook mee kunnen nemen naar huis.

Na een paar uur geshopt te hebben zijn we (ik gepakt en gezakt) richting ons busje gelopen, en kwamen we de verkoopster van het hoedje nog tegen, die draait het raam open van haar auto en groet ons nog eens vriendelijk met een hand kus en riep; hello red hat lady’s have a wonderfull time, it was nice meeting you!!! Wat zijn ze hier toch vriendelijk.

In ons busje even een kop soep op, en toen vertrokken naar Kees. Kees is een Hollander die werkt in een winery in Clifton, daar kun je heerlijke wijnen proeven en lunchen, dus dat gaan we doen. Kunnen we nog even opwarmen voordat we aan de tocht naar Cape Kidnappers beginnen.

Kees was leuk, lunch was aardig, wijn veel te duur, maar wel lekker! Toch maar 1 flesje opgemaakt bij de lunch en nog een mee voor later. Op naar het einde van deze weg waar het strand begint, want daar komt de tractor ons rond 16.45 halen. Eerst rijden we het natuurlijk weer voorbij, komen we op een camping terecht, draaien en weer terug en dan zien we het omdat er inmiddels anderen zijn die staan te wachtten. We moeten natuurlijk weer nodig naar de wc ( al die wijn) maar gelukkig is er een.

De tocht naar Cape Kidnappers is prachtig: de gids ( tevens chauffeur van de tractor) weet op een leuke manier ons van alles te vertellen onderweg naar de Jan van Genten, toch 1,5 uur op een kar achter een tractor in de ijzige gure wind. We hebben een beetje geluk, wand de wind staat vanuit het zuiden, en wij rijden in de oksel van de cape zodat de ergste wind aan de andere kant blijft.

Onderweg komen we een eenzame zeehond ( zeerob) tegen, helemaal alleen op het strand, heel normaal, volgens onze gids leven de mannetjes vaak alleen, na het paren gaan die gewoon weg en laten de vrouwtjes de boel opknappen, en tegen de tijd dat ze weer willen paren komen ze terug. Vinden ze lekker rustig. Hij vertelt ons van alles over de rotsen waar we langs rijden, hij laat ons zien wat de aardverschuivingen allemaal doen, dat Nieuw Zeeland aan het stijgen is, en dat veel van de berg ( rots) waar we langs rijden eigenlijk gewoon zand en modderlagen zijn en geen steen.

En dan zijn we er, op een afstand zie je ze al zitten op de rotsen die uit de zee steken, maar ook op de rotswand aan de kant. Ze vliegen niet weg omdat ze aan het broeden zijn, de nesten zijn er al wel, maar worden constant onderhouden. De mannetjes vliegen af en aan de zee op om zeewier te halen voor het nest. Als beloning mogen ze dan paren, knuffelen even en hup vliegen weer de zee op voor zeewier. We zijn daar een poosje, dus je kunt het echt even volgen. En ja, ze worden telkens beloont.

De jonge komen vanaf 23 november, maar de meeste worden geboren in december, als ze 4 maanden oud zijn vliegen ze naar Australië, dat doen ze met een enorme omweg, want ze vliegen alleen maar over zee, het zijn echte zeevogels. De ouders kijken niet meer naar ze om zodra ze uitgevlogen zijn. In Australië blijven ze tot ze 4 jaar oud zijn en volwassen. Dan komen ze terug naar Cape Kidnappers om te paren, eieren te leggen en voor het nageslacht te zorgen. Slecht 20% komt na 4 jaar terug, de rest is onderweg naar Australië gesneuveld.

Terug over het strand in de kar gaat gelukkig wat vlotter, de zee is wat verder gezakt, en hij rijdt wat vlotter door( de gids hoeft niet meer zo veel te vertellen) maar blijft ons wel bezighouden, van tijd tot tijd stopt hij toch om ons in en aan de rots wat te laten zien van de aardverschuivingen: eigenlijk best eng. Nieuw Zeeland is erg aardbeving gevoelig.