Na een heerlijk ontbijt zijn we te voet vertrokken richting de bus die ons naar het centrum van Wellington brengt, lijkt een eenvoudige trip, maar niets is minder waar. Om bij de bus te komen die naar het centrum gaat moeten we eerst de berg over, ook dat klinkt eenvoudig, maar zo eenvoudig was het niet. Ten eerste was het heel stijl, ten tweede lijkt alles op elkaar, tenminste voor ons, de B&B eigenaar had het zo simpel uitgelegd, rechts en dan de Hill op, maar wij zagen een pad speciaal voor voetgangers en dachten dat moet het zijn, stijl o wat stijl bijna niet tegen aan te lopen zo stijl. Om de 50 meter was er wel een uitzicht punt met een bankje, de eerste zijn we heel stoer voorbij gelopen maar al de andere hebben we geloof ik wel gehad, of om even op uit te hijgen of om even op te leunen en dan hijgden we ook. Maar na elke klim komt een afdaling en gelukkig ging dat hier met trapjes. Eenmaal beneden zoeken naar de juiste bus, lijn 2 bracht ons keurig in het centrum van Wellington. Op naar het Te Papa museum, de bus chauffeur had het uitgelegd dus daar waren we zo.

Het Te Papa museum: Wouw wat een indrukken, 3 uur hebben we er rond gelopen geweldig, ik ben helemaal geen museum mens, maar dit raad ik iedereen aan. Eigenlijk is het geen gewoon museum het is een beleving: je wordt mee genomen in de tijd, soms heel inspirerend en soms heel aandoenlijk, Nieuw Zeeland is een land met veel historie, en dat wordt op een leuke educatieve wijze al lopend door de grote hallen vol inspiratie aan je verteld. 6 verdiepingen hoog zijn er tentoonstellingen van alles wat er op en rond Nieuw Zeeland is of was. De Zee met alles wat er in zit, de rotsen met alles wat er op leeft, de mens die er leeft, heerst en vernietigd. De oorlogen die dit land heeft gevoerd en de Maori’s hun leefwijze, hun cultuur en kunststukken. Eigenlijk is het niet zo even op papier te zetten, maar ik denk dat ik het zo nog niet zo slecht beschreven heb. Er was een speciale tentoonstelling nu: Gallipoll the scala of our war. Onvoorstelbaar hoe ze dit gemaakt hebben, kijk maar eens op http://gallipoli.tepapa.govt.nz/ Na 3 uur alles opnemen als een spons, zijn we gaan lunchen aan de haven , we waren er gewoon stil van.

Na de lunch op naar de cable car, daarmee kun je helemaal omhoog naar een prachtig uitzichtpunt, 120 meter hoog, je komt ook op de top van Wellington’s Botanic Garden, je kunt met die cable care ook weer naar beneden, maar wij hebben gekozen omdat via de langste route door die prachtige tuin te doen. Die tuin was top, alleen daar waar je uit komt is helemaal aan de andere kant van het centrum, dat was minder, nu nog terug maar hoe? Eerst maar op gevoel, toen eens een keer gevraagd en uiteindelijk hebben we ruim 120 min onderweg voor dat we waren daar waar we begonnen onder aan de kabelbaan. Heuvel op heuvel af zo was de route, op waren we toen we in de bus naar Miramar stapten. Kletsnat bezweet, zere voeten en knieën, heel wat anders dan in een camperbusje Nieuw Zeeland bekijken, maar met een voldaan gevoel zit ik nu wel mijn verhaaltje te tikken. Onze eerste hike-dag dus….

We wilden eigenlijk ook nog naar Roxy cinema, schijnt ook iets aparts te zijn, kun je eten en het is iets van een film museum, eenmaal daar was de boel vol geboekt, en zijn we aan de overkant een hapje gaan eten recht tegen over de bushalte, niet meer lopen dacht ik…. Maar helaas, we moeten die berg van vanmorgen nog over, balen!!! Verdwalen we ook nog, nog eens 50 min. berg op berg af, maar we zijn er. Morgen met de boot naar Picton en met de taxi naar de boot: lekker uit rusten.