Vanmorgen berevroeg wakker, vanaf 5 uur en kon niet meer slapen, echt zo’n schoolreisjes gevoel had ik. Als we ons nu maar niet verslapen, als die taxi maar op tijd is, als het maar niet te druk is enz. enz. Om 5 uur plassen, om 5.30 uur plassen om 6 uur plassen en ik probeer dan heel zachtjes te zijn, maar het mislukt altijd. Of ik loop ergens tegen aan of ik stap precies op die ene krakende plank of ik schiet van de klink af, altijd wat. Uit verveling ga ik dan de mail binnen halen, staat die telefoon altijd zonder geluid, nu natuurlijk niet, Lineke dus ook wakker. Gelukkig begreep ze de stress, stelde me op mijn gemak, en hebben we nog een half uurtje kunnen dutten, toen hoorden we de gastheer klungelen in de keuken en zijn we maar opgestaan. We waren zo klaar, hadden gisteravond alles al ingepakt en gedoucht dus om 6.55 uur zaten we aan de ontbijttafel en alle bepakking al beneden in de gang. De B&B waar we waren keek uit op de Bay waar alle boten door moeten die naar de haven van Wellington gaan, prachtig uit zicht dus, zegt Lineke in eens, het lijkt of we de boot gemist hebben, maar dat was een grapje, de eerste boot ging al om 6.30 uur en die kwam nu daar voorbij, er kwam ook een heel groot cruiseschip binnen varen van Celebrety, wat een mooie plek is het toch.

De taxi was er ruim op tijd, de ochtend spits in Wellington stelt niets voor, vergelijkbaar met een werkdag in de grote vakantie in een middelgrote stad, in Amsterdam zal het dan zelfs nog drukker zijn. Dus ook ruim op tijd bij de Ferry. Inchecken verloopt snel, wat wij niet wisten is dat je daar ook je bagage inlevert, net als wanneer je gaat vliegen, en daar hadden we eigenlijk niet op gerekend. We hebben de boel toch maar zo afgegeven in de hoop dat het goed zo gaan. Laptop dus gewoon in de rugzak, oplaadsnoertjes aan de buitenkant het rode hoedje in de rugzak, mijn cepap apparaat in de rugzak als dat maar goed gaat dacht ik, weer stress, Lineke heel nuchter, doen ze echt wel voorzichtig mee anders krijgen ze de ene claim naar de andere binnen, stress weer weg.

Het duurt een tijdje voor iedereen aan boord is en alle auto’s (campers in dit geval) op het dek staan, maar rond 9 uur vertrekt hij toch echt. Het is niet koud, maar je waait wel van het dek, het waait zo hard, dat aan de kant waar de wind staat de buiten deuren zijn afgesloten, je kunt dus maar aan een kant het dek op en af. Even hebben we het volgehouden, maar Lineke wilde liever binnen zitten, en ik vond het prima, dacht ga ik straks nog wel weer een keer buiten kijken. Binnen vonden we een plek helemaal voor in de punt van de boot, prima view.

Na ongeveer een half uur varen kwamen we langs onze B&B gevaren, heb er een foto van gemaakt, leuk voor het plakboek. Binnen zie je het eigenlijk ook prima, alleen fotografeert het wat slecht, die ramen zijn niet schoon en als de zon er op schijnt reflecteert het, lastig. Zo af en toe toch maar het dek op, dan loop je zo over dat schip, goed schip ( in Nederland gebouwd) en dan zie je al die verschillende mensen. Veel vinden het fantastisch, doen moete om op een goed plekje te zitten of zijn buiten op het dek. Maar zeker net zo veel zitten te lezen, of te slapen. Eigenlijk ook wel leuk mensen kijken.

Na ongeveer 2 uur varen kwamen we bij het zuidereiland, voordat je dan in de haven van Picton bent moet het schip door een smalle doorgang, hier lijkt het veel op Noorwegen, de fjorden binnen varen, prachtig. Het is nog een behoorlijk stuk, je denkt nu zijn we er, maar hij gaat nogal wat bochtjes om voordat je de haven ziet. Hij vaart ook heel langzaam, het is hier zo smal dat harder varen te veel schade zou aanbrengen aan de natuur. Uiteindelijk hebben we er wel 3 uur over gedaan, en dan moet je er nog af, en al die andere 950 passagiers ook, geduld dus.

Nou, hoe zal het met onze bagage zijn, de band loopt, het duurt lang maar uiteindelijk komt het en het komt goed. Niets stuk of beschadigd, super. Nu die bagage nog bij onze volgende accommodatie zien te krijgen. Volgens Lineke moet dat hier ergens zijn, want we hadden havenzicht, en het was in het centrum van Picton, kan dus nooit ver zijn, dus lopen. Nou ik werd gepakt en gezakt en daar gingen we, nu zijn er heel wat hikers en backpackers in dit land, maar wij had bekijks, snap je dat nou.

Op mijn rug een grote rugzak vol, bijna net zou breed als dat hij hoog is, daaraan vast gemaakt 2 klap stoelen. Op mijn buik, een grote rug zak prop vol, kon er net langs af kijken, er overheen net niet. Lineke een rugzak op, een huge koffer gelukkig op wieltjes, en een draag koelbox, noem dat maar light travelling. Gelukkig had ze gelijk en was het niet ver. We zijn het eerste terras op gewandeld, ik vond dat ik al wel een biertje had verdiend, en daar hebben we gevraagd waar de Wellingtonstraat was, en daar waren we al, nu nog het juiste nummer vinden en klaar. Nou drie deuren terug, we waren al te ver dus. De beheerder reageerde snel op het mailtje dat Lineke direct stuurde, dus voor mijn tweede biertje op was konden we al ons volgende onderkomen binnen. En weer top. Prachtig uitzicht over de haven van Picton, allemaal mooie boten voor mijn neus, in een art deco appartement: hoe toepasselijk kan het zijn.