Alhoewel we wisten dat het een hele rit was, zijn we toch niet extra vroeg opgestaan, het moet tenslotte wel vakantie blijven en niet op werken gaan lijken. Om richting de Golden Bay te gaan, moeten wij eerst een stuk terug richting Nelson, van de eigenaar hier hadden we een doorsteek route gekregen, weer over 15km gravelweg om vervolgens bij Tapawera weer op de verharde weg uit te komen. Het mooie van zo’n gravelweg is de rust, hier rijd je echt alleen, 2 auto’s zijn we tegen gekomen op 15 km.

Praktisch het hele gebied waar we door rijden (althans de doorsteek) is in vlammen opgegaan; wij schatten zo’n 6 a 7 jaar geleden, kijkend naar de groei van alle nieuwe bomen en planten. Eigenlijk ook weer heel apart, het is net een bomen kerkhof, versierd met nieuwe aanplant, vooral de gele planten, (ze lijken op brem maar hier zitten vreselijke grote stekels aan), doet het goed hier.

De vallei waar we in terecht komen staat voornamelijk vol met hop, verder zitten er wat kiwi boeren en andere fruitteelt. En zo nu en dan staan er wat koeien of schapen in de wei. Ook hier is het voornamelijk weer een wildernis, de huizen die je zo nu en dan tegenkomt stellen weinig voor, met golfplaten en spaanderplaat knutselen ze hier een huis in elkaar. Wat doen wij toch moeilijk in ons land….. Hoe dichter we bij Motueka komen, dat is de eerste wat grotere stad, worden de huizen mooier en mooier, prachtige villa’s gebouwd op de top met, kan niet anders, prachtige uitzichten.

De stad Motueka, ligt al aan de Tasman Bay, maar slechts met hoogwater kun je hier de Bay zien, dat komt door een zandbank die ze er jaren terug al neergelegd hebben. Wij hadden hoogwater, dus wij kunnen zeggen: we hebben geluncht aan de Tasman Bay.

Om bij de Golden Bay te komen moet je vanaf hier nog een heel eind rijden: het is al 2 uur dus dat gaan we niet halen, we besluiten om naar Kaiteriteri te rijden, de hotspot van de Tasman Bay, vanaf daar kun je met een watertaxi naar de Golden Bay. Eenmaal rijdend langs de Bay heb je zo af en toe een prachtig uitzicht, maar ik vind het uitzicht dat we bij de Bay of Islands hadden, en bij Helana’s Bay, beiden op het Noorder eiland, tot nu toe de mooiste.

Kaiteriteri valt ons gruwelijk tegen, het is hier druk, commercieel (heel veel watertaxi’s) bijna geen plaats om te parkeren, en ze zijn er volop aan het bouwe. Wij vonden het niks, we hebben er even rond gelopen maar we hunkerden naar de rust van de vallei. We hoefden elkaar maar aan te kijken en wisten al: wegwezen hier.

Je kunt hier wel van alles, mountainbiken naar de top, hiken met overnachting ’s hutten op de route; je kan je ook met zo’n watertaxi naar de top laten brengen (cape Farewell) en terug lopen in een paar dagen, allemaal leuk als je veel tijd hebt, misschien de volgende keer.

Terug in de vallei hebben we een rustig plekje gevonden, om nog even van de zon te genieten en van het uitzicht, voordat we aan de weg terug zijn begonnen. 305 km hebben we gereden vandaag, het was prachtig.

Wat ons opvalt tijdens al onze kilometers nu in Nieuw Zeeland zijn de brieven bussen, die staan hier met bosjes aan de straat omdat de huizen vaak ver van de weg of op een heuvel staan. De meesten zijn gewoon gewoon, maar er zijn heel veel mensen die op de een of andere manier een zeer opvallende brievenbus hebben. En wij hebben er een reportage van gemaakt, hij is nog niet af, want we moeten nog heel wat kilometers. Maar hij komt wel in ons boek!

Morgen verder naar de westkust: nieuwe avonturen, nieuwe landschappen….