We hebben een prachtige rit achter de rug, het weer was niet echt om over te schrijven, dus doen we dat maar niet, maar de route is de moeite waard. Nadat we afscheid hebben genomen in Murchison, daar hebben we toch 3 nachten vertoeft, zijn we richting de westkust gereden. Dwars door de gorge van de Buller rivier, adembenemend mooi, wat een uitzichten en al die prachtig begroeide berghellingen die we steeds van een andere kant zien. Regelmatig gaan we de rivier over zodat we dan de linker oever bewonderen en dan weer de rechter.

Tot aan de westkust blijven we de rivier volgen, we zien hem letterlijk de zee in verdwijnen bij Westport. We rijden daar nog een extra lus om naar de een zeehonden rots te gaan kijken, er zaten er maar genoeg, sommige met een jong, andere lagen er heerlijk te slapen. Ook in de wilde zee zag je de zeehonden genieten van de golven. Echt leuk omdat van zo dicht bij te kunnen zien.

Vanaf hier rijden we weer langs een kustlijn, een mooie slingerende weg die glooiend langs de zee afgaat. Wat een verscheidenheid aan planten. Er is een duidelijk verschil van beplanting in de hoogte waarin je rijdt, heel laag is het een duingebied, alhoewel die er hier echt wel anders uit ziet als bij ons, hij is in elk geval veel smaller, en wat hoger zie je allemaal weer boomvarens, nog hoger zijn het weer palmen. Al de verschillende kleuren groen, gemengd met de roest kleur bruin van de oude varen bladen geeft een prachtig beeld. We stoppen een aantal keer om even de genieten van hetgeen we zien.

De zee is erg ruw vandaag, het is niet koud, maar wel een grijze dag met wind vanaf zee. Nou schrijf ik toch wat over het weer. De ruwe zee trekt ons beiden aan, vooral die golven die zo te pletter slaan tegen de rotsen die je hier veel uit de zee ziet steken vinden wij magnifiek.

De route komt langs een oude goudmijn, en aangezien wij ook goudzoekers zijn, zijn we hier een kijkje gaan nemen. Eigenlijk best interessant hoe ze vroeger in zo’n mijn werkten, uren hakken zwoegen ploeteren om uit de rots 20 ton in elkaar gedrukt zand, wat letterlijk een klont zo hard als steen was te hakken, om daar een paar gram goud uit de winnen. Een heel proces, en als de zwoegers dan naar de stad gingen om het te verkopen, dan waren ze het verdiende geld weer kwijt aan de drank en de vrouwen.

De stad waar die goudzoekers naar toe gingen bestaat nog steeds, vroeger de grootste stad van de westkust, nu een handvol barakken en een hotel, eigenlijk niets meer. Langzaam naderen we ons einddoel van vandaag, Punakaiki, hier hebben we een hostel geboekt voor een nacht, slapen in een backpakkers accommodatie, een keer wat anders.

Het ziet er fantastisch uit, we hebben een grote eigen slaapkamer gewoon met een twee persoons bed, de meeste kamers hebben stapel bedden, we hebben een eigen badkamer met toilet en een handdoeken pakket. Omdat Lineke dit al vorig jaar geboekt heeft…. Eerste keus! Onze kamer zit op de eerste verdieping, daar zijn twee slaapkamers. Er is een grote zitkamer en een mooie grote keuken, dit alles is voor gezamenlijk gebruik. Niks mis mee, eigenlijk wel leuk ook het contact met die jongelui, naast ons zit nu een meisje uit Engeland die is al 10 maanden aan het rond trekken in Nieuw Zeeland, zo nu en dan weer werken en weer verder. Werk vinden is geen probleem: binnen twee dagen heeft ze weer een baan. Nu werkt ze hiernaast in het café, en woont hier in deze hostel. Ik vind het tof, hoop dat Lineke nog meer van dit soort overnachtingen geboekt heeft.

We hebben lekker gekookt in de mooie keuken, zijn nog een flinke strand wandeling gaan maken, even uitbuiken, en nu drinken we nog een lekker wijntje.