Vandaag van Punakaiki naar Jackson Bay, 410 km praktisch helemaal langs de kust, behalve bij de gletsjers, daar ga je iets landinwaarts, wat zullen we zeggen, een kleine 100 km.

De gletsjers zijn, denk ik, gesmolten zei ik tegen Lineke. Nou, zei Lineke, ik denk het niet, want de rivier staat droog. Mmm, hier staat toch echt Franz Jozef gletsjer maar ik zie niks….. Ja, wel wat drukte in het dorp, maar het had geen aantrekkingskracht voor ons, te druk. Nou, dan naar de Fox gletsjer , geen gletsjer te zien, balen, balen, balen: de Franz Jozef en de Fox in de fog; das fuck!!!

Gelukkig kunnen we ons er een goede voorstelling van maken: tenslotte is Oostenrijk ons tweede thuis, en daar zijn er ook…. De mist hing zo laag, dat je echt helemaal niets van de gletsjers zag. Ja, als je met een helikopter naar boven gaat, misschien lag de top wel in de zon, maar ik ga echt niet in een helikopter, dat is te spannend voor Marijke, en Lineke vindt dat een helikopter de rust verstoord van zo’n prachtig natuur gebied, zit wat in. Conclusie: gewoon doorrijden naar het volgende moois.

We waren nog maar net aan het rijden vanochtend, reden we een bordje voorbij: Pancakes en Blow Holes, o, zeg ik tegen Lineke, dat is wat Kees er Rien zeiden, moesten we niet missen. Keren dus, iets verder op was daar een mogelijkheid voor dus wij terug.

Het was nog vroeg, voor 9 uur waren we er al, en net toen wij daar omhoog liepen richting de pancake rotsen brak de zon door, prachtig, wat een magnifiek natuur verschijnsel, miljoenen jaren oude rotsen die ontstaan zijn door druk van onder naar boven, en van boven naar beneden. Hierdoor zijn al die laagjes, net pannenkoeken ,vandaar de naam ontstaan. Dit is nu wel in Jip en Janneke taal uitgelegd, wil je er meer van weten: even googlelen, best interessant.

Blow holes, dat snap je als je daar even bent en een keer schrikt van de harde rommel achtige boem die je even het gevoel geeft dat er een aardbeving is, en je dan in eens beseft: dat bedoelen ze met blow holes. De zee klapt zo hard naar binnen van alle kanten rond die rotsen dat het door de gaten die er in zitten zo nu en dan echt knalt. Het kolkende witte zeeschuim is gewoon indrukwekkend.

De route langs de kust is mooi omdat hij zo ruig is, geen geciviliseerde stranden, geen commercie. Af en toe een parkeerplaats voor een prachtig uitzicht, bij ons zou daar meteen een tentje bijstaan en drukte opleveren, maar hier sta je rustig helemaal alleen te genieten van het uitzicht op de ruige zee.

Omdat we in een bergachtig gebied rijden, zijn er natuurlijk ook weer rivieren, beken, en ,,smalle” bruggen, het is in dit land gewoon niet druk, dus hoeven ze op een 100 km weg, die hier overigens uit een baan en twee rijstroken bestaat, bij een brug niet twee maar een rijstrook te maken: scheelt in de kosten (vul ik dan zelf maar in) De een wacht maar even op de ander, het staat ruim op tijd aan gegeven dus rustig naderen, niets te zien, dan door rijden. Zelfs de spoorlijn gaat over dezelfde strook. Best apart, zou je bij ons toch niet bedenken.

De rivieren en beken zorgen ervoor dat er zomaar in eens weer een prachtig meer is ontstaan, ook bij zo’n meer is het heel rustig en stil, ik vind het super, word er helemaal zen van, hoop dat ik dat vast kan houden als ik over twee weken weer de drukte in moet.

Na de teleurstelling van de fog gletsjers, zijn we nog wel even naar een zalmkwekerij geweest, die langs de route lag, hebben daar een overheerlijke verse zalm gekocht voor ons diner van vanavond, en aangezien we dat diner al achter de kiezen hebben op het moment dat ik dit schrijf, kan ik zeggen: we hebben de vingers er bij afgelikt.

Ons nieuwe verblijf voldoet weer aan de verwachtingen, alles zit er op en aan, we kunnen zelfs de was weer doen. We zitten hier iets voor de drukte van de stad en alle things to do, hebben voor morgen al een plangemaakt, zelfs al geboekt voor een river safari op de waiatoto rivier, schijnt een echte beleving te zijn.