Nou, hoe zal ik eens beginnen om deze dag voor jullie net zo’n beleving te laten zijn als dat hij voor ons was; een uitdaging.

De dag begon weer redelijk op tijd, we moesten om 9.30 uur ons melden op het kantoor van Wayne’s Waiatoto river safaris, niet ver van ons huisje vandaan, 10 min rijden. Toen we daar uit de auto stapten, zagen we nog net een boot op een trailer achter een tractor aan vertrekken.(Wayne met zijn boot) Wij waren de enige twee deze ochtend die de safari geboekt hadden, het werd dus een privé safari, nog leuker dachten wij, alle uitleg voor ons, en de boot voor ons alleen: ook lekker.

Nadat we betaald hadden, (wel prijzig) maar vooruit, gisteren de gletsjer gemist, moesten we met de auto de tractor achterna, naar de brug over de Waiatoto rivier. Links was de parkeerplaats en daar zou Wayne ons oppikken. De tractor hadden we ruim voor de brug al ingehaald, maar goed en wel uit de auto was Wayne er ook, met zijn boot op de trailer achter de tractor. Na een korte kennismaking mochten we aan boord stappen, ja jullie lezen het goed, die boot op de trailer achter de tractor. Diesel olie is goed koper dan benzine zegt Wayne!! En daar gingen we achter de tractor op de trailer het bos in, een bumpy road, maar gelukkig was het maar een paar honderd meter voordat we bij de rivier waren en Wayne de boot te water liet.

Eenmaal met z’n drietjes aan boord, ging Wayne ons vertellen wat we gingen doen deze ochtend, en hij vertelde wat over zijn boot. Een jet boot, is een boot die van onderen helemaal plat is, er zit geen schroef of roer aan, hij vaart en stuurt op weg pompend water. Er zit dus een hele zware waterpomp in. Doordat deze boot zo plat is, heeft hij dus maar heel weinig water nodig, 20cm stromend water is al voldoende om er als een speer overheen te knallen. Wij kunnen met die boot heel de rivier af varen tot in de waterval, daar waar de rivier eigenlijk begint.

Zullen we? zegt Wayne, geeft een poepgas, en daar spoot de boot het water over, eigenlijk zweef je net boven het water als hij eenmaal gaat, je raakt het natuurlijk nog wel, maar het voelt als zweven.

We komen nu in een gebied waar je anders niet kunt komen, ja als je een kano neemt kom je ook een heel eind, maar door de sterke stroming moet je zigzaggend over de rivier, en een ervaren roeier zijn, ander ga je achteruit in plaats van vooruit. Een ander mogelijkheid is lopen langs de rivier, maar dan doe je er 3 dagen over om aan het begin te komen. Onze toer duurt 2,5 uur heen en terug.

2,5 uur zijn wij in een oer gebied, alles is hier rough, de loop van de rivier die nu heel laag staat, hij kan wel 8 meter hoger staan, is erg grillig. Door de lage waterstand zie je dat de oevers veel te lijden hebben van erosie, het land wordt hier steeds kleiner, het gevolg daarvan is dat de bomen die aan de oever staan op den duur om kiepen en in het water belanden. Met bosjes zie je ze dan ook in de rivier liggen. Nu begrijpen wij ook hoe toch al dat hout hier op de stranden terecht komt.

Het water waar we door vliegen is emerald van kleur (helder blauw groen), bijna onecht van kleur maar prachtig. Het is voor 70% zuiver water, 30% is gruis van de rotsen. Als je het in een fles zou doen en het een dag laat staan, zit het gruis op de bodem, en kun je de rest gewoon opdrinken.

Het gebied waar we door varen is het broed gebied van de Kiwi, Wayne vertelt er het een en ander over. Het wordt steeds ruiger, de rivier wordt steeds smaller er komen buiten al dat hout ook steeds meer rotsen uit het water omhoog en het woud wordt steeds dichter. Wayne stopt de boot op een prachtige plek, we hebben uitzicht op de hoogste waterval van Nieuw Zeeland, 5x hoger dan de Niagara waterval (even om je een indruk te geven). De afstand om te kijken is wel ver, want het lijkt maar een stroompje, wel lang, je ziet echt praktisch over de hele bergwand water naar beneden stromen. Wayne vertelt ons waarom de rivier heet zoals hij heet, Waia is water en toto is bloed lettelrijk vertaald heet hij dus bloed rivier, en dat komt omdat de Maori’s jade hebben gevonden(green stone) en deze altijd al in gebruik hadden omdat het vreselijk hard is en zij daar hun gereedschap van maakten. Toen kwamen de blanken die zochten daar naar goud, en dat vonden de Maori’s belachelijk want dat was zacht en daar kun je geen gereedschap van maken. De blanken en de Maori’s hadden dus verschillende belangen, en vochten elkaar wel de rivier uit.

Vanaf hier varen we verder, Wayne zegt nog een keer dat we de handen binnen boord moeten houden, en ons vast moeten houden aan de handgreep voor ons. Lineke noemt het de jesusbar, (snap je zo). Na de bocht zitten we letterlijk in een waterval, de rotsen vliegen ons links en rechts om de oren, en we varen nu echt omhoog tegen een forse stroom in, je begrijpt niet dat dit kan. Je houdt je dan ook graag vast, jesus!! roepen we en grijpen de handgreep voor ons stevig vast. Eenmaal boven is het weer vlak, en dan op eens, denk je maar dit kan echt niet, het water kolkt nog harder, en de rotsen bieden nu geen tussen ruimtes meer om er door te varen, Wayne geeft nog wat extra gas, en dan, dan legt hij de boot in eens stil. I’m kidding! zegt Wayne met een big smile op zijn gezicht.

En daar liggen we dan met het bootje aan de oorsprong van de rivier midden in het woud: fantastisch. Hij vertelt nog dat er wel eens iemand geprobeerd heeft om ook nog tegen deze waterval op te varen, maar dat er te veel zuurstof in het water zit door al dat gekolk, en daar vaart de boot niet op, dan zinkt hij. De de rivier is hier net onder de waterval in de put 30 meter diep, die boot ligt dus diep begaven, toch zijn er stukken later op de rivier van terug gevonden. Door de kracht van het water is die boot helemaal uit elkaar geslagen.

We varen een klein stukje terug, zodat we niet meer in de kolk zitten en we gaan aan land, even het oerwoud in, wat een stuk ongerepte natuur, bomen van honderden jaren oud helemaal begroeid met mos en andere planten: dat die bomen nog leven! zeg ik tegen Wayne, ja zegt hij, maar uiteindelijk gaan ze er wel aan dood, maar aan elk leven komt een einde, en ook aan dat van een boom. Even verder op ligt een grote omgewaaide boom, die ligt hier al wel 300 jaar zegt hij, ze leven vaak net zo lang als dat de natuur er over doet om hem af te breken. Op deze boom groeit weer een heel nieuw bos. Alles lijkt hier op elkaar, toen hij tegen ons zei: loop maar rustig terug naar de boot, kwamen we geen tien meter verder en waren we de weg al kwijt: wist hij natuurlijk wel..

De terugweg stroomafwaarts ging een stuk sneller, (nog sneller) hij is helemaal tot de zee gevaren, en dat laatste stuk is helemaal een bomen kerkhof, mooi om te zien, die bomen die door het water helemaal glad geschuurd zijn en wit uitgeslagen.

Na de boottocht zijn we nog doorgereden naar Jackson Bay hebben daar nog wat gewandeld en Fish en chips gegeten: al met al een avontuurlijke dag.