Vandaag zijn we zeer actief geweest, we hebben eerst het dorp door gewandeld en even lekker koffie gedronken bij een internet café, om te whatsappen met het thuisfront en met Joost, onze wereldreiziger die net in Bangkok is aangekomen. Als wij ochtend hebben, hebben jullie avond dus is dat de beste tijd. Joost had eigenlijk moeten slapen want Bangkok heeft 6 uur tijdsverschil met ons dus daar was het nog nacht, ergens rond 4 uur. Kind van zijn moeder, hij kon niet slapen, jetlag, kost een paar dagen als hij echt op me lijkt.

Na onze koffie, zijn we een heel eind gaan wandelen langs het meer, door het park, het was nog steeds prachtig weer, de wind begon wat aan te trekken, en er kwam langzaamaan wat bewolking binnen waaien. Voor vanmiddag hadden we een kajaktocht gepland, als dat maar doorgaat… Lineke zei al: nou, ik weet ook niet of het doorgaat, en ik zei: nou ze weten waar wij verblijven, dan bellen ze wel af. Maar ik hoopte natuurlijk dat het door zo gaan, ik had wel zin een nieuwe uitdaging. We hebben gelopen tot 13.00 uur, en om 13.45 moesten we ons melden bij de kajakverhuurder, hier om de hoek. Thuis nog even lunchen, onze spullen pakken, goed aankleden en dan hup richting kajaks. De wind stond al zo fors op het meer, dat ik al dacht, hier kom je zo eenvoudig nog niet van wal. En Lineke zei al helemaal niets meer, keek alleen heel bezorgd. Ze had al eens tussen neus en lippen door gemeld, ik weet ook niet of ik dit nog wel durf. Ik dacht, dat gaat wel door, anders ga ik alleen mee.

Het ging door, we wisten al dat we eerst ergens naar toe zouden rijden en dan terug zouden kajakken, maar de wind was zo rough op lake Wanaga, dat ze het programma veranderd hebben naar een ander lake, wat meer tussen de bergen ligt en dus minder wind. Lineke werd alleen maar stiller.

Hup het busje in 20 min. rijden en daar waren we ineens op een plek, waar je normaal nooit zou komen, een prachtig meer op de grond van, noem het maar heer-boer, een groot grond bezitter die alles wat we zagen beheerde, de bergen, de vallei en het meer. En het kajak verhuur bedrijf had een vergunning om op dat meer te kajakken. Alhoewel het hier duidelijk meer beschut was, stond er nog steeds een aardige wind, langs de oever ging het nog wel, maar een beetje het meer op, was er behoorlijk wind en zelfs een aardige golfslag.

Onze gidsen hadden een leuk idee, (hebben ze vaker gedaan hoor) we moesten met alle kajakken naast elkaar gaan liggen, en zij zouden aan de buitenkant gaan liggen, de een recht en de ander links. Ze hadden een zeil bij zich, wat als een soort spinaker aan de voorkant kwam, heel eenvoudig: zij deden het aan een peddel, en de voorste buitenste twee, hielden het gewoon vast in een hand. Iedereen hield met zijn handen de kajakken bij elkaar, en daar gingen we als een grote zeilvloot naar de andere kant van het meer, kei gaaf.

Aan de andere kant stonden net zo veel golven, waaide het net zo hard, maar vooruit, dat zeilen had wel wat. Nu moesten we tegen de golven en wind in weer aan de andere kant zien te komen, en als dat lukte was daar koffie, thee of warme chocomel, wouw. Nou het lukte, het team van Kooten van den Broek ging als een speer, alsof we dit dagelijks deden vlogen wij tegen de wind en golven in naar de overkant, Lineke was helemaal om, ze vond het prachtig, ik zag haar wangen van het glimlachen terwijl ik recht achter haar zat, ik geniet altijd al van zulke dingen, maar nu genoot ik dubbel, even dacht ik ze doet dit wel, maar ze doet dit echt omdat ik dit graag wil, maar na die big smile wist ik dat het zo wel begon is, maar nu zeker niet meer zo is.

Aan de ander kant van het meer, was de wind wat gaan liggen, gelukkig waren we buiten wat natte mouwen van de jas niet nat, dat kon niet iedereen melden, een vrouw had een kletsnatte broek, die had ergens een lek in haar schortje. ( zo’n ding waarmee je het gat waar je in zit afdekt om te zorgen dat de kajak niet vol water komt te staan). De pauze was wel even lekker, tenslotte doen we dit nooit, dus morgen zullen we wel spierpijn hebben in onze armen en schouders, maar dat is het probleem van morgen, nu hebben we nergens last van. We zijn alleen rozig, van de buitenlucht.(en van de rode wijn….)

We hebben hier zo van genoten, dat we eraan denken om de Doubtfull Sounds ook met een kajak tour in combinatie met een bus en boottour te gaan doen, wel een excursie van 10 uur, ’s morgens om 7.15 uur vertrekken, maar we hebben het er voor over, even afwachten wat het weer doet, en onze armen, morgen…

Morgen hebben we nog een rustdag: we verplaatsen morgen naar Te Anau, langs Queenstown, waar we natuurlijk een bezoek aanbrengen, maar zaterdag gaan we naar de Doubtfull Sounds. Het grootste en rustigste en meest afgelegen natuurgebied.