Vandaag hebben we afscheid genomen van Margaret, ze vond het jammer dat we gingen, zo gezellig had ze het gevonden dat wij haar gezelschap waren tijdens het ontbijt en het avond eten. En hoewel het er echt een zooitje was, vonden wij het eigenlijk ook wel gezellig.

We hebben vandaag niet zo veel kilometers af hoeven leggen om op onze volgende locatie te komen, maar wij zijn natuurlijk weer wat dingen gaan bekijken en hebben wat scenic roads gereden, en dat maakt het dan vanzelf weer een stuk langer.

Als eerste zijn we naar Orokonui ecosanctuary gereden, een vogel centrum, alle inheemse vogels moet je er kunnen vinden. Nou dat zal best, maar dan moet je erg veel geduld hebben en heel veel tijd, trek er maar een week voor uit zou ik zeggen, en dan ook s ‘avonds, want er zijn nog al wat nacht vogels hier. Wij hebben er 2 uur gewandeld: hebben best wel wat vogeltjes gezien, maar meer gehoord. Het was een prachtig stukje natuurgebied waar de wandeling plaats vond, en dat op zich was al erg leuk.

Rond de middag zijn we naar de Moeraki Boulders gaan kijken, een aparte verschijning op het strand van Moeraki, daar liggen wel zo’n 50 ronde kogels (daar lijken ze op) maar het zijn ronde stukken steen/rots, miljoenen jaren oud, waarschijnlijk ontstaan uit een zandkorrel en steeds groter geworden door, zeg het maar rond kolkend water, de golven, ik weet het niet. In de rotswanden die door de zee steeds verder afkalven zie je ze ook tevoorschijn komen, in de loop der miljoenen jaren hebben er nog al wat aardverschuivingen plaats gevonden, en dat gebeurt nu nog steeds. Wij hadden een beetje pech, het was hoog water dus wij hebben er geen 50 gezien.

Vandaar uit zijn we een mooi route gaan rijden langs de kust, om een strandje op te zoeken zodat we lekker konden genieten van het mooie weer op het strand, nou mooi weer was het, maar die wind maakt het op het strand onaangenaam, en uit de wind zagen we de zee niet meer, maar we konden hem wel goed horen. De uitzichten zijn hier overal prachtig, wat een ruimte wat een ruimte hebben ze hier toch, wat leven wij toch op een hoop. Hier op het zuidereiland leven 1 miljoen mensen, dat is niks op zo’n groot stuk grond.

Na dat we uitgewaaid waren zijn we op zoek gegaan naar ons volgende onderkomen, en ook deze keer voldeed onze simpele kaart met de uitleg uit de mail. En weer dacht ik waar komen we nu toch weer terecht, alleen niet vanwege de rommel maar vanwege het oneindige pad, in de middle of nowhere, een gravelweg die door het bos en dan weer door de wei gaat, staat er ook nog een bordje FOR SALE, en dan uiteindelijk boven op een berg staat een prachtig huis, met een nog prachtigere tuin er omheen, Glendendron farmstay, wouw… Dus ik zei tegen Lineke: als ze er maar zijn, staat te koop, maar we hadden gisteren nog mail contact, dus dat zit wel goed , en het zit goed. We hebben echt een uitzonderlijke plek hier, de eigenaren zijn wel aan de oude kant, dik over de 70 vandaar dat ze het nu willen verkopen, maar of dat nu zo een twee drie lukt, weet ik ook niet. 40 hectare grond waarvan zo’n 3 hectare tuin, er is ook een 9 holes golfbaan en de rest is bos en weide.

We hebben weer lekker gegeten, morgen gaan we nogmaals proberen om Pinguïns te spotten, zij weten een plekje in de buurt hier waar ze rond 5 uur aan land komen en dat zou mooi zijn!