Wat een mooie plek hier op Glendendron, letterlijk vertaald de berg met de bomen. Na een heerlijk ontbijt zijn we met John, de eigenaar, zijn schapen en alpaca’s gaan bewonderen. Die beesten zijn best imposant, als ze zo op je afkomen stappen, even dacht ik, die geef ik geen voerbrokken uit mijn hand, die alpaca dacht denk ik ook zo iets, eenmaal dichter bij werd dat lopen een stuk minder imposant, keek hij of zij eerst even de kat uit de boom en toen heel voorzichtig begon ze te eten uit mijn hand. Een van de alpaca’s deed het nooit, en nummer drie kreeg er vaak geen kans voor, want die imposante vrat het voor zijn neus weg. Zowel de schapen als de alpaca’s zijn hier als een soort huisdier, voor de productie hebben ze deze beesten niet. Zelfs de wol gooien ze weg, anders moeten ze de beesten elk jaar scheren en nu doen ze dat maar eens in de twee jaar. John heeft ons ook nog een aantal bijzondere bomen laten zien in zijn tuin, hele mooie dennenbomen met knal blauwe dennen appels die niet hangen aan de boom, maar omhoog staan, heel apart. Als je zo’n kerstboom binnen zet, hoef je hem niet meer te versieren: zo mooi.

Op naar Oamaru, een stadje hier iets verderop, waar we echt even moesten gaan kijken volgens John en Anne, dus dan doen wij dat, we hebben immers de tijd aan ons zelf, maar om 17.00 uur wil ik achter de vuurtoren zijn om eventueel pinguïns te spotten, verder maakt het me niet uit, dacht ik.

Oamaru is inderdaad een mooi oud stadje, beetje toeristisch 2 bussen waren er van kiwi expres, met Japanners, Spanjaarden, en vast nog wel een andere nationaliteit, maar die twee vielen op. Dat is voor Japanners niet zo moeilijk, maar die Spanjaarden, die vielen door de mand met praten, wat een geratel, ik wist het niet, maar Lineke zei dat is Spaans, als ze Italiaans had gezegd had ik het ook geloofd….

We zijn natuurlijk weer een aantal winkeltjes in geweest, en hebben natuurlijk weer wat gekocht, dus die korte broeken ook nog maar hier laten, voorlopig toch niet nodig, en volgend jaar is er weer een ander kleurtje in de mode. Inmiddels zijn we ook al van onze voorraadkrat af, die hebben we gisteren bij Margaret gelaten, want koken doen we hier niet meer. Nu moeten we onze stoeltjes nog een goed adres geven, en dan kan alles gewoon mee naar Nederland.

De stad Oamaru was echt leuk om doorheen te slenteren, je wordt er wel moe van dus even lekker zitten aan de haven om te lunchen, was trouwens een leuk tentje, hadden ze mooi gedaan, van buiten zag dat er gaaf uit, helemaal van cortent staal, en dan toch een nautische look, door simpel en patrijspoort in de deur te plaatsen, en de houten vlonders om het pand. En dan op de kop van de haven, top locatie zullen we maar zeggen, bij ons zouden ze met de benen buiten hangen, maar ja hier hebben ze niet zo veel mensen.. en gelukkig kwamen die van die bussen hier niet.

Rond drie uur vanmiddag hebben we Oamaru gedag gezegd, en zij we een scenic route gaan rijden richting de vuurtoren, eerst nog op een andere spotplaats gaan kijken naar pinguïns, maar niets te zien. Toch is dit de tijd van het jaar dat ze af en aan sjouwen omdat ze zitten de broeden of zelfs al jongen hebben. Steeds gaat er dan een naar de zee vis vangen en komt dan weer terug naar het nest. Ze wisselen wel af, om de beurt gaan ze de zee in. Pinguïns maken hun nesten hoog in de duin rand, ze moeten best een aardige weg afleggen voordat ze bij hun nest zijn. Ze klimmen dus echt omhoog tegen de rotsen en duinen op. Op onze eerste spotplek hebben we niets gezien, dus hup richting vuurtoren.

Net over vieren waren we daar, we wisten van onze gastvrouw en heer, dat we geduld moesten hebben, maar ook dat je heel goed moet kijken, en niet zo ver van je vandaan zoeken, de meesten mensen lopen ze zo voorbij omdat ze ver voor zich uit zoeken. Eerst richting de rotsen waar ook de zeehonden zitten, kan best zijn dat er al jonge zeehondjes zijn, dan gaan we daarna richting de rots waar pinguïns spotten staat. En daar gingen we, al zoekend, kort voor ons uit kijkend, zegt Lineke in eens; lijkt net of ze hier al nesten hebben, en wijst een ronde plek aan net achter een grote groene struik. Zou best kunnen dacht ik, maar dan een van vorig seizoen, want het was nu onbewoond.

We liepen achter de vuurtoren, op een stuk rots met daar boven op een redelijk vlak stuk waar je goed uitkijkend voor konijnen holen redelijk kon lopen, de rechterkant was afgezet met gaas, zodat de pinguïns daar achter bleven. En wij liepen naast het gaas. En ineens, daar stond er een, een paar meter van ons vandaan, muisstil, hij hield ons wel in de gaten, dat zag je aan zijn ogen, maar hij bewoog niet. Pas toen we een stuk je door liepen en zo gingen staan dat hij ons niet meer zag, ging hij verder. Niet ver van de plek waar wij hem zagen was zijn nest, want hij ging daar een struik in.

Nou: wij blij, wij hebben hem op de foto YES. We lopen rustig verder, en ja weer een en nog een, wat een koddig gezicht is dat de pinguïns die tegen de berg op komen huppelen. Echt de moeite waard, om hier moeilijk lopend op de schuine rots helling, uitkijkend dat je de nek niet breekt in een konijnhol, en je pet vasthouden omdat hij anders afwaait. Omdat we gedacht hadden dat we ze pas rond vijf uur zouden gaan zien, want dan komen ze meestal aan land, hadden wij een biertje mee genomen omdat al wachtend op die pinguïns rustig op te drinken, dus moest dat nog even gebeuren, aan de andere kant van de rots konden we een beetje naar beneden, uit de wind zitten op de eerste rij van een prachtig uitzicht op de zeehonden, die daar weer lekker aan het spelen waren in het water, of lagen te loungen op de rotsen. We voelden ons even heel rijk, die plek daar uit de wind, in de zon, en dan dat uitzicht geweldig, wat een plek.

Aan alles komt een eind, biertje leeg, zere billen van de harde rots, en wetende dat we nog terug moeten lopen in die stevige wind, zijn we naar een kwartier genieten weer terug gelopen, want die andere spot plek moesten we nog bezoeken. Nog geen minuut later, lopen we zo weer een pinguïn voorbij, lag achter een struik, op zijn nest, voor ons een slecht verstop plekje, je zag hem zo liggen. Maar vanaf de zeekant lag ze uit de wind achter een struik. En hup de volgende ging net weer de rots af terug naar zee, en toen een op het strand kwam weer richting de rots en weer een half weg naar boven en een halfweg naar beneden. Wat een feest, zo’n mooi stukje natuur achter de vuurtoren. Toch nog maar even naar die spotplaats, aan de andere kant naar beneden staat een hut, van waar uit je op een stukje strand kijkt, op de weg er naar toe zagen wij nog twee pinguïns, waarschijnlijk bij hun nest, maar omdat daar vaak mensen langs lopen bleven die stokstijf staan.

In de hut was het druk, dus ik vroeg did you see some pinguïns yet, yes yes, we have seen one, but lots of seals. Zitten ze daar te wachten met grote foto toestellen en verrekijkers terwijl je om de hoek ze zo tegen het lijf loopt, nou we hebben ze verteld waar ze waren, maar ze bleven in dat hok zitten. Wij zijn tevreden, hebben gezien wat we graag wilden zien dus voldaan terug naar Glendendron…..