Elske heeft ons verteld dat we dit echt moesten gaan doen, zo leuk mama, dus wij vandaag naar de ezelopvang . Hier op Bonaire leven er nog al wat ezels in het wild, zoveel dat het een gevaar voor de mens oplevert, een enthousiaste Nederlandse vrouw heeft er een centrum voor gecreëerd.

Mama, zei Elske, neem wat wortels mee want het is zo leuk om die ezels te voeren, echt leuk mam. Dus wij eerst naar de supermarkt om wortels te kopen en op naar het ezel centrum. Een jong meisje stond ons op te wachten alsof ze er speciaal voor ons stond. Echt druk was het er niet, op de parkeerplaats stond 1 auto. Het meisje begon direct te vertellen waarom het centrum er was, en hoe ze voor de ezels zorgden, nou eigenlijk hoe ze het konden doen. We beginnen maar met de ezels. Eigenlijk leefden er geen ezels op Bonaire, het is er ook geen land voor, door de warmte is er te weinig voor om te leven in de natuur en vaak te weinig water. De ezels zijn ergens in een vorige eeuw door Spanjaarden naar Bonaire gehaald als lastdier voor het transport van zout naar de schepen. Toen ze daar niet meer voor nodig waren omdat er andere transport middelen beschikbaar kwamen, hebben ze die arme beestjes aan hun lot overgelaten.

In het centrum leven nu 700 ezels en in de vrije natuur nog ruim 400. Die 700 worden door vrijwilligers verzorgd, en zonder subsidie van de overheid moeten ze de boel bekostigen.De entree was $8,- per persoon, verder was er een souvenirs shop waar ook nog wel wat inkomsten uit zullen komen. Het voeren van die beestjes met wortels door de bezoekers is dus een mooie extra voedselvoorziening en spaart het centrum uiteindelijk ook kosten.

Nou, daar gingen we door de slagboom: raam open en kijken, voor ons reed een andere auto en de ezels renden er direct op af, gelukkig zijn ze niet alle 700 zo slim om bij de slagboom in de buurt te gaan staan, anders was er zeker geen doorkomen aan, nu was dat al moeilijk.

Met de ramen open is eigenlijk niet te doen, die ezels steken hun kop naar binnen, en daar zit je dan met je zak wortels op je schoot, als je niet uitkijkt vreten ze de zak erbij op en eenmaal die kop binnenboord, is het ook lastig ramen sluiten. Dus voeren: de ene wortel naar de andere, gelukkig gingen ze weg als ze er een hadden, maar stak onmiddellijk de volgende zijn kop naar binnen, je begrijpt dat de zak leeg was voordat we 100 meter dat terrein opgereden waren. Niet dat ik dat erg vond, ik vond het namelijk maar niets. Overal ezels, voor de auto, naast de auto, meerennen of er soms nog een wortel was, maar na nog eens 100 meter gereden te hebben waren ze het zat, er waren geen wortels meer, de ramen zaten al een tijdje dicht, teleurgesteld dropen de ezels af, en konden wij redelijk door de rest van het park manoeuvreren, niet dat die ezels nu niet meer in de weg liepen, wat wil je er liepen 700 ezels op het terrein, maar ze waren niet meer zo opdringerig. Wij hebben rustig het parcours af gemaakt, hadden er een goed gevoel bij, het was tenslotte voor een goed doel en welzijn van die ezels, en we hadden gedaan wat we Elske beloofd hadden.

Na dit avontuur was ons plan lekker bij Elske haar werk op de strandstoelen gaan liggen relaxen, af en toe wat snorkelen, boekje lezen: gewoon vakantie houden. Dus hup op weg naar Windsock on the beach. Onderweg daarheen reden we door de wijk Belnem, en ineens zagen we daar de straat Lima!! Nou, zeiden wij in koor, onze straat! Dus wij sloegen onmiddellijk rechtsaf, even mooie huizen kijken.

We hebben ons droom huis gevonden Lima 80 Bonaire. Heerlijk z'n huis waar je over kunt dromen. Ik zou hier best kunnen wennen denk ik, de mensen zijn hier erg vriendelijk, er wordt gewoon Nerderlands gesproken en soms Engels. Het leven draait hier niet om alles hebben, want er is bijna niets, het leven is voor 90% buiten, het is immer altijd minstens 25 graden, dus luxe binnen: niet nodig. Alleen al het feit dat je niet zo geprikkeld wordt als bij ons in Nederland, je hebt hier geen meubelzaken, geen mediamarkt of Apple store, niet op elke hoek van de straat een autogarage waar de nieuwste modellen geshowd worden, niets van dit alles, dus ook niets van prikkels van dit alles. Hier hoef je dus niet tegen je zelf te zeggen: we kopen 100 dagen niets wat we niet nodig hebben om te leven. Hier koop je alleen wat je nodig hebt om te leven, waarschijnlijk komen we dan met het pensioen van Lineke al een heel eind. Even doorsparen en wie weet.

Al dagdromend reden we door naar Windsock the beach, Elske was er nog niet maar was al wel onderweg, en het was maar goed dat wij er wel waren want ze had ons even hard nodig. De lieverd heeft zo haar best gedaan om aansluitend aan deze studie door te stromen naar de Hogeschool van Rotterdam om verloskunde te gaan studeren, daar moest ze een intake voor doen samen met 600 anderen, en de beste 100 gingen door naar de volgende ronde. Er worden er slechts 60 toe gelaten, maar ja de kans dat je niet bij de beste honderd bent is redelijk groot, en die uitslag had ze die ochtend via de mail ontvangen. Nou kan ze ook naar Vlissingen voor die opleiding zonder intake, maar als al je vrienden in Rotterdam gaan studeren inclusief je liefje, dan wil je natuurlijk niet naar Vlissingen. Ze had natuurlijk wel met dit nieuws rekening gehouden, en wij hadden ook al gezegd, och schat je bent nog kei jong, als je het nu niet haalt, haal je het zeker volgend jaar, dan kun je in alle rust je voorbereiden, eventueel een jaar een andere studie doen die beter aansluit dan de horeca management opleiding die je nu volgt. Elske was al weer snel blij toen ik had uitgevogeld dat ze in Rotterdam HBOV kan gaan volgen, een 4 jarige opleiding tot verpleegkundige, ze kan hem afmaken en er dan verloskunde achter aan doen, daar zal ze dan de nodige vrijstellingen voor krijgen en zeker bij de beste 60 horen als dat dan nog nodig mocht zijn of volgend jaar overstappen naar verloskunde. Elske dacht dat ze daar ook een intake voor moest doen, maar dat is volgens mij niet zo: met een MBO 4 word je gewoon toegelaten.

Lekker bij Elske de rest van de dag in de beach stoel relaxen, heerlijk. Daar geluncht, bediend worden door je eigen lieve meisje, lekker dag dromen over Lima 80: mmmm. Rond 4 uur zijn we daar vertrokken, natuurlijk weer lichtelijk verbrand, niet tegen te houden, ja met lange broek en lange mouwen maar dat doe je niet. Eenmaal in de auto zegt Lineke tegen me, kom we rijden er nog een keer langs, langs Lima 80. Op de terugweg naar onze B&B kwamen we langs de makelaar die dat huis in te portefeuille heeft, zijn we de folder gaan halen en hebben we ons voor laten lichten over hoe hier een en ander werkt, we zouden het kunnen doen, maar dan is de droom weer voorbij, en zoals het meestal gaat: het hebben van de zaak is het einde van het vermaak.