De wind volgt ons denk ik, vannacht weer verschillende keren flink staan wiebelen, niet van het omdraaien in bed, maar van rukwinden. Gelukkig is de tafel met de stoelen die er op lagen “speciaal voor het voorkomen” ook niet weggewaaid, maar echt vertrouwen had ik daar vannacht niet in: eigenlijk had ik er gewoon even uit moeten gaan om die tafel met stoelen binnen te zetten, dan had ik vast wat beter geslapen.

De ochtendwandeling ging om 8.30 uur gewoon door, wind of geen wind, maakt de hondjes niks uit. Enthousiast als we zijn gaan Gerian en ik weer aan de wandel, eerste stuk zoals gisteren richting de Spar, tot we zicht hadden op de zee en we een weggetje naar beneden zagen. Zou dat het weggetje naar de playa zijn? vroegen wij ons af, geen idee, maar dat zien we toch vanzelf wel, we lopen dat weggetje gewoon in en zien wel waar we uitkomen. Niet bij de playa. De zee ligt nog steeds op afstand een stuk lager als de plek waar wij op dat moment zijn, maar we zien mogelijkheden, stukje naar links, onder het spoor door, weer een stuk naar beneden, tot we bij een openstaand hek komen. Het lijkt als of we door dat hek aan de andere kant van dit stuk land bij de boulevard komen, Gerian wil het terrein al oplopen als ik zeg, lijkt me niet de bedoeling om hier door de poort te gaan. Dan komt er een jonge dame voorbij die ons de weg naar de playa wel even uitlegt. Die kant op, ze wees, begreep ik nog wel, en Gerian dacht ook nog begrepen te hebben: dan einde links. Wij gaan doen wat we denken dat we moeten doen. Het duurde nog een poosje, maar uit eindelijk waren wij helemaal beneden, hadden Walli een stuk moeten dragen, want trappen lopen is Not done voor een dwerg teckel, maar we waren beneden en wel bij de haven van Vila Joiosa en naast de haven begon het strand.

De hondjes vinden dat prachtig: aan de rand van dat water wat door de golven lopen die steeds onder hun buikje klotsen, de geur van de zee, ze kwispelen wat af. We lopen een eind over dat strand tot we denken ongeveer net zo ver naar rechts gelopen te hebben als we tijdens de afdaling naar links gegaan zijn. Daar konden we via een hele lange betonnen trap weer terug naar boven. De treden waren ook voor Bea&Trics aan de hoge kant, ze zijn al 10 jaar oud, ik dacht: kan voor hen ook nooit goed zijn, ik draag ze naar boven. Een onder de linker arm een onder de rechter en omhoog. Ik voel mijn benen nu al, maar morgen vroeg zeker. Bea weegt 7 kilo en Trics ruim 5 het waren heeeeel veeeel treden.

Ik was natuurlijk best een beetje buiten adem, maar deed net of er niets aan de hand was, toen Gerian zei dat zijbuiten adem was. Flauw he.

Eenmaal boven dacht ik hier moet dan ongeveer de Spar zijn of een stukje verder naar rechts of links. Als we nu verder vooruit lopen komen we vanzelf bij het spoor en dan herkennen we het wellicht. Ons gevoel zei dat we nog een stukje naar rechts moesten lopen, en we dachten in de verte ook de Spar te zien, dus toch maar die kant op. Al lopend door die straatjes zie je hoe gezellig die mensen hier leven, voor dag en dauw zitten die al gezellig in kleine eetcafés aan de koffie met een broodje, een ochtend ontmoeting, in alle rust gezellig keutelen. Wij zitten rond die tijd in Nederland dan te stressen in de file, kun je je haast niet in denken toch, s’ochtends naar een eetcafé of zou dat in de grote steden bij ons ook zo zijn, en ben ik gewoon te burgerlijk, dat zou natuurlijk ook kunnen.

Anyway: we liepen daar, maar kwamen nooit bij de Spar van gisteren ! Dit was een andere Spar. Gelukkig had ik mijn telefoon bij me, Google Maps was dus de oplossing. En wat denk je, we waren veel te ver naar rechts gelopen, eigenlijk twijfelden we of we de juiste camping wel hadden in getoetst, zo ver moesten we terug naar links, maar we volgden toch maar Google. We lopenlangs het stadion, zien dat de markt opgebouwd word, maar zijn al zo lang weer naar links aan het lopen dat onze twijfel wint.

Lineke een app gestuurd met de vraag: stuur eens een pin, we zijn een beetje verdwaald. Ik hoor haar dan gelijk denken “een pin, hoe dan” ik stuur er een bericht achteraan, “op het plusje drukken” en daar komt de pin, Google heeft het toch goed. Nog 13 minuten lopen dan zijn we op de plek van de pin.

We volgen de aanwijzingen van Google en verbazen ons hoe we uitkomen, recht tegenover de ingang van de camping, we hadden dit paadje helemaal nog niet gespot. Ruim 1,5 uur hebben we gewandeld, de hondjes hebben er 5,5 uur op geslapen. Wij konden rustig naar de markt zonder hondjes, ook weer leuk. Lekker veel groente en fruit: een plastic zak vol voor €5:hier is de gulden nog wel een daalder waard. Ik geloof niet dat er al een spreekwoord is over euro’s.

De middag was zo voorbij, mooi weer, wel wind,dat maakt het dan toch minder lekker om lang buiten te zijn, maar buiten eten dat ging nog prima, en het afwassen ook. De bus is weer gepoetst van buiten en van binnen. Kunnen met een schoon busje morgen op bezoek bij Hiltrud.