Ik heb nog nooit zo iets gezien, en ik begrijp er niets van. Zoveel plastic heb ik vandaag gezien.

We zijn vanochtend vroeg vertrokken, eerst nog ff langs de bakker gewandeld voor vers brood, er was nog een bakker in dit kleine dorp, dat had ik gisteren tijdens mijn wandeling gezien, er werden toen kratten vol stokbrood de deur uit gedragen! vanochtend om 8 uur toen we er langs kwamen was er al bedrijvigheid bij die bakker dus Gerian ging daar eens naar binnen, de oven wordt daar op hout gestookt, er was alleen niet veel te koop, wat wit stokbrood geen croissantjes, met niets kwam Gerian de bakker weer uit. Toch maar naar die andere zei ze, hier hebben ze niet.

Klokslag 9 uur zijn we vertrokken, veel op te ruimen was er niet, en Lineke had het meeste al gedaan tijdens mijn wandeling met de hondjes. De koffie voor onderweg was al klaar en alles wat vast gezet moet worden om te kunnen rijden zonder dat de boel door de bus vliegt zat al vast. Ontbijten en pleiten was het zo ongeveer.

De route stond al in getoetst op Google, bij de uitgang naar rechts en dan de slinger weg die ons nog hoger bracht maar ook weer beneden, vol met haarspeldbochten volgen tot de uitgang van het natuur reservaat. We reden letterlijk door een poort, we zijn zondag blijkbaar ook door een poort gereden aan de andere kant van het natuurgebied maar dat is ons toen niet opgevallen, maar Willem wel.

Het eerste stuk zouden we achter de Wallies aan rijden, Gerian was bang zonder brandstof te komen staan, ze waren zondag vergeten te tanken, geen probleem, wij volgen wel. Willem rijdt er flink over heen, over die smalle wegen met haarspeldbochten, je kan wel zien dat hij met een automaat rijdt, en veel meer pk’s heeft dan wij, maar wij komen er ook.

Lineke en ik hebben wel gelachenen op dit stuk: op een gegeven moment stopt Willem keurig langs de weg ergens op die berg met z’n haarspeldbochten, ik denk o’oo geen brandstof of wat zal er zijn. We stoppen even naast ze, Willem heeft de raam al open en Lineke vraagt wat is er, zegt Willem: ik zag niet dat jullie het waren, “(we reden pas een kwartier achter hen) dus ik denk: ik stop even, dan kan die auto mijn passeren, want er is zometeen een inhaal verbod…toen reed hij weer verder. Wij lachen natuurlijk, conclusie: Willem is een heer in het verkeer.

Eenmaal uit het natuur reservaat waren we snel bij een tankstation, zij konden tanken en wij onze voorruit schoonmaken, als de zon er op scheen, zagen we niks, en dat is toch lastig. Het poetsen wat we tot die tijd hadden gedaan had nog weinig geholpen, wat water met dreft was de oplossing om de ruit helder te krijgen. We namen afscheid voor de rest van de reis, we zien jullie vanmiddag wel in Motril.

Vrij snel zaten we op de A7 die we voor 278 km konden blijven volgen door een prachtig ongerept stuk van Spanje. Weinig tot niets te doen op deze weg, ongekend rustig. De zon doet goed zijn best, het wordt al warm in de auto, maar ze verlicht ook mooi de besneeuwde toppen van de Siërra Nevada,ik denk dat die besneeuwde bergtoppen daar van zijn.

In de verte lijkt het als of we de zee al zien, er schittert zo nu en dan wat op, maar wat we zien is plastic, plastic en nog eens plastic. Je gaat het niet geloven of je hebt het ook al een keer gezien. Maar zeker 100km lang is zowel rechts als links van de weg het landschap bedekt met plastic. Afschuwelijk om te zien, ik zal het proberen te omschrijven: wij hebben in Nederland glazen kassen voor tuinbouw, hier doen ze dat met een soort worteldoek gecombineerd met plastic: de zijkanten zijn vaak zwart worteldoek wat met touw aan elkaar gevlochten is en het dak van wit plastic met gaatjes of wit worteldoek. Vaak is het half kapot gewaaid, en altijd is het spuuglelijk. Tussen de bergen, het landschap glooit hier enorm, hangen dus eigenlijk hele grote spinnenwebben van plastic, je ziet nergens meer de grond. Daar waar eigenlijk duinen zouden kunnen zijn hebben ze tussen de prachtige blauwe zee en de A7 waar wij op rijden, deze natuurramp gecreëerd, ik noem ik het maar zo, want al dit plastic belandt ook in zee, ik denk dat er zo al tonnen in waait per jaar. In ons kikkerlandje krijg je geen plastic tas meer bij je boodschappen, en hier bekleden ze het land er mee, begrijp er niets van.

We zijn nu op een kleine camping, camping playa Granada, aan zee. De boulevard ligt er tussen, het is nog geen 250meter lopen en we zijn op het strand. Het schijnt dat koningin Fabiola van België hier altijd kwam, ze vond deze streek fantastisch, het restaurant op het strand wat haar lievelingsplek was staat precies tegenover de ingang van de camping. Het plastic zal er toen nog niet zijn geweest, en zeker niet over zoveel kilometers uitgestrekt. Hier aan de boulevard zie je het niet, maar wij zijn naar de Lidl gefietst hier 4 km vandaan, en dan kom je het al weer tegen.

Het weer is hier prima, ik las op de thermometer die tegenover de receptie pal in de zon, 30 graden, die hing wel heel gunstig. De camping is klein maar fijn, we blijven tot zondag, dan zien we wel weer.