Chapel of bones

Vandaag zijn we de oude stad Evora nog eens goed gaan bekijken, lekker met z’n tweeën zonder Bea & Trics.

Eerst natuurlijk een rondje met het hondje voor het ontbijt, toen hebben we voor de koffie ons bed afgehaald en verschoond, en dat is best een hele klus als je niet om het bed kunt lopen. Wij kunnen nog de deuren achter opendoen, en zo kan er dan een rechts en een links van het bed staan, dan is nog wel te doen. Dekbed ff gelucht, molton even er af uitkloppen, luchten en weer er om, alles weer lekker fris, voor de laatste, wat zal ik zeggen, twaalf dagen. Precies kan ik het ook niet aangeven m: ligt aan het weer.

Na de koffie zijn we richting de stad gefietst,

op de fiets zijn we bijna een bezienswaardigheid, ik geloof niet dat er veel Portugezen in het bezit zijn van een gewone fiets, ik zie ze nauwelijks. Als ik al een fietser zie, dan is het er een op een racefiets. Het fietspad dat er is, is smal, en ligt dan links en dan weer rechts van de weg. Je moet dus nog al eens oversteken. Gisteren hebben we dat braaf gedaan, maar veiliger is toch om gewoon een stukje over de weg te fietsen en over de rotonde. Want zoals de verkeerstechnieker hier in Portugal het bedacht heeft is het alles behalve veilig.

Op het fietspad lopen meestal ook de voetgangers, en ook daaraan merk je dat ze geen fietsers gewend zijn. Je kunt bellen wat je wil, maar ze gaan niet opzij, ze horen iets, weten niet wat het is, gevolg: ze schrikken als je er dan langzaam aan voorbij gaat. Toch waren wij zo in de stad, hebben onze fiets gelijk vooraan gestald, op een plek waar we ze goed op slot en vast aan een metalen rek konden zetten. Lopen door de stad, winkeltje in winkeltje uit is veel praktischer zonder fiets. Gisteren met de hondjes was dat natuurlijk lastig, kon er maar één de winkel in, was wel goedkoper.

Wat hebben we zoal gekocht, een prachtig katoenen sprei 100% katoen helemaal in kleur en stijl van ons busje, echt Portugees, nu is het bed overdag helemaal een mooie loungebank. €42.85 wij vonden het een koopje. Tijdens de rest van onze voettocht door Evora kwam ik er wel achter dat het een zware sprei was, dat wordt dromen als we het op bed laten liggen, maar het zal ook lekker warm zijn, als we straks dichter bij huis weer in de nachtvorst terecht komen.

Verder hebben we wat cadeautjes voor de kids en hebben we ons rot gezocht naar een winkeltje waar ik gisteren in de etalage een hele mooie gebreide muts had zien liggen waarvan ik dacht: dat is een Marijke muts die wil ik wel. Niet meer gevonden.

Cultuur snuiven hebben we ook gedaan, we hebben een paar prachtige kerken bezocht, en we zijn in de chapel of bones geweest, de grootste van Portugal. Heel indrukwekkend, ook wel een beetje luguber. Een hele kapel versierd met schedels en botten. Tegen de muren, verwerkt in de pilaren, in het plafond, het maakt niet uit waar je kijkt, je ziet menselijke botten en schedels. Het verhaal is: er was te weinig plaats dus de graven moesten geruimd worden, tijdens het ruimen zijn ze al die beenderen tegen gekomen en hebben ze aan de kerk deze kapel gebouwd en de botten er heel respectvol, want dat is het, verwerkt. Arm en rijk door elkaar: hier in de kapel zijn ze allemaal gelijk.

Rond 13 uur waren we terug op de camping waar we samen met de Wallies hebben geluncht, en s’middags rond drie uur, zijn Lineke en ik nog eens naar de stad gefietst, maar: nog steeds geen muts. Nog wat boodschappen gedaan hier in de Continente, is op loopafstand van de camping maar met de fiets is een stuk minder sjouwen, fietstas weegt niets.

Eenmaal terug op de camping hebben we het kamp weer opgebroken voor het grootste deel. Alles wat achterin moet zit weer achterin, de fietsen staan er weer op, morgen na het ontbijt de tafel op het bed, de stoelen hebben een vaste plek achter de bestuurders stoel, dan de luifel indraaien en op naar de volgende plek. Castelo Branco kleine 200 km weer dichter naar huis.