We blijven nog wat dagen!

Na weer een nacht niet slapen door het hoesten hebben we besloten om niet verder te reizen, we blijven hier in deze streek hangen omdat het hier nu mooi weer is, zeker nog tot volgende week zaterdag is er goed weer voorspeld. Portugal gaat het dit jaar niet worden, de N2, de befaamde route, ligt er al jaren, die zal wel blijven liggen, onze kans komt nog wel. Voor nu is het belangrijk dat we vooral rust hebben, althans Lineke, niet reizen, niet niks niet, ff pas op de plaats en genieten van het mooie weer. Het hoesten vergt zijn tol.

De terug reis gaat waarschijnlijk gewoon langs de oostkust omdat we hier het beste weer hebben. Stapje voor stapje terug, maar nu nog even hier in de zon.

Het wonder drankje van Alice en Marc gaan we nu toch maar maken, daarvoor moet ik naar de stad Nijar, daar zijn de winkels om verse biologische gember, knoflook, honing en cayennepeper te halen. Citroen hadden we genoeg, geplukt door Mia. Gelijk neem ik nog wat extra boodschappen mee zodat we rustig een paar dagen vooruit kunnen. Ik rij langs de apotheek haal nog een extra hoestdrank en dan kijken we het maar weer even aan.

De route op de fiets leidt mij door het plastic meer, zo lijkt het op een afstand, maar het is een hele plantage: enorm groot gebied vol met plastic kassen hier verscholen tussen de bergen. Veel bedrijvigheid is er niet, zo af en toe zie ik iemand of rijdt er een auto. Daar waar ik de kas in kan kijken zie ik tomaten hangen en soms een hele kas met niks. Zodra de kassen stoppen stopt ook de verharde weg en rijd ik weer onverhard maar niet slecht: het gaat redelijk. De weg is heel glooiend, soms ga ik als een speer naar beneden om vervolgens in standje turbo ondersteuning en versnelling 2 weer een klim te maken, maar het is allemaal goed te doen. Het onverharde gedeelte gaat door het natuurpark, dat staat tenminste links en rechts zo af en toe op een bord. Als de weg onder aan de berg weer verhard wordt, beginnen de kassen weer. Ze liggen dus altijd in de luwte. Het zijn niet zomaar plastic kassen, ze zijn rondom voorzien van heel veel staaldraad, waardoor het plastic in zijn strakke vorm blijft zitten. Het staaldraad zit zo gevlochten dat het ruitjes vormt op het plastic ter grootte van een grote stoep tegel: 40x40 ongeveer op het dak, de zijwanden hebben een grotere ruit. De weg tussen de kassen door komt achter de Lidl uit. Ik rijdt nog even door richting het centrum van Níjar, omdat ik langs de bank moet en langs de apotheek.

Bij de Lidl haal ik de boodschappen, zit hier ook wel een Mercadona maar die ken ik niet, en op de een of andere manier is elke Lidl hetzelfde, en daar voel ik me het meest happy bij. Terug wil ik eigenlijk met mijn volle fietstassen niet meer over de berg, niet voor de berg, maar het grootste gedeelte van de klim en afdaling is onverhard, dus naar boven ploeteren en naar beneden de remmen naar de Filistijnen helpen, want de fiets laten gaan vol gepakt in los zand en grind naar beneden is echt geen optie.

Ik zet de navigatie op auto in plaats van fiets, en het eerste stuk gaat dat prima: er is zelfs een fantastisch fietspad aangelegd. Maar als het fietspad stopt moet ik kiezen, of rechtdoor tussen al het verkeer op een weg waar bij ons echt geen fiets op mag, of links af tussen de kassen door toch naar de berg. Ik kies de berg.

Lineke kan mij weer volgen dat geeft haar een rustig gevoel, snap ik, we zijn tenslotte ver van huis, in de middle off nowhere, in een ongerept stukje Spanje.

Blij dat ik weer thuis ben, voor mezelf en voor Lineke. Lineke heeft nog even geslapen zei ze en ik was best moe, over de berg met volle fietstassen is toch anders als naar het werk van Rijen naar Breda.

Met koffie, wel verdiend en twee koekjes, ook verdiend ga ik heerlijk even in de zon zitten voordat ik de hondjes uit ga laten, want Lineke mag even niets van mij doen dan zitten lezen of liggen slapen.

Het wondermiddel: als ik uitgerust ben en alles gedaan wat er gedaan moet worden begin ik aan het wondermiddel. Ik begin met de cayennepeper, ze hadden geen poedervorm dus de pepertjes moeten nog gehakt worden tot poeder. Dan de teentjes knoflook, deze moeten geperst er in. Ik pers er twee. Dan de gember te grote van een duim schillen en in kleine stukjes hakken zodat je ze kunt drinken, ook er in, dan de twee citroenen persen en er in en dan komt de honing, ik roer dit alles goed door elkaar en sluit het af en zet het in het donker. Vanavond voor het eten maken we van dit papje twee mokken thee. Twee theelepels muk en dan warmwater er op, niet kokend. Lineke drinkt het om beter te worden, ik om niet ziek te worden “hoop ik”…..

Inmiddels zitten we weer achter de bus, voor de bus zitten we in de schaduw van ons eigen bus, maar er achter kunnen we tot zonsondergang nog heerlijk zitten. Straks weer lekker eten van de plaat, heb nog een heerlijk black Angus biefburger.

17 uur, tijd voor ons wonderdrankje inmiddels van Alice gehoord dat het na bereiding direct te gebruiken is, dus we doen het maar, ik warm wat water op doe twee theelepels muk in een mok en giet het water er op, het ziet er vrij normaal uit, beetje lichte thee met stukjes. Nog even roeren en daar gaan we. Ik verwachte iets heel vies, maar het viel mee, beetje pittig van de cayennepeper,knoflook en de gember. Van Citroen en honing proef ik niets, maar zullen wel de ingrediënten zijn waardoor het niet extreem vies is. Lineke moet bijna kotsen maar gelukkig blijft het bij wat boeren en houdt ze het wondermiddel binnen. Morgen vroeg na het ontbijt doen we het weer.

De biefburger was weer heerlijk, kon nog net in de laatste zon buiten bakken, binnen stinkt het al genoeg naar alle ingrediënten van het wondermiddel. Maxair aan op air out vanavond.