Wandelen in niemandsland

Nadat ik eerst weer heel de bus uitgestoft had ben ik na de lunch gaan wandelen naar Caldera Volcánica Majada redonda. De weg over de onbegaanbare fiets route van gisteren. De tocht er heen is 3,5 kilometer, maar ook te voet is het zeer zwaar lopen, er ligt gewoon te veel grind en te grof grind om een beetje normaal te kunnen gaan. Toch ga ik het doen. Elke stap moet ik bewust mijn voeten plaatsen en ik zwalk van het rechter naar het linker wielspoor om het spoor te kiezen wat er het beste uitziet. Naast het pad loopt een droog liggend berg stroompje wat het pad af en toe kruist, het water zal, als het er ooit is aardig naar beneden denderen, want het loopt hier omhoog. Ik loop tussen twee bergen in, in een brede vallei, heel groots en ik heel klein. Eigenlijk bijna nietig, zo ongerept en groots aanwezig is de natuur om mij heen. Na ongeveer een uur ploeteren kom ik een oude vervallen finca ( boerderij) tegen, en ik ruik koeien. Op een afstand had ik ook al een rood autootje zien staan, de finca is dus gewoon bewoond. Er staat een tractor, ligt wat gereedschap te slingeren, hangen tientallen lege plastic water kannen aan de deurklink, maar ik zie geen mens, enkel door de spleten van de staldeuren heen zie ik vee liggen en een eindje verderop zie ik kippen scharrelen. Dat hier nog iemand woont is een wonder, ik zou het zo onbewoonbaar verklaren. Vanaf hier wordt het pad beter begaanbaar, het wordt smaller en meer een echt wandelpad. Er zijn ook routes aangegeven, maar echt duidelijk is het niet. Ik loop nog een kilometer over het smalle pad tot het zich splitst in rechts of links. Ik heb inmiddels geen bereik meer, ik weet nu de weg nog terug maar als ik hier over deze smalle paadjes ga lopen dan weet ik het zo niet meer, en zonder internet bereik is dat niet slim bedacht ik zo. Aan Lineke had ik ook beloofd niet langer dan 2 uur weg te blijven zodat ik rond 4 uur ongeveer weer op de camping moet zijn.

Terug: kan alleen over de zelfde route en nu berg afwaarts. De eerste kilometer over de smalle wandelpaden gaat goed, maar naar beneden over te veel en te grof los liggend grind is balanceren, af en toe rolde mijn voeten over de steentjes en dat voelt raar. Uitkijken, goed op blijven letten is wat ik tegen me zelf zei. Na nog een kilometer dalen kwam ik 4 oudere mensen tegen, leeftijd altijd moeilijk te schatten maar dichter bij de tachtig dan bij zeventig, en ik dacht: wat gaan jullie doen. Ze waren wel goed uit gerust, beter dan ik, zij hadden alle 4 een berg wandel stok met zo’n pin er aan bij zich, en ze waren niet alleen, alleen hier wandelen is eigenlijk niet zo slim. Gelukkig ben ik heel, moe en voldaan weer thuisgekomen.

Lineke heeft een hele goede dag, ondanks de hevige wind van vannacht, die ons busje aardig liet schudden heeft Lineke goed geslapen, en stond ze herboren op. De wind was vandaag tot een uurtje of 3 aardig weg, waardoor Lineke voor het eerst in een hemdje en korte broek een paar uurtjes buiten heeft zitten lezen, terwijl ik de bus aan het poetsen was. Na 3 uur was het voor Lineke al niet meer slim om buiten te zitten, de wind stuurde haar terug naar binnen.

Zij heeft vanmiddag de hondjes uitgelaten een activiteit die ze gelukkig weer kan doen. Ze hoest nog wel, soort kriebel hoest, maar de koorts is vandaag tot nu toe eindelijk weggebleven.

Morgen vertrekken we richting Murcia, 186 km ongeveer hier vandaan, nieuwe plaats voor fiets- en wandeltochten en misschien kan Lineke dan een keer mee, we gaan het zien.