Marlborough Sound

Vandaag zat het weer ons een keer niet helemaal mee, alhoewel je met dit weer wellicht niets beters of leukers had kunnen doen, als wat wij vandaag gedaan hebben.

Opstaan viel vanmorgen niet mee, Lineke had behoorlijk last van de knieholtes, en ik van mijn achillespezen, je kunt wel spreken van een opstart probleem, we liepen het eerste half uur alles behalve kwiek. Gelukkig werd het steeds beter, naarmate we meer beweging hadden, dus toch maar lopen voordat we naar de mail boat gaan, want dan zitten we weer stil. Nou dan maar even gaan lopen in de winkelstraat van Picton (weer een dure dag dus). Valt wel mee, een verrekijker is geen overbodige luxe hier, hebben we thuis wel 3, maar die zijn thuis, en dan hebben we er hier niets aan. en nog een jagershoed voor mij, past goed mijn jagers jas, en eenmaal thuis is het winter.

Om 13.15 uur moeten we bij de boot zijn, dus veel tijd hadden we gelukkig niet, anders waren er nog wel meer spulletjes gekocht, hoe krijgen we het straks allemaal mee naar huis.

In ons appartement hebben we de lunch gemaakt en mee genomen naar de boot, want het ontbijt zat nog in de weg. En omdat onze lieve heer mij energie zuinig heeft gebouwd, moet ik niet te veel energie tot me nemen want dat gaat allemaal in de reserve tank (mijn buik) voor slechte tijden. Dus ontbijten om 9.30 uur en dan lunchen om 12 uur is vragen om extra opslag.

De mail boat vertrekt hier voor onze deur, en vaart de fjorden door naar huizen, lodges, en bedrijven om, je raadt het al de mail (post) te bezorgen, en heel slim hebben ze er een passagiers boot van gemaakt zodat 1 de schipper zich niet hoeft te vervelen, altijd aanspraak heeft en genoeg te vertellen, en 2 extra inkomsten, ook niet onbelangrijk. De route duurt 4,5 uur dus we zijn heel de middag zoet.

Bij het instappen hadden we contact met een stel die 2 Jack Russels bij zich hadden, makkelijk contact maken want die hebben wij ook. Twee oudjes, broertjes van elkaar, de een dik en de andere dun net als die twee van ons, alleen zijn dat zusjes. Je raadt nooit hoe ze heten, Jack en Russel, o zeiden wij, die van ons Bea en Tricks, like or Queen! Dat vonden ze wel leuk natuurlijk. De mensen zijn met ons 1,5 uur mee gevaren en toen hebben we ze voor de deur afgezet, daar woonden ze in de middel of no where op een rots punt met een uitzicht… wouw, maar ik zou er niet willen wonen, althans niet altijd, nou, zei de schipper later, zij wonen er ook niet altijd, maar wel het meest, ze hebben ook nog zo iets in Queens Town en in Christchurch. Als je de man gezien had, zou je er geen 5 cent voor gegeven hebben. Bergschoenen sokken er in, korte broek, T-shirt, met zo’n beige stoffen bodywarmertje er op, zijn vrouw zag er prima uit, niet overdreven maar leuk sportief. Zo zie je maar aan de buiten kant hoef je het niet te zien, het waren hele aardige gewone stinkend rijke mensen, die daar expres woonden omdat ze het altijd zo vreselijk druk hebben, hij doet in onroerend goed, dat doet hij vastgoed, zij zit in de computers en wijn industrie. Twee hele verschillende zaken dus.

Nou de tocht: Een aanrader voor diegenen die Nieuw Zeeland nog gaan bezoeken, de fjorden van Marlborough sound zijn ook de moeite waard, en met zo’n post boot ook nog leuk om te doen.

Onderweg zeehonden gezien, dolfijnen, bijzondere watervogels, onder andere de King Shag een soort Aalscholver, daar zijn er nog maar 600 van in Nieuw Zeeland, maar nu ze hier in de fjorden zijn neer gestreken is de hoop groot dat ze zich weer gaan vermenigvuldigen, ze leggen nog al wat eieren per jaar, en hier in deze fjorden zitten goed beschut en veilig.

Verder natuurlijk prachtige uitzichten naar al die mooie natuur om ons heen, ook vandaag had weer een hoog wouw gehalte!. Bij een van de aanleg steigers zag Lineke zelfs een grote rog zwemmen vlak langs de boot.

Net zoals er mensen afgezet zijn, zijn er onderweg ook op verschillende plaatsen mensen aan boord gestapt, die waren met een eerdere boot al afgezet om vervolgens een hele route te lopen door de bergen heen, er zijn routes van over de 100km, kampeer mogelijkheden, en die lodges natuurlijk om dan de mogelijkheid te hebben om te overnachten. Lijkt me ook geweldig om een keer te toen.

Rond 18.00 uur waren we weer thuis (nou ja in ons appartement) en dat was best lekker, want we hadden het koud, zoals ik al zei, het weer zat ons vandaag niet mee, regen en wind: ik schat niet meer dan 12 a 13 graden.

Met de Ferry naar Picton

Vanmorgen berevroeg wakker, vanaf 5 uur en kon niet meer slapen, echt zo’n schoolreisjes gevoel had ik. Als we ons nu maar niet verslapen, als die taxi maar op tijd is, als het maar niet te druk is enz. enz. Om 5 uur plassen, om 5.30 uur plassen om 6 uur plassen en ik probeer dan heel zachtjes te zijn, maar het mislukt altijd. Of ik loop ergens tegen aan of ik stap precies op die ene krakende plank of ik schiet van de klink af, altijd wat. Uit verveling ga ik dan de mail binnen halen, staat die telefoon altijd zonder geluid, nu natuurlijk niet, Lineke dus ook wakker. Gelukkig begreep ze de stress, stelde me op mijn gemak, en hebben we nog een half uurtje kunnen dutten, toen hoorden we de gastheer klungelen in de keuken en zijn we maar opgestaan. We waren zo klaar, hadden gisteravond alles al ingepakt en gedoucht dus om 6.55 uur zaten we aan de ontbijttafel en alle bepakking al beneden in de gang. De B&B waar we waren keek uit op de Bay waar alle boten door moeten die naar de haven van Wellington gaan, prachtig uit zicht dus, zegt Lineke in eens, het lijkt of we de boot gemist hebben, maar dat was een grapje, de eerste boot ging al om 6.30 uur en die kwam nu daar voorbij, er kwam ook een heel groot cruiseschip binnen varen van Celebrety, wat een mooie plek is het toch.

De taxi was er ruim op tijd, de ochtend spits in Wellington stelt niets voor, vergelijkbaar met een werkdag in de grote vakantie in een middelgrote stad, in Amsterdam zal het dan zelfs nog drukker zijn. Dus ook ruim op tijd bij de Ferry. Inchecken verloopt snel, wat wij niet wisten is dat je daar ook je bagage inlevert, net als wanneer je gaat vliegen, en daar hadden we eigenlijk niet op gerekend. We hebben de boel toch maar zo afgegeven in de hoop dat het goed zo gaan. Laptop dus gewoon in de rugzak, oplaadsnoertjes aan de buitenkant het rode hoedje in de rugzak, mijn cepap apparaat in de rugzak als dat maar goed gaat dacht ik, weer stress, Lineke heel nuchter, doen ze echt wel voorzichtig mee anders krijgen ze de ene claim naar de andere binnen, stress weer weg.

Het duurt een tijdje voor iedereen aan boord is en alle auto’s (campers in dit geval) op het dek staan, maar rond 9 uur vertrekt hij toch echt. Het is niet koud, maar je waait wel van het dek, het waait zo hard, dat aan de kant waar de wind staat de buiten deuren zijn afgesloten, je kunt dus maar aan een kant het dek op en af. Even hebben we het volgehouden, maar Lineke wilde liever binnen zitten, en ik vond het prima, dacht ga ik straks nog wel weer een keer buiten kijken. Binnen vonden we een plek helemaal voor in de punt van de boot, prima view.

Na ongeveer een half uur varen kwamen we langs onze B&B gevaren, heb er een foto van gemaakt, leuk voor het plakboek. Binnen zie je het eigenlijk ook prima, alleen fotografeert het wat slecht, die ramen zijn niet schoon en als de zon er op schijnt reflecteert het, lastig. Zo af en toe toch maar het dek op, dan loop je zo over dat schip, goed schip ( in Nederland gebouwd) en dan zie je al die verschillende mensen. Veel vinden het fantastisch, doen moete om op een goed plekje te zitten of zijn buiten op het dek. Maar zeker net zo veel zitten te lezen, of te slapen. Eigenlijk ook wel leuk mensen kijken.

Na ongeveer 2 uur varen kwamen we bij het zuidereiland, voordat je dan in de haven van Picton bent moet het schip door een smalle doorgang, hier lijkt het veel op Noorwegen, de fjorden binnen varen, prachtig. Het is nog een behoorlijk stuk, je denkt nu zijn we er, maar hij gaat nogal wat bochtjes om voordat je de haven ziet. Hij vaart ook heel langzaam, het is hier zo smal dat harder varen te veel schade zou aanbrengen aan de natuur. Uiteindelijk hebben we er wel 3 uur over gedaan, en dan moet je er nog af, en al die andere 950 passagiers ook, geduld dus.

Nou, hoe zal het met onze bagage zijn, de band loopt, het duurt lang maar uiteindelijk komt het en het komt goed. Niets stuk of beschadigd, super. Nu die bagage nog bij onze volgende accommodatie zien te krijgen. Volgens Lineke moet dat hier ergens zijn, want we hadden havenzicht, en het was in het centrum van Picton, kan dus nooit ver zijn, dus lopen. Nou ik werd gepakt en gezakt en daar gingen we, nu zijn er heel wat hikers en backpackers in dit land, maar wij had bekijks, snap je dat nou.

Op mijn rug een grote rugzak vol, bijna net zou breed als dat hij hoog is, daaraan vast gemaakt 2 klap stoelen. Op mijn buik, een grote rug zak prop vol, kon er net langs af kijken, er overheen net niet. Lineke een rugzak op, een huge koffer gelukkig op wieltjes, en een draag koelbox, noem dat maar light travelling. Gelukkig had ze gelijk en was het niet ver. We zijn het eerste terras op gewandeld, ik vond dat ik al wel een biertje had verdiend, en daar hebben we gevraagd waar de Wellingtonstraat was, en daar waren we al, nu nog het juiste nummer vinden en klaar. Nou drie deuren terug, we waren al te ver dus. De beheerder reageerde snel op het mailtje dat Lineke direct stuurde, dus voor mijn tweede biertje op was konden we al ons volgende onderkomen binnen. En weer top. Prachtig uitzicht over de haven van Picton, allemaal mooie boten voor mijn neus, in een art deco appartement: hoe toepasselijk kan het zijn.

Rondje Wellington

Na een heerlijk ontbijt zijn we te voet vertrokken richting de bus die ons naar het centrum van Wellington brengt, lijkt een eenvoudige trip, maar niets is minder waar. Om bij de bus te komen die naar het centrum gaat moeten we eerst de berg over, ook dat klinkt eenvoudig, maar zo eenvoudig was het niet. Ten eerste was het heel stijl, ten tweede lijkt alles op elkaar, tenminste voor ons, de B&B eigenaar had het zo simpel uitgelegd, rechts en dan de Hill op, maar wij zagen een pad speciaal voor voetgangers en dachten dat moet het zijn, stijl o wat stijl bijna niet tegen aan te lopen zo stijl. Om de 50 meter was er wel een uitzicht punt met een bankje, de eerste zijn we heel stoer voorbij gelopen maar al de andere hebben we geloof ik wel gehad, of om even op uit te hijgen of om even op te leunen en dan hijgden we ook. Maar na elke klim komt een afdaling en gelukkig ging dat hier met trapjes. Eenmaal beneden zoeken naar de juiste bus, lijn 2 bracht ons keurig in het centrum van Wellington. Op naar het Te Papa museum, de bus chauffeur had het uitgelegd dus daar waren we zo.

Het Te Papa museum: Wouw wat een indrukken, 3 uur hebben we er rond gelopen geweldig, ik ben helemaal geen museum mens, maar dit raad ik iedereen aan. Eigenlijk is het geen gewoon museum het is een beleving: je wordt mee genomen in de tijd, soms heel inspirerend en soms heel aandoenlijk, Nieuw Zeeland is een land met veel historie, en dat wordt op een leuke educatieve wijze al lopend door de grote hallen vol inspiratie aan je verteld. 6 verdiepingen hoog zijn er tentoonstellingen van alles wat er op en rond Nieuw Zeeland is of was. De Zee met alles wat er in zit, de rotsen met alles wat er op leeft, de mens die er leeft, heerst en vernietigd. De oorlogen die dit land heeft gevoerd en de Maori’s hun leefwijze, hun cultuur en kunststukken. Eigenlijk is het niet zo even op papier te zetten, maar ik denk dat ik het zo nog niet zo slecht beschreven heb. Er was een speciale tentoonstelling nu: Gallipoll the scala of our war. Onvoorstelbaar hoe ze dit gemaakt hebben, kijk maar eens op http://gallipoli.tepapa.govt.nz/ Na 3 uur alles opnemen als een spons, zijn we gaan lunchen aan de haven , we waren er gewoon stil van.

Na de lunch op naar de cable car, daarmee kun je helemaal omhoog naar een prachtig uitzichtpunt, 120 meter hoog, je komt ook op de top van Wellington’s Botanic Garden, je kunt met die cable care ook weer naar beneden, maar wij hebben gekozen omdat via de langste route door die prachtige tuin te doen. Die tuin was top, alleen daar waar je uit komt is helemaal aan de andere kant van het centrum, dat was minder, nu nog terug maar hoe? Eerst maar op gevoel, toen eens een keer gevraagd en uiteindelijk hebben we ruim 120 min onderweg voor dat we waren daar waar we begonnen onder aan de kabelbaan. Heuvel op heuvel af zo was de route, op waren we toen we in de bus naar Miramar stapten. Kletsnat bezweet, zere voeten en knieën, heel wat anders dan in een camperbusje Nieuw Zeeland bekijken, maar met een voldaan gevoel zit ik nu wel mijn verhaaltje te tikken. Onze eerste hike-dag dus….

We wilden eigenlijk ook nog naar Roxy cinema, schijnt ook iets aparts te zijn, kun je eten en het is iets van een film museum, eenmaal daar was de boel vol geboekt, en zijn we aan de overkant een hapje gaan eten recht tegen over de bushalte, niet meer lopen dacht ik…. Maar helaas, we moeten die berg van vanmorgen nog over, balen!!! Verdwalen we ook nog, nog eens 50 min. berg op berg af, maar we zijn er. Morgen met de boot naar Picton en met de taxi naar de boot: lekker uit rusten.

Drop off the campervan

Heerlijk uitgeslapen, zijn dus niet op tijd uitgecheckt, we hadden een Brabants kwartiertje extra nodig, maar om 10.30 uur waren we on the road again. Op naar Wellington, geen lange rit vandaag, dus tijd zat, om 15.00 uur worden we pas verwacht in de B&B die we geboekt hebben.

Goed en wel weg komen we langs een markt, veel bedrijvigheid dus hup, busje aan de kant en even kijken, grappig een braderie achtig marktje met nieuwe en oude rommeltjes door elkaar, wel allemaal rommeltjes, verbaas me over het feit dat er zoveel mensen op afkomen. De winkels zijn ook open, en Lineke wil nog even pinnen. Doet dat ding het weer niet, nu denken we dat het ligt aan de bank, sommige banken accepteren gewoon die kaarten van ons niet, iets verder op was nog een bank, met veel meer kaarten die ze accepteren en daar deed onze kaart het wel. Er is dus blijkbaar verschil in banken.

Toch nog even een winkeltje in: weer een outlet, nu van Katmandoe, ook een outdoor shop, hebben we nog een afritsbroek gekocht voor mij, een wandelstok voor Lineke en twee handdoeken, van die hele dunne lichtgewicht doekjes van 50 cm bij een meter, heel praktisch, ze nemen heel veel vocht op en zijn in no time droog, en ze wegen niets.

On the road again en nu door naar Wellington, de enige stop die we nog doen is om te tanken, want we moeten het busje vol inleveren. Hebben we weer wat; Gelukkig heeft een bediende voor ons getankt, anders hadden ze ons niet gelooft.

Lineke gaat afrekenen stond er $107,24 loodvrij op en $41,05 aan super op de bon, vreemd denkt Lineke die gelukkig altijd even op de bon kijkt. Marijke, kijk eens op de pomp zegt ze, hoeveel het is, ik braaf weer naar buiten en roep 54 liter $107,24. Zie je wel zegt ze, dan heb ik te veel betaald, de kassa bediende keek een beetje raar want ja die kassa is gekoppeld aan die pomp en dat was toch echt getankt. Ik naar buiten en vraag aan die bediende wat ze getankt heeft, die zei :de lady says 91 en ik zei: yes but the note says you have also premium getankt. No no I didnt, waarop ik haar mee naar binnen loodste om dit even aan de caissière te vertellen. Wat is er nu gebeurt, degene voor ons heeft niet afgerekend, bij ons zou je dan volgens mij niet kunnen tanken, hier blijkbaar wel. Het was nl. een pomp waar je met je pinkaart kon tanken, maar ook assistentie kon krijgen van een pompbediende, en die liep op het juiste moment bij onze bus. Toch mooi 41 dollar teruggekregen….

Wellington ging goed, alhoewel er aardig wat verkeer op de weg was, heeft Lineke het weer perfect gedaan, vanmorgen hadden we de route al opgezocht, althans het stuk in de stad, via google maps kaart op de telefoon, maar onderweg hebben we geen internet, dus hebben we er foto’s van gemaakt en kon ik aan de hand van die foto’s Lineke naar de juiste plek leiden, helemaal super.

In eerste instantie hadden we bedacht we rijden eerst naar onze B&B en laden onze spullen uit, gaan dan de bus inleveren en lopen terug naar de B&B. Omdat we aan de vroege kant waren zijn we wel langs de B&B gereden, om te kijken waar het was, en toen naar het inlever punt om te kijken waar dat dan is. Linke bedenkt dan, we kunnen vragen of ze ons naar de B&B willen brengen, is toch lastig lopen, we moeten die berg over, aan km. 2,5 valt het wel mee maar ja die berg. En wat denk je: geen probleem, ze hebben een shuttle bus die naar het vliegveld gaat die brengt jullie ook wel even naar de Marine parade. Mooi geregeld van Lineke!!!!

Nou ik alle onze spullen in de koffer van die 7 zitter: koffer ram vol, moet er nog een stel mee, die moeten naar het vliegveld. De chauffeur, die niet gezien heeft dat ik in gepakt had doet de kofferbak open, had je dat gezicht moeten zien, die zal wel gedacht hebben, die gaan nooit meer naar huis, dat andere stel had een koffer en een klein rug zakje, zo kan het ook zei ik tegen Lineke.( Zij kwamen uit Sydney, en waren 1 week in NZ geweest…) Gelukkig was de auto ruim genoeg om die koffer van hen op de achterbank te vervoeren.

Aardige jonge man die chauffeur, kwam uit Engeland en leefde al een paar jaar als traveller hier, maar het verlengen van zijn working permitt werd steeds lastiger, hij werd te oud voor traveller. En het droppunt van de bus en het vliegveld liggen in de buurt van onze B&B, dus we waren er zo, iets te vroeg maar dat was geen probleem. 3x de trap op voordat al onze spullen boven waren, gelukkig hebben we een grote kamer, we kunnen ons nog bewegen tussen de koffer en rugzakken door.

Het is hier weer prachtig, het huis waar we in zitten is een heel groot huis in Engelse stijl gebouwd 100 jaar oud. Het uitzicht is geweldig, jammer dat de elektriciteits draden van het huis naar de straatpaal hier voor het raam door lopen, anders was het prachtig geweest. Kennen wij niet meer he die draden in de lucht, nou hier wel hoor. Nadat we de boel een plek hadden gegeven, hebben we ons omgekleed om eens een flinke wandeling langs de beach te maken, 35 min. verder op is een strand tent, daar gaan we eten. We hebben nog niet geluncht, laat ontbeten, en het is te vroeg voor diner, dus hoe zal ik het noemen: geen brunch maar lunchdiner, het was in elk geval lekker en zeker voldoende tot morgen vroeg. Lineke heeft al weer bekeken via google wat we allemaal kunnen doen, ze heeft de postboot besteld voor woensdag middag, leuk gaan we de fjorden door, post en boodschappen brengen: ben benieuwd. Maar eerst morgen hier in Wellington naar het museum, schijnt heel leuk te zijn.

Hollandse molen

Vandaag zijn we vanuit Otaki Beach naar Foxton gereden. We overnachten nog een keer in Otaki, dus het was een dag trip in de omgeving. Foxton moet je niet missen, zei iemand gisteren tegen ons, dat is een stad met heel veel dutch people, they build a replica of a wind mill you must go, dus wij vandaag op naar Foxton. In een plaatselijk krantje hadden we ook nog gelezen dat het op zaterdag ochtend altijd weekmarkt was, dus het moet er dan zeker vandaag wel leuk zijn, dachten wij.

Tussen de regels door zal een goed verstaander nu al door hebben dat het niks was. De markt: twee kraampjes, een met verse eieren en een met fruit, verder waren er nog wat kraampjes met rommel goed. Er liepen wel geteld 4 mensen en even zoveel standhouders, gezellig……

Honderd meter verder op, daar stond de molen, kan niet anders zeggen als dat ze er een pracht exemplaar van hebben gemaakt, in de molen kon je allerlei typisch Hollandse producten kopen zoals speculaas, oliebollenmix, drop, nasi kruiden, Haagse hopjes, Peijnenburg koek enz. enz. Niemand sprak er Nederlands, wij dachten er zit vast een Nederlandse molenaar. Zo af en toe werd er zelfs graan gemalen en ook het meel was er te koop.

Er was een Maori art galery: viel ook tegen, je kon er zien hoe de Maori’s van een bepaalde waterplant “leek op riet maar was het niet “ tassen en kleding stukken maakten. Ook was er een hout bewerker die mooie speren met houdsnijwerk aan het maken was. En dat was het. Hadden we dan 65 km voor gereden.

Nu de terugweg:

Terug zijn we iets gerichter gereden, het was toch wat dichterbij, slecht 35km. In Levin zagen we een caravan bedrijf waar ze ook mooie camperbussen hadden staan, van die oude schoolbussen omgebouwd naar camper, je ziet ze hier regelmatig rijden, wij vinden ze mooi om te zien, ook een beetje art deco. Nieuwsgierig als wij zijn, wilden we weten hoe ze er van binnen uitzagen en wat ze voor z’n ding vragen $$$. De prijs varieert nog al, en de binnenkant ook. De meeste zijn echt gekunsteld, eigenlijk zo van het wil wel maar het kan niet, jammer. Maar er staan er ook tussen die wel de moeite waard zijn en op een smaakvolle manier omgebouwd, de prijs is er dan ook naar. De tweedehands caravans zijn wel 40% duurder dan bij ons, verklaard meteen waarom hier allemaal van die oude caravans staan. Nadat we een aantal van die dingen bekeken hadden komt de verkoper naar ons toe, leuke kerel, hier zijn ze eigenlijk allemaal zo aardig, ze zijn open, ze hebben belangstelling voor je en ook al weten ze dat ze je niets zullen verkopen, hebben ze toch alle tijd voor je.

Langs de weg stond een omgebouwde paardentrailer, omgebouwd tot coffee to go, hadden we al vaker zien staan in andere plaatsen en we hebben er iets over gelezen, hier lopen die tentjes als een tierelier. Nu was ik er zo dichtbij, en wilde zo’n ding dan eens goed bekijken. Koffietijd dus.

Nou weer kei leuk he, die man die er achter stond kon een beetje Nederlands, was met een vrouw getrouwd geweest met Nederlandse roots, hij was dan ook 5x in Nederland geweest. Nu was hij met pensioen, en om aanspraak te houden was hij met dit concept begonnen. Hij begon om 6.30 uur iedere dag, had zo zijn vaste klanten die al stonden te wachten als hij er nog niet was. Het heet koffie to go, maar je komt er niet weg, ga even zitten zegt hij jullie hebben toch wel even tijd, dit is nou wat ik doe, ik praat. En wij hebben tijd toch… weer een leuk verhaal van een aardige man, fantastisch.

Op naar Otaki: nog even het stadje bekijken, zijn we al twee keer door heen gereden, lijkt wel wat, in elk geval veel bedrijvigheid.

Nou, kost weer geld, hadden ze hier een outlet van Merino wol kleding, top of de bill in outdoor kleding, allemaal licht gewicht spul en super isolerend: helemaal top voor de wintersport vakantie, en die begint eind december, en op het zuidereiland kan het nog koud zijn….. Er ging wel 70% van de fabrieksprijs, dus een echte outlet.

Toen we weer in ons huisje waren scheen de zon nog even heerlijk in ons achtertuintje, dus biertje erbij, en even lekker genieten van de laatste zon van de dag. Morgen gaan we ons busje inleveren, dus uitruimen dat ding, hier hebben we alle plek om de tassen te reorganiseren, alle kastjes en vakjes na te kijken zodat we niks kwijt zijn straks. Man, man wat kan een mens in 10 dagen verzamelen, als dat allemaal moet worden ingepakt dan sjouwen we ons een breuk als we lopend de boot op gaan van Wellington naar Picton. We hebben dus maar het een en ander goed uitgezocht en weggegooid wat we niet nodig hebben. Gelukkig hadden we allemaal oude kleren mee genomen zodat we die niet uit hoeven te wassen maar weg kunnen gooien, nu hebben we al een en ander weggegooid zonder dat we het aan gehad hebben. Voor het gemak hebben we dat eerst mee gesjouwd naar de andere kant van de wereld.

Cross over

Vandaag hebben we onze cabin op Napier Beach kiwi holiday park verruild voor Byrons resort, klinkt wel he. Nou het is ook wat, althans het huisje waar we nu in zitten is geen cabin meer. Nu hebben we 2 slaapkamers ( 1 te veel dus) eigen badkamer en een eigen keuken, kost wat maar dan heb je ook wat. De rest van het resort is gewoon een oude camping, maar wij zitten goed. Maar 150 meter van het strand af.

Hoe zijn we hier gekomen: Nadat we eerst alles weer in ons busje hadden zitten, zijn we om 10 uur vertrokken uit Napier richting Wellington. We hebben gekozen voor de highway eerst de 2 tot aan Woodville en toen de 57 richting Dannevirke. Beide route’s zijn prachtig, het blijft een leeg land: hele stukken is het niemandsland en dan ineens rijd je weer door een stadje.

Op een afstand zagen we sneeuw op de bergtoppen liggen die eergisteren vers gevallen is, ook hier is het weer van slag, de pomp bediende in Hastings zei: de winter was extreem koud en nu wil het niet langer dan 2 dagen achter elkaar lekker zijn. Maar vandaag was het geweldig.

Tussen Woodville en Ashhurst zijn we langs de Manawatu Gorge gereden: we hadden daar ook de scenic route kunnen nemen, maar dat had heel veel tijd gekost, en dit was ook prachtig.

Over deze route kom je veel prachtige vrachtwagens tegen, de een nog mooier dan de ander. Veel heb ik er gefotografeerd, maar de mooiste (baal ik enorm van) heb ik gemist. Ineens komt z’n ding dan om de bocht, foto toestel natuurlijk net op de zuinig stand (gewoon uit) en voordat dat ding dan aan is, is er geen vrachtauto meer te zien, maar ze waren prachtig, tot twee keer toe is me dit gebeurd. Lineke lachen, ik balen, maar vooruit het mag de pret niet drukken er is zo veel moois om van te genieten, en 100 vrachtauto’s op de foto is ook wel genoeg. Maar toch jammer.

Gestopt zijn we in Shannon om even te lunchen, staan we precies tegen over Shannon Railway Station: mooi oud gebouw, bewaard gebleven als enig oud station van Nieuw Zeeland met nog een ccomplete wagon erin. Ze hebben er een museum van gemaakt, en omdat we moesten plassen ( al weer) zijn we er naar toe gelopen, eerst hadden we niet eens door dat het een museum was, wij dachten dat het echt het station was….

Het was echt leuk, een oud dametje deed daar het woord als vrijwilliger, en zo enthousiast als ze was, vertelde ze honderduit over vroeger.

We hadden eigenlijk gedacht om naar Levin te gaan, maar het was zulk mooi weer dat we liever een camping aan de kust hadden, dus zijn we door gereden naar Otaki Beach. Hebben een flinke strand wandeling gemaakt, weer heerlijk gejut, en nog met een echte Maori visserman op het strand gesproken die de ene naar de andere grote vis uit zijn net haalde. Het was niet meer dan een lang uitgerekt volleybalnet wat hij met 2 palen in de zee had gezet. Bij ons huisje nog lekker in de zon gezeten, na het eten nog even gewandeld en nu naar bed.

Napier Art Deco stad

5 november

Heerlijk geslapen al was het bed een beetje aan de zachte kant, maar vergeleken met die plank van de laatste week is natuurlijk alles zacht. Na het ontbijt zijn we eerst even over het strand gaan wandelen, en dat viel hier niet mee, in plaats van mooi wit zand ligt hier zwart grind, overal waar je kunt kijken is het strand zwart, hele kleine zwarte steentjes die in een dikke pak het strand bedekken zo dik dat het heel zwaar loopt. Aan de waterkant, waar je bij een zandstrand een mooi hard laagje zand hebt wat zo makkelijk loopt, kun je hier niet komen, je zakt zover die steentjes in dat je onmiddellijk natte voeten hebt. De zee is erg ruw, meters hogen golven kletsen het strand op, prachtig om te zien. Het weer is iets opgeknapt, het regent niet meer, maar er staat heel veel wind.

We gaan naar de receptie informeren of de tocht naar Cape Kidnappers doorgaat vandaag, gister was die afgelast i.v.m. het slechte weer. En ja, gelukkig gaat hij vandaag wel door, om 17.00 uur moeten wij bij Clifton zijn, waar we met een tractor over het strand naar Cape Kidnappers worden gereden om de Jan van Genten te gaan bewonderen.

Nou tijd zat om de boel rond Napier te gaan bewonderen. Het gedeelte waar we nu zijn heet de East Coast met 4 redelijke steden. Gisborne, maar daarvoor moeten we de andere kant op, Napier, Hastings en Havelock North. Napier is het dichtst bij en volgens de camping eigenaar, (Nederlander) het meest interessant. Het heeft een haven, een toeristisch centrum in Art Deco stijl en dat sprak ons wel aan, dus op naar Napier. Eerst zijn we over de vissers haven gelopen, daar lagen al de visschepen klaar om naar zee te vertrekken, bij sommige werden de netten nog geboet, bij andere het ruim vol met ijsklontjes gegooid, een vrachtauto vol met ijsklontjes rijdt dan tot aan de rand en een grote slurf word dan in het ruim gehangen. De wind is erg koud, dus waren we er gauw uitgekeken. Op naar het centrum, het oude centrum. De weg er naar toe gaat langs de kust, wie zien nog een groot cruise schip liggen van Princes, dus het zal wel druk zijn in de stad denken wij. Uiteindelijk parkeren we ons busje op een grote parkeerplaats aan het strand, aan de rand van de stad. Beetje met geluk, want aan de buitenkant van het centrum kun je eigenlijk nergens aan zien dat je bij het centrum bent.

Eenmaal in het centrum lopen we door een mooi stadje, in 1931 is het verwoest door een aardbeving en toen opnieuw op gebouwd, maar in de oude stijl, vandaar dat het de naam Art Deco stad draagt. Er zijn ook veel Art Deco winkels, Lineke vindt het prachtig. In het ene winkeltje vindt ze haar rode hoedje voor de red had society, en een mooi ring, in het volgende winkeltje een paarse cape met bondjes afgezet aan de armen en de hals, en ik, ik loop achter haar aan, draag de tassen en zeg; o ja, leuk staat je goed, mooi. En ik meen het ook nog…. Praktisch als ik ben, denk ik wel direct dat hoedje krijgen we in een rugzak nooit heel aan de overkant ( in Nederland). Ik stel dus voor om maar een koffer te kopen zodat we alle extra’s die we in deze 5 weken bij elkaar vergaren ook mee kunnen nemen naar huis.

Na een paar uur geshopt te hebben zijn we (ik gepakt en gezakt) richting ons busje gelopen, en kwamen we de verkoopster van het hoedje nog tegen, die draait het raam open van haar auto en groet ons nog eens vriendelijk met een hand kus en riep; hello red hat lady’s have a wonderfull time, it was nice meeting you!!! Wat zijn ze hier toch vriendelijk.

In ons busje even een kop soep op, en toen vertrokken naar Kees. Kees is een Hollander die werkt in een winery in Clifton, daar kun je heerlijke wijnen proeven en lunchen, dus dat gaan we doen. Kunnen we nog even opwarmen voordat we aan de tocht naar Cape Kidnappers beginnen.

Kees was leuk, lunch was aardig, wijn veel te duur, maar wel lekker! Toch maar 1 flesje opgemaakt bij de lunch en nog een mee voor later. Op naar het einde van deze weg waar het strand begint, want daar komt de tractor ons rond 16.45 halen. Eerst rijden we het natuurlijk weer voorbij, komen we op een camping terecht, draaien en weer terug en dan zien we het omdat er inmiddels anderen zijn die staan te wachtten. We moeten natuurlijk weer nodig naar de wc ( al die wijn) maar gelukkig is er een.

De tocht naar Cape Kidnappers is prachtig: de gids ( tevens chauffeur van de tractor) weet op een leuke manier ons van alles te vertellen onderweg naar de Jan van Genten, toch 1,5 uur op een kar achter een tractor in de ijzige gure wind. We hebben een beetje geluk, wand de wind staat vanuit het zuiden, en wij rijden in de oksel van de cape zodat de ergste wind aan de andere kant blijft.

Onderweg komen we een eenzame zeehond ( zeerob) tegen, helemaal alleen op het strand, heel normaal, volgens onze gids leven de mannetjes vaak alleen, na het paren gaan die gewoon weg en laten de vrouwtjes de boel opknappen, en tegen de tijd dat ze weer willen paren komen ze terug. Vinden ze lekker rustig. Hij vertelt ons van alles over de rotsen waar we langs rijden, hij laat ons zien wat de aardverschuivingen allemaal doen, dat Nieuw Zeeland aan het stijgen is, en dat veel van de berg ( rots) waar we langs rijden eigenlijk gewoon zand en modderlagen zijn en geen steen.

En dan zijn we er, op een afstand zie je ze al zitten op de rotsen die uit de zee steken, maar ook op de rotswand aan de kant. Ze vliegen niet weg omdat ze aan het broeden zijn, de nesten zijn er al wel, maar worden constant onderhouden. De mannetjes vliegen af en aan de zee op om zeewier te halen voor het nest. Als beloning mogen ze dan paren, knuffelen even en hup vliegen weer de zee op voor zeewier. We zijn daar een poosje, dus je kunt het echt even volgen. En ja, ze worden telkens beloont.

De jonge komen vanaf 23 november, maar de meeste worden geboren in december, als ze 4 maanden oud zijn vliegen ze naar Australië, dat doen ze met een enorme omweg, want ze vliegen alleen maar over zee, het zijn echte zeevogels. De ouders kijken niet meer naar ze om zodra ze uitgevlogen zijn. In Australië blijven ze tot ze 4 jaar oud zijn en volwassen. Dan komen ze terug naar Cape Kidnappers om te paren, eieren te leggen en voor het nageslacht te zorgen. Slecht 20% komt na 4 jaar terug, de rest is onderweg naar Australië gesneuveld.

Terug over het strand in de kar gaat gelukkig wat vlotter, de zee is wat verder gezakt, en hij rijdt wat vlotter door( de gids hoeft niet meer zo veel te vertellen) maar blijft ons wel bezighouden, van tijd tot tijd stopt hij toch om ons in en aan de rots wat te laten zien van de aardverschuivingen: eigenlijk best eng. Nieuw Zeeland is erg aardbeving gevoelig.

Zo blij!!!

Als ik dit aan het schrijven ben, ben ik zo blij, ik lach van oor tot oor, heb de hele tijd een grijns op mijn gezicht van blijdschap, en aan het einde van dit verhaal weten jullie pas waarom.

De dag begint weer vroeg, ( die afzakker heeft dus niet geholpen) en na een slechte nacht is het ook nog eens regen hier in Rotorua. De hot spring zit op 20 meter afstand dus hup het badpak aan en er naar toe, Lineke zou het bed afbreken en dan ook nog even komen dobberen. Niemand anders is in de tub, heerlijk rustig even heel de hotspring voor mij: kan ik even zonder dat ik uitgelachen wordt mijn stijve lijf op gang brengen in dat warme water, want o o wat een bed, slecht slapen en helemaal stram en stijf word ik er van, vanaf 5 uur weet ik eigenlijk niet meer hoe ik zal gaan liggen en met al dat gedraai maak ik Lineke wakker (die slaapt volgens mij ook niet maar doet net alsof): muisstil blijft zij liggen, wetend dat als ze gaat bewegen ik begin te praten en dan is de rust verstoort. Rond 7 uur houdt ook Lineke het niet meer vol en begint onze dag.

Omdat het slecht weer is wijzigen wij ons plan en gaan richting Napier, eigenlijk wilden we vandaag niet verder rijden dan Taupo (lake Taupo) maar nu het zulk slecht weer is, echt veel wind en regen hebben we besloten om wel de route te rijden langs Taupo, en te stoppen bij diverse bezienswaardigheden, maar door te rijden tot Napier zodat we daar een dag extra hebben.

In het gebied Rotorua zijn we eerst gestopt bij Waimangu volcanic valley ,daar is 2 eeuwen geleden een vreselijke vulkaan uitbarsting geweest waardoor 17 diepe kraters zijn ontstaan die volgelopen zijn met water: dat zijn nu dus nu allemaal meren. Vanaf een uitzichtpunt kijk je daar op een gebied waar een vegetatie is ontstaan: adem benemend mooi. Je kunt daar een excursie doen, je gaat dan met een boot een meer op, maar het weer was zo k dat we dat niet hebben gedaan. Onze volgende stop was de modder geiser (waiotapu), heel indrukwekkend die modder die door ondergrondse warmte zo extreem bubbelt dat je er bang van wordt, hier zie je echt dat Nieuw Zeeland een grote vulkaan is, althans een groot gedeelte ervan. Aansluitend naar Wai-o-tapu thermal wonderland, hier kun je 3 verschillende routes wandelen van 1 tot 3 uur en kijken naar prachtige meren in verschillende kleuren, maar ook dat hebben we van wegen het extreem slechte weer achterwege gelaten. Bij alle stops die we hebben gedaan was natuurlijk ook een winkeltje met hebbe-dingetjes, z’n regendag is wel duur…..

Op naar Lake Taupo, ondanks de regen toch een mooie rit. Even leek het erop dat de zon het zou gaan winnen, maar helaas, ook Lake Taupo is verregent; we zijn in de stad Taupo op de doorgaande weg nog even gaan pinnen, en er was een sportzaak gespecialiseerd in All Black’s kleding, en aangezien ik collega Ray Riviera beloofd heb een origineel All Black’s shirt voor hem mee te brengen heb ik dat natuurlijk gedaan, dus Ray, als je dit leest: je shirt is binnen. Vandaag zijn de rugby spelers als helden ingehaald in Auckland, ook Prins Charles en Camilla kwamen aan, maar kregen lang niet zoveel aandacht….

Toen zijn we van Taupo door gestoken naar Napier, ruim 130 km door niemandsland: geen dorp, heel af en toe een huis, en regelmatig een huge truck. Echt zo’n Amerikaanse vette truck met zo’n stoere neus, mij fascineert het, ik heb er tal van foto’s van gemaakt. Eenmaal op de weg, rijden we een bord voorbij met de volgende tekst: No gazstation for de next 130km. Lineke kijkt naar de brandstofmeter en zegt, mmm, we zitten nog half vol, waarop ik zeg moet kunnen.

De weg is lang. Heel veel heuvels die we moeten beklimmen, het busje maakt met regelmaat meer dan 3000 toeren, het brandstof niveau in de tank daalt, en Lineke krijgt het benauwd, ik zeg, dan gaan we toch wat langzamer rijden en berg af zonder gas, het nieuwe rijden. Dat doe ik al een poosje, zegt Lineke…. En dan komt er een bord: over 5km fuel, we zijn er, we hebben het gered, 5km is wel lang, want het duurde nog een tijd voordat er eindelijk, net na een bocht een achteraf onbemand tankstadion was. Net niet gemist: met piepende banden uitgevoegd, maar we zijn weer vol.

We zijn ook bijna, het einde van de lange weg is in zicht en we moeten rechtsaf nog 12km naar Napier. Dwars door het wijngebied, morgen maar eens een winery bezoeken. Het regent nog steeds, echt somber weer.

Onderweg heb ik veel tijd gehad om te bedenken hoe ik toch een keer lekker zou kunnen slapen, ja, onder het rijden zou het me zo lukken, maar dan mis ik alles dus doe ik alle moeite om wakker te blijven. Op alle parken waar we tot nu toe hebben overnacht waren ook cabin’s, dus ik dacht zo bij me zelf: daar ga ik Lineke lekker voor maken, nou dat was zo gebeurd, toen ik zei: we kunnen toch ook zo’n ding huren, voor een paar tientjes meer slapen we dan als een roosje…..

Vanaf het moment dat ik hier binnen bij het kacheltje zit te tikken aan mijn verhaal geniet ik, smile van oor tot oor! Die bus is leuk om te rijden en onderweg wat extra ruimte als je stopt om wat te eten en te drinken, s ’avonds zitten kan ook nog maar slapen, dat ik dit nu niet eerder heb bedacht. We doen vanaf nu niet meer anders het is nog maar 4 nachten en dan zijn we in Wellington waar we het busje inruilen en hikend verdergaan tot 10 november. Dan gaan we naar het Zuidereiland waar we een auto gehuurd hebben en in B&B ’s overnachten.