Lazy Day

Yes, vandaag staat surfen op het programma, een hobby van long time ago.

De wind is krachtig, het water ietwat wilder dan normaal, maar ik ging als een speer, even was het wennen en verloor ik een aantal keer mijn evenwicht, maar mijn wilde jeugd jaren kwamen weer helemaal in beeld. Ik was trots op mezelf en deed extra goed mijn best voor de toeschouwers in de strandstoelen en natuurlijk voor Elske en Jeffrey, die moesten het nog echt leren. Maar ik, ik kon het al, super van links naar rechts over de zee, de wind door de natte haren vloog ik over het water, man man wat had ik een plezier.

En toen werd ik wakker het was pas 6 uur in de ochtend en ik dacht bij mezelf: als het straks net zo gaat als in mijn droom dat heb ik een leuke dag. Het is nog wel vroeg, even plassen en dan toch nog even proberen te slapen, Elske en Jeffrey zijn hier pas tegen 11 uur. Maar zoals gewoonlijk, wakker is wakker dus wat rond getold, linker zij, rechter zij, en toen toch maar mijn bed uit, zou het spanning zijn omdat het toch best wel waait en dat surfen misschien toch wat te lang geleden is.... Hier zeggen ze: het is net als fietsen, als je het eenmaal kunt, dan verleer je het niet meer, ik heb er zin in.

Eerst even wat gelezen en wachten tot Lineke ook wakker was, en rond 7.30 uur kwam ze onder de klamboe vandaan. Lekker eitje gekookt en samen ontbeten. We hadden alle tijd, want ja 11 uur komen die jongelui pas, en die kunnen al wel uitslapen, wij zitten nog te veel in ons oude ritme, al hoewel 6 uur wakker, 5 uur er bij, 11 uur Nederlandse tijd dan zijn ze toch al met het derde examen bezig, ben ik aardig te laat op het werk. Maar zien hoe dat volgende week gaat.

Wij zijn onze tijd wel doorgekomen, zijn nog eens richting de haven gelopen om daar te zien wat er eventueel aan huisjes te huur is voor volgend jaar, want we komen zeker terug, wij zijn verliefd op Bonaire, een prachtig eiland in de zon.

Om 10.45 uur waren Elske en Jeffrey keurig op tijd bij ons, en dan te bedenken dat die gister na het werk nog op stap zijn geweest en pas rond 3 uur in bed lagen, moeten wij niet meer doen, hebben we de hele week last van. Vol goede moed en met veel voorpret want ja, er stond een aardig briesje, gingen we richting het surf strand waar we om 11.30 uur de eerst les zouden krijgen en dan nog een uurtje zelf mochten surfen. Komen we daar aan, zie ik natuurlijk onmiddellijk aan het water en de surfers oei oei dat wordt moeilijk, toch stappen we allemaal enthousiast naar binnen voor de surfles. Afgelast vanwege de harde wind, geen surfen voor dummy's vandaag. Daar gaat mijn droom, dacht ik. Gelukkig ging het vannacht zo goed en heb ik toch een mooie herinnering aan het surfen op Bonaire.

We hebben daar even heerlijk gezeten en ijskoffie gedronken, en toen zijn we naar Foodies gereden, daar waren we nog niet geweest, maar hadden er al wel veel over gehoord. Een kei leuke tent, uit de route van al het andere leuks hier op het eiland, en toch een goede bezetting, dat zegt wat over de uitspanning. En ja, ook wij vinden het een hele leuk plek, toch uitzicht over de zee, in de verte zie je zelfs de surfers, een gezellige tent van binnen, leuk personeel "Nederlanders" en een goed glas wijn volgens de drie anderen, ik drink hier awalimoenschi, of te wel water met verse limoen erin, gewoon in stukken gesneden en heel veel ijsklontjes gecrushed, en een beetje limoensiroop. Volgens Elske doen ze eerst de limoen dan wat heet water met siroop en dan heel veel ijs. Ik vind het lekker fris.

We zaten daar gezellig, het liep al aardig tegen lunch tijd, maar die jonge lui hadden natuurlijk niet om 7.30 ontbeten, dus in plaats van een hele lunch hebben we een schaal hapjes besteld: ook lekker. Na dit feest zijn we naar het centrum gereden, de laatste boodschappen gedaan en de rest van de middag lekker aan het zwembad bij ons eigen B&B; al met al een Lazy day.

Dadelijk nog even naar Windsock bakkie koffie doen bij Elske, morgen is alweer ons laatste dag, de uurtjes tikken nu weg.

Donkey sanctuary

Elske heeft ons verteld dat we dit echt moesten gaan doen, zo leuk mama, dus wij vandaag naar de ezelopvang . Hier op Bonaire leven er nog al wat ezels in het wild, zoveel dat het een gevaar voor de mens oplevert, een enthousiaste Nederlandse vrouw heeft er een centrum voor gecreëerd.

Mama, zei Elske, neem wat wortels mee want het is zo leuk om die ezels te voeren, echt leuk mam. Dus wij eerst naar de supermarkt om wortels te kopen en op naar het ezel centrum. Een jong meisje stond ons op te wachten alsof ze er speciaal voor ons stond. Echt druk was het er niet, op de parkeerplaats stond 1 auto. Het meisje begon direct te vertellen waarom het centrum er was, en hoe ze voor de ezels zorgden, nou eigenlijk hoe ze het konden doen. We beginnen maar met de ezels. Eigenlijk leefden er geen ezels op Bonaire, het is er ook geen land voor, door de warmte is er te weinig voor om te leven in de natuur en vaak te weinig water. De ezels zijn ergens in een vorige eeuw door Spanjaarden naar Bonaire gehaald als lastdier voor het transport van zout naar de schepen. Toen ze daar niet meer voor nodig waren omdat er andere transport middelen beschikbaar kwamen, hebben ze die arme beestjes aan hun lot overgelaten.

In het centrum leven nu 700 ezels en in de vrije natuur nog ruim 400. Die 700 worden door vrijwilligers verzorgd, en zonder subsidie van de overheid moeten ze de boel bekostigen.De entree was $8,- per persoon, verder was er een souvenirs shop waar ook nog wel wat inkomsten uit zullen komen. Het voeren van die beestjes met wortels door de bezoekers is dus een mooie extra voedselvoorziening en spaart het centrum uiteindelijk ook kosten.

Nou, daar gingen we door de slagboom: raam open en kijken, voor ons reed een andere auto en de ezels renden er direct op af, gelukkig zijn ze niet alle 700 zo slim om bij de slagboom in de buurt te gaan staan, anders was er zeker geen doorkomen aan, nu was dat al moeilijk.

Met de ramen open is eigenlijk niet te doen, die ezels steken hun kop naar binnen, en daar zit je dan met je zak wortels op je schoot, als je niet uitkijkt vreten ze de zak erbij op en eenmaal die kop binnenboord, is het ook lastig ramen sluiten. Dus voeren: de ene wortel naar de andere, gelukkig gingen ze weg als ze er een hadden, maar stak onmiddellijk de volgende zijn kop naar binnen, je begrijpt dat de zak leeg was voordat we 100 meter dat terrein opgereden waren. Niet dat ik dat erg vond, ik vond het namelijk maar niets. Overal ezels, voor de auto, naast de auto, meerennen of er soms nog een wortel was, maar na nog eens 100 meter gereden te hebben waren ze het zat, er waren geen wortels meer, de ramen zaten al een tijdje dicht, teleurgesteld dropen de ezels af, en konden wij redelijk door de rest van het park manoeuvreren, niet dat die ezels nu niet meer in de weg liepen, wat wil je er liepen 700 ezels op het terrein, maar ze waren niet meer zo opdringerig. Wij hebben rustig het parcours af gemaakt, hadden er een goed gevoel bij, het was tenslotte voor een goed doel en welzijn van die ezels, en we hadden gedaan wat we Elske beloofd hadden.

Na dit avontuur was ons plan lekker bij Elske haar werk op de strandstoelen gaan liggen relaxen, af en toe wat snorkelen, boekje lezen: gewoon vakantie houden. Dus hup op weg naar Windsock on the beach. Onderweg daarheen reden we door de wijk Belnem, en ineens zagen we daar de straat Lima!! Nou, zeiden wij in koor, onze straat! Dus wij sloegen onmiddellijk rechtsaf, even mooie huizen kijken.

We hebben ons droom huis gevonden Lima 80 Bonaire. Heerlijk z'n huis waar je over kunt dromen. Ik zou hier best kunnen wennen denk ik, de mensen zijn hier erg vriendelijk, er wordt gewoon Nerderlands gesproken en soms Engels. Het leven draait hier niet om alles hebben, want er is bijna niets, het leven is voor 90% buiten, het is immer altijd minstens 25 graden, dus luxe binnen: niet nodig. Alleen al het feit dat je niet zo geprikkeld wordt als bij ons in Nederland, je hebt hier geen meubelzaken, geen mediamarkt of Apple store, niet op elke hoek van de straat een autogarage waar de nieuwste modellen geshowd worden, niets van dit alles, dus ook niets van prikkels van dit alles. Hier hoef je dus niet tegen je zelf te zeggen: we kopen 100 dagen niets wat we niet nodig hebben om te leven. Hier koop je alleen wat je nodig hebt om te leven, waarschijnlijk komen we dan met het pensioen van Lineke al een heel eind. Even doorsparen en wie weet.

Al dagdromend reden we door naar Windsock the beach, Elske was er nog niet maar was al wel onderweg, en het was maar goed dat wij er wel waren want ze had ons even hard nodig. De lieverd heeft zo haar best gedaan om aansluitend aan deze studie door te stromen naar de Hogeschool van Rotterdam om verloskunde te gaan studeren, daar moest ze een intake voor doen samen met 600 anderen, en de beste 100 gingen door naar de volgende ronde. Er worden er slechts 60 toe gelaten, maar ja de kans dat je niet bij de beste honderd bent is redelijk groot, en die uitslag had ze die ochtend via de mail ontvangen. Nou kan ze ook naar Vlissingen voor die opleiding zonder intake, maar als al je vrienden in Rotterdam gaan studeren inclusief je liefje, dan wil je natuurlijk niet naar Vlissingen. Ze had natuurlijk wel met dit nieuws rekening gehouden, en wij hadden ook al gezegd, och schat je bent nog kei jong, als je het nu niet haalt, haal je het zeker volgend jaar, dan kun je in alle rust je voorbereiden, eventueel een jaar een andere studie doen die beter aansluit dan de horeca management opleiding die je nu volgt. Elske was al weer snel blij toen ik had uitgevogeld dat ze in Rotterdam HBOV kan gaan volgen, een 4 jarige opleiding tot verpleegkundige, ze kan hem afmaken en er dan verloskunde achter aan doen, daar zal ze dan de nodige vrijstellingen voor krijgen en zeker bij de beste 60 horen als dat dan nog nodig mocht zijn of volgend jaar overstappen naar verloskunde. Elske dacht dat ze daar ook een intake voor moest doen, maar dat is volgens mij niet zo: met een MBO 4 word je gewoon toegelaten.

Lekker bij Elske de rest van de dag in de beach stoel relaxen, heerlijk. Daar geluncht, bediend worden door je eigen lieve meisje, lekker dag dromen over Lima 80: mmmm. Rond 4 uur zijn we daar vertrokken, natuurlijk weer lichtelijk verbrand, niet tegen te houden, ja met lange broek en lange mouwen maar dat doe je niet. Eenmaal in de auto zegt Lineke tegen me, kom we rijden er nog een keer langs, langs Lima 80. Op de terugweg naar onze B&B kwamen we langs de makelaar die dat huis in te portefeuille heeft, zijn we de folder gaan halen en hebben we ons voor laten lichten over hoe hier een en ander werkt, we zouden het kunnen doen, maar dan is de droom weer voorbij, en zoals het meestal gaat: het hebben van de zaak is het einde van het vermaak.

Washington Slagbaai National Park

Vandaag hadden we een dag de Landrover zodat we naar het National Park konden, dat zou met de Volvo niet kunnen omdat je praktisch heel de weg echt off road rijdt. Gelukkig was de Landrover een dag vrij: Christine en Jarl (de B&B eigenaren) waren zo lief om hem een dag aan ons mee te geven voor slechts terugbrengen met een volle tank, super!

Op weg naar het park hebben we gekozen om langs Boulevar Gob.N.Debot te rijden, dat is de weg langs de westkust die voor een groot deel een richting is, richting het park te rijden. Mooie route, smalle weg, ook al op het stuk waar je wel tegenliggers hebt, en oppassen voor overstekende duikers, weer eens wat anders om voor op te passen.

Door Rincon kom je dan uiteindelijk via een zandpad "ja een groot deel van de wegen op Bonaire zijn onverhard" bij de ingang van het park. Gekozen hebben we voor de lange route door het park, langs de meeste hot spots. De eerste hot spot was Playa Chikitu: het kan maar een naam hebben toch. Het was een prachtig wit strand, het enige witte strand hier op Bonaire waar de schildpadden uit zee komen om in het witte zand te nestelen. Hele sporen vanuit zee zie je het strand op gaan, en het volgen van dat spoor bracht ons bij een plek waar de schildpadden inmiddels hun ei hadden verlaten en waar de schillen nog in het zand te zien waren. Alleen op de wereld waren wij daar, geen andere mensen te zien, wat een rust.

Sera Grandi: dat was onze tweede stop, gewoon even langs het pad stoppen en kijken naar de huge rots die links van ons niet te missen was. Door tsunami's zijn deze brokken steen op de kust gegooid, het hogere gedeelte is meer dan een miljoen jaar oud.

Suplado Blowhole: echt een stuk ruig landschap, net als of je over een vulkaan achtige ondergrond loopt, maar het komt waarschijnlijk door het water wat hier met grof geweld tegen de rots knalt en een eind het land op stuift en vervolgens weer terug loopt naar de zee, dit miljoenen jaren lang geeft in de grond versteende geulen en gaten. In de rots zit een groot gat, wat als de golven van twee kanten tegen de rots aan knallen een effect geeft dat vanuit het gat het water terug geblazen word. Vandaar de naam Blowhole.

Boka Kokolischi: Deze plek hebben wij vanaf boven bekeken, we zijn niet met de trappen naar beneden gegaan, het is een geul die het water het land in stuwt, beneden met een strand waar je eventueel gezellig kunt picknicken op een idyllische plek. Van boven spectaculaire golven die tegen de rotsen knallen.

Van de ene naar de andere hotspot, rijd je door een ruig, droog cactus gebied waar je af en toe een geit tegen komt en veel salamanders en leguanen.

De vuurtoren hebben we rechts laten staan, die zijn we voorbij gereden; omweg naar de minder ruige kust op zoek naar eenplek om te snorkelen. Dat viel nog niet mee, althans niet voor ons, Lineke vond het overal te ruig, ik heb uiteindelijk bij Wayaka 2, er zijn er 3, een plek gevonden waar ik de zee wel in durfde. Ook allen maar omdat er meer mensen daar het water ingingen, maar de meesten met een hele duik uitrusting, en daar ging ik met mijn teva's en snorkeltje van de Hema. Het was wel de moeite waard, gelijk vooraan waren al rotsen in het water waar veel verschillende soorten vissen omheen zwommen, wel oppassen dat je niet op zo'n steen terecht komt, want het water was wat ruiger dan daar waar wij normaal snorkelen, het ging gelukkig allemaal goed.

Vandaar zijn we door gereden naar Boka & Salina Slagbaai: Hier staan een aantal gebouwen die daar gebouwd zijn om geiten te slachten en te zouten voor export naar Curacao, de gebouwen staan aan de zee. Ze zijn gebouwd in 1792, het werd een haven van de Koninkijke West Indische post dienst, dus Nederlands gebied. Het was ook een douane kantoor, er werd immers geëxporteerd (geiten vlees) en een overslag voor zout, want de geiten werden gepekeld.

Aan de land kant is een meer, daar stonden een aantal donker rosé flamingo's. Prachtig om te zien.

Wel 10 tot 12 kilometer zijn we vervolgens dwars door het park gereden richting de uitgang: Exit borden gevolgd. Nou nou, wat een weg, ondanks onze 4x4 was het een heftig traject om doorheen te rijden. Ja voor een echte 4x4 rijder was het waarschijnlijk niets, maar wij vonden het een ding hoor. Grote keien lagen er op de weg, flinke gaten zaten er in de weg en zo nu en dan was het net een wasbord, van links naar rechts werd ik geschut en Lineke stuurde de auto om al die brokken steen te ontwijken. Het leek of wij de eerste waren die er overheen reden, al later bleek ook dat dat zo was, ergens halverwege zijn we een soort sjovel voorbij gereden, die waarschijnlijk bedoeld was om het pad wat te egaliseren, nou je kunt gerust zeggen: mislukt. Toen we hem voorbij waren was de weg een stuk beter. Het hele gebied dat je doorkruist is ruig, vol met grote cactus bomen, de een nog groter dan de ander, en op al de omgewaaide cactus delen groeit weer nieuwe uitschot. De salamanders vliegen met regelmaat voor je auto door, op een gegeven moment kwamen we achter een andere auto te zitten die stopte midden op de weg, gelijk hadden we natuurlijk door dat die iets bijzonders gezien hadden, wat bleek, er zat een grote roofvogel midden op het pad, en die had nog niet het plan om te vertrekken, toen ik er een foto van wilde maken stapte net de bijrijder van de jeep uit, dus helaas geen foto. de vogel is toen gevlogen.

Ruim 4 uur zijn we uiteindelijk in het park geweest, van 9 tot 13.30 uur, met ieder een halve liter water, dat bleek toch wat te weinig te zijn, althans voor mij..... eenmaal terug in onze B&B had ik dusdanig last van migraine dat ik de rest van de middag in bed heb doorgebracht om weer boven Jan te komen. Gelukkig na 3 uur slapen onder het laken omdat elke vorm van licht irritant is, kon ik me weer onder de mensen begeven en was het nog even gezellig onder de palalpa met onze nieuwe Zweedse vrienden die vandaag hun laatste dag op het eiland hebben. Nog een heel uur heb ik me met ze kunnen onderhouden en afscheid kunnen nemen, om 18.30 uur kwam hun taxi en om 21.00 uur vliegen ze via Amsterdam naar huis.

Wij hebben nog 3 dagen te gaan, alle dagen nog iets leuks op het programma.

Santa Barbara

Vanochtend zijn we naar Santa Barbara gereden, een deel van Bonaire net buiten Kralendijk, iets de heuvel op. Het merendeel dat hier woont zijn toch wel echt de inwoners van Bonaire, vakantie gangers zie je hier niet echt, alhoewel we een huis voorbij gereden zijn met B&B op de gevel.  Sommige Kaya's (straten) waar je in rijdt, zijn echt armoedig, daar is het niet echt goed toeven...  Dat beeld zie je trouwens ook wel in Kralendijk, maar iets minder extreem. Zo schoon als het aan de kust en op de stranden is, zo'n puinhoop maken ze er op sommige plekken in het achterland van. Eigenlijk best jammer. Van de ene kaya naar de andere kaya valt zo nu en dan je mond open omdat er dan in eens weer een prachtig huis tussen staat,( zeker van een Nederlander). Hoe hoger je komt, hoe luxer de huizen, de meeste weer met uitzicht op de zee. We zijn gereden tot aan het uitzicht punt, daar kijk je z'n beetje over heel Bonaire. In 2000 hebben ze hier nog een gedenkteken geplaatst,  KRISTU AWE AYERA SEMPER dat staat er op geschreven, er staat een groot wit kruis boven op en onder staat een grote M met een kroon er op. Het zal iets godsdienstig zijn maar zeker weten doe ik het niet. Er stond verder niets bij geschreven.

Hierboven waren stukken grond afgezet met een bord erbij: herbeplanting bomen. De bomen die er waren hadden hele andere vormen als de bomen die wij gewend zijn, een korte stam en een grillige kruin, beetje vergelijkbaar met bomen in een boomgaard, maar dan met een vele dikkere stam en wildere kruin. Enkele bomen stonden in bloei, met oranje bessen. Verder staan er heel veel cactussen. Van heel groot tot heel klein. Op de weg weer naar beneden, keken we van boven op een aantal prachtige huizen, die straten zijn we ook nog door gereden gewoon omdat we nieuwsgierig zijn. Ergens hier op de weg naar beneden hebben de eigenaren van de B&B waar wij in vertoeven een huis gehuurd zodat ze het hele huis kunnen verhuren als B&B en de kinderen gewoon kind kunnen zijn en niet die hele dag rustig ivm. gasten. Eenmaal weer op de juiste weg waren we zo weer in Kralendijk, zin in koffie.

Op de pier is de cappuccino bar, echt het centrum van Kralendijk en daar wilden we naar toe. Dus de auto geparkeerd op het parkeer terrein in het centrum, waar je de auto met de ramen open en niet op slot het veiligst achterlaat: blijft vreemd telkens als we het doen. Waar wij wel op moeten letten is dat we de buit er uit halen, want dat zijn wij niet gewend, wij laten dan thuis de portemonnee niet in de auto achter, maar toch gerust boodschappen, zonnebril, en andere prullerij. Ik moest dus weer teruglopen om mijn zonnebril te halen, heel die auto door gekeken zag geen zonnebril, ik wist zeker dat ik die op de handrem had gelegd en daar lag hij niet meer. Ik had twee scenarios, een: hij is al gejat of twee: ik heb hem in mijn onderbewustzijn toch in de tas gedaan en die is nog bij Lineke. Terug naar de pier.

Op de pier geen Lineke, nou dacht ik hoe moeilijk kan het zijn, er is maar een pier en toch is Lineke blijkbaar op een andere plek gaan zitten, of toch teruggelopen naar de auto omdat ze mijn zonnebril in de tas zag zitten, en dan zouden we elkaar wel eens mis gelopen kunnen hebben omdat ik via een andere weg terug gelopen ben naar de pier als dat we dat de eerste keer deden. Nou dan maar weer richting de auto, en daar hoorde ik ineens: joehoe.... hier ben ik, stond ze op mij te wachten voor het openbaar toilet aan de route zoals we de eerst keer liepen, heel begrijpelijk, daar verwachtte zij mij weer langs.  Nou, zei ik, geen zonnebril, begrijp er niets van, zo snel kan hij bijna niet gejat zijn, en ik weet zeker dat ik hem op de handrem heb gelegd, hij zal wel in de tas zitten, dus tas op kop, geen zonnebril! 

Nou zei Lineke toen, ik heb hem van de handrem afgehaald en langs jouw stoel gelegd, ik zei nou ik heb overal gekeken maar geen zonnebril gezien, dus als hij daar ligt, dan ligt hij er straks nog. En zo was het.

Op de pier hebben we op de mooiste plek half in de zon half in de schaduw heerlijk koffie gedronken, de vissen zwommen daarin het rond aan de oppervlakte, even later zagen we waarom, de serveerster gaf ze voer, en dat weten die vissen natuurlijk zo. Er vlogen ook steeds prachtige grote vogels boven het water, net grote zwaluwen. 

We hebben er de tijd voor genomen om daar lekker koffie te drinken op die pier. Toen nog even wat shoppen, en toen waren we inmiddels zo verhit dat we echt een plek moesten gaan zoeken op het strand en onze verkoeling zoeken in de azuur blauwe zee.

Rond een uur of twee richting Windsock, daar is ons Elske vandaag weer begonnen met werken na 5 dagen lekker vrij en dus met ons leuke dingen doen. Verrassing voor haar, ze had ons vandaag niet verwacht. Lekker geluncht, heerlijk geluierd en de eerste bekende Nederlander tegen het lijf gelopen, Sanne Hans. 

Eenmaal terug bij onze B&B hebben we gezellig onder de palapa gezeten met onze Zweedse buren, kennis gemaakt met nieuwe gasten een vader en zoon, zoon uit Canada en vader uit Frankrijk.

De Mangrove

Een prachtig stuk natuur op Bonaire zijn de Mangroven: vandaag zijn wij daar met Elske en Jeffrey onder begeleiding van een natuurgids door heen gekajakt...

Voor onze tour werd ons eerst het een en ander over dit natuurgebied verteld, en ook waarom het zo belangrijk is dat ze er zijn. Vroeger wisten de mensen niet zo goed wat dit stuk bos, modderachtig gebied vol met boomwortels die aan alle kanten in elkaar geweven zijn nu eigenlijk voor nut hadden, en werden hele stukken gekapt om ruimte te maken om te bouwen, maar gelukkig zijn ze er, voor dat alles weg was, achter gekomen wat het nu eigenlijk deed. Belangrijk is dat de open verbinding met de zee in elk geval tot stand gehouden wordt, het water moet tot diep in de mangrove kunnen door stromen, maar ook door de kanaaltjes weer terug naar de zee. Het water word op die manier gefilterd, en dat kun je ook goed zien aan het water gedurende de tocht. In het begin kun je de bodem niet zien, maar als je je hand in het water houd aan de oppervlakte, zie je wel dat het boven gedeelte kraak helder is, en hoe dichter je naar de zee gaat, hoe helderder het wordt. Het zout gehalte in de mangrove is erg belangrijk, het moet niet te zout worden, maar ook niet brak. Zouden de kanaaltjes waardoor het water de mangrove in en uit stroomt dicht slippen dan wordt het zout gehalte te hoog en sterven de bomen en daarmee de mangrove af.

Waar zijn de mangrove nu goed voor: ze worden ook wel de kraamkamer genoemd. Tussen de wortels van de mangroves leggen de vissen de eitjes, duizenden jongen visjes worden er geboren en blijven daar tot ze groot en sterk genoeg zijn voor de grote zee. Van de vele duizenden die geboren worden wordt uit eindelijk 1/10 groot, want ja ze behoren ook gewoon tot de voedsel keten van de andere vissen die de mangrove in zwemmen om te eten. OP de bodem zie je allemaal kwallen op de kop in het zand liggen, ook deze zijn daar van groot belang, ze beschermen de algen met hun giftigen tentakels tegen de vissen. En zij leven weer van suikers die de algen afgeven aan het water. Schildpadden komen de mangrove binnen omdat daar veel zeegras staat waar zij weer gelukkig van worden. Aan de boomwortels die daar half in de modder en boven het water uitsteken zitten allemaal oesters, niet de oesters die wij kennen, maar een ander soort die niet te eten valt, er zit zoveel tanine in dat ze veel te bitter zijn. Deze oester zijn ook weer voor het zuiveren van het water.

Verder zijn de mangrove ter bescherming van het land. Het bos is zo sterk, dat het een tsunami zou kunnen stoppen, dus bij een felle storm of vloedgolf houden deze bossen het water tegen zodat het niet zo diep het land in komt.

Het ondiepe gedeelte zie je eigenlijk het beste vanaf de weg. Daar staan verschillende soorten reigers en de flamingo's zich heerlijk vol te eten van al het lekkers wat daar in de modder leeft. Het is een ook broedgebied van verschillende soorten vogels. Wij zagen tijdens onze tour ook een bruine pelikaan op een klein struikbosje midden in het water staan.

Onze tour duurder ruim 1 uur we vonden het alle 4 prachtig om te doen, te beleven. Er zijn ook tours van 2 uur, dan word er ook nog gesnorkeld, helaas zat die al vol geboekt, maar wie weet volgend jaar.

Eenmaal thuis na de lunch het was inmiddels half 3 zijn we lekker in onze eigen pool en onder de palapa (overkapping) gebleven: kon ik rustig mijn verhaal schrijven Lineke lekker lezen en Elske ging thuis, ja zo noem je je huisje als je er een halfjaar woont, de film bekijken en naar ons doorsturen, zal kijken of ik hem online krijg. Straks gaan we nog lekker uit eten in het restaurant waar Jeffrey in de keuken werkt, Buddy dive.

Het valt jullie vast op, dat Reismee onze lokatie maar niet kan vinden, heb het als zo vaak op Bonaire gezet, maar het gaat steeds terug naar Curacao, ik geef het op. We zijn op Bonaire voor het geval jullie dit nog niet doorhadden.

Morgen snorkel dag.

De woeste kust tot Rincon

Na het ontbijt zijn we in onze dikke oude heerlijke vette Volvo gestapt om weer een stukje eiland te verkennen, gewoon op de bonnefooi.

We zijn de heuvel op gereden, heel anders dan hier in de wijk Kranendijk staan daar veelal armoedige huizen met hier en daar weer een luxe huis er tussen, en twee parken waar alleen maar luxe huizen staan, te koop en te huur. Eenmaal uit de bewoonde wereld, bevind je je aan de ruige kant van Bonaire ,de eastcoast. Op een gegeven moment kun je rechts de verharde weg verlaten en via een zandweg echt bijna tot aan de zee rijden. Het laatste stukje moet je te voet doen, is over een rotsachtig stuk wat volgens mij ooit koraal is geweest, de fossielen zijn er in te zien. OP een gegeven moment zijn we maar niet verder gegaan, omdat bij de hoge golfslag het water ons om de oren spatte, en we niet kletsnat wilden worden van die ene golf die net wat groter is dan de meeste andere.

Terug naar de auto en verder over het onverharde pad richting de Indian inscriptions, dat was voor ons het verste waar we konden komen zonder 4x4, we konden nog tot aan de zee, de zee komt daar in een geul een stuk het land in, die geul loopt dan droog weliswaar nog een stuk door, soms staat daar denk ik ook water, en daar moest je door heen om de weg verder via het onverharde pad te volgen. Die bumpi road wilden we onze oude vriend Volvo 740 niet aandoen. Wij zijn de weg terug gereden tot aan verharde weg, en daar zijn we verder gereden richting Rincon. 

De Indian inscription, of in elk geval de rots waar de inscriptions in staan aan de ene kant, en aan de andere kant het ruige gebied van cactussen vond ik prachtig.  Op weg richting Rincon is niet veel te zien. Zo nu en dan zie je een farm, daar lijkt het het meest op, een stuk grond met geiten erop en een hoop zooi, en iets wat het huis moet zijn, en veel oud ijzer!

Rond 11 uur zijn we terug gereden vanuit Rincon,  er is maar een weg richting Kranendijk en dat is dezelfde als waar we over heen zijn komen rijden. We zouden bij Elske haar werk vandaag lekker op de strandstoelen relaxen daar lunchen en lekker zwemmen in zee, die vandaag trouwens ook wat onstuimiger was dan normaal. Elske had ook nog vrij, had vanochtend wel een werkbespreking gehad en zat daar al lekker aan de bar op ons te wachten. Zij had de stoelen al gereserveerd, toch handig een dochter op Bonaire.

Morgen gaan we naar de Mangroven.

Rondje Zuid Bonaire

Vanmorgen waren Elske en Jeffrey al om 9.00 uur bij ons om met de auto het zuidelijk deel van het eiland te gaan bekijken. Dat was voor hun erg vroeg, die hadden gister een feestje, lagen pas om 4 uur in bed. Dat hoeven wij niet meer te doen, kost ons twee dagen om bij te komen en zij deden in elk geval voorkomen als of ze kei fit waren. Ze zijn niet door de mand gevallen: ze waren beiden vrolijk en zijn niet in slaap gevallen op de achterbank.

Net op weg richting de zout bergen en zout meren zagen we twee cruise schepen in de haven liggen waarvan een echt super groot, ik had nog nooit z'n groot schip gezien, AIDA, en de andere, de Veendam van Holland America Line, die viel een beetje in het niet ten opzichte van de AIDA. Wij gelijk even naar de haven om van dichtbij dat schip te gaan bekijken: echt huge!! Even eruit voor wat foto's en door, we hebben maar tot de lunch om deze tocht te maken, want Jeffrey moet om 2 uur werken.

De eerste stop was bij de zout bergen, hier wordt veel gedoken rondom de pilaren van de brug die gebouwd is om het zout te transporteren, waarschijnlijk zit daar veel moois in het water. Wij hebben daar wat rond gekeken maar zijn daar het water niet ingegaan, te lastig over die rotsen. Iets verderop had je weer kleine stukjes strand waar je wat eenvoudiger de zee inloopt, en daar hebben we weer even gesnorkeld, en tot nu toe zijn we nog nergens dat water ingegaan zonder dat we onmiddellijk tussen de pracht en praal van tropische vissen zaten.

Heerlijk afgekoeld hebben we onze zuidelijke tocht voortgezet naar de slaven hutjes, iets waar wij als Hollanders natuurlijk niet trots op zijn, maar ja ver voor mijn tijd, 1850 zijn ze daar gebouwd om de slaven te laten slapen en om hun spullen in op te bergen, die slaven werkten in de zout meren, en zorgden voor het transport naar de schepen die het over de hele wereld transporteerden; stukje geschiedenis.

De weg wordt er steeds smaller en is zo'n beetje het enige wat de meren en de Caribische oceaan scheidt. Het water wordt steeds wilder en slaat hier krachtig tegen de rotsen aan, die niet zo hoog zijn, maar het zijn wel stenen en geen strand, kite surfers vinden het hier geweldig zo te zien, ergens anders heb ik ze nog niet bezig gezien en hier wel. Hele stukken ongerepte kustlijn met brokken afgestorven koraal takken en wonder boven wonder vetplanten en mos soorten groeien daar dan ineens weer volop. En daar staan dan ineens nog een aantal van de slaven hutten pal langs de weg. Op de weg rijden wat golfkarretjes met toeristen, waarschijnlijk van de cruise schepen, zo nu en dan iemand op de fiets en een touringcar: verder zie je eigenlijk niet veel mensen, terwijl er duizenden op die boten zitten, waar die zijn?

Voorbij de slaven hutten wordt het gebied weer breder, komt er rechts en links van de weg meer ongerepte natuur, mensen wonen hier niet, wel Flamingo's, die zien we dan ook ineens in een kolonie voorbij vliegen. Best een apart gezicht, net een speer die door de lucht vliegt.

Op een gegeven moment zie je dat je rond rijdt, we zien de zout bergen op een afstand steeds dichterbij komen, ze zaten in het begin links van ons, en nu nog. Een beetje op de kop van het eiland zit de Surf Beach, daar had Elske al een keer surf les gehad en dat wil ze met mij deze vakantie graag nog een keer doen, vroeger was dat een van mijn hobby's, ik denk dat ik het nog wel kan, het is 33 jaar gelden dat ik het voor het laatst deed, wel een uitdaging, voor volgende week zaterdag hebben we geboekt. Lineke is dan onze support die blijft lekker in een strand stoel lachen naar Elske en Jeffrey en waarschijnlijk ook naar mij, wordt vervolgd, ga er vast wat over schrijven.

Dat surf strand is trouwens een mooi plekje, mooi uitzicht, groot strand en een breed ondiep stuk met knal blauw water. De uitspanning die er zit is trouwens ook gezellig: de ijs koffie was er lekker, maar die moet je niet te veel drinken, calorie bom volgens mij. Van daaruit zijn we langs de AH gereden om de lunch bij elkaar te halen om thuis lekker nog met z'n vieren te lunchen, Jeffrey moet om 2 uur beginnen, wij houden siësta. Na de siësta zijn we nog even naar Eden Beach gegaan om nog een keer te snorkelen, maar niet zo lang, wij hebben al de nodige zon gehad: lees: te veel! Thuis nog even in het zwembad gesprongen, nu heerlijk gedoucht op de lounge bank onder de bananen bladeren, lekker biertje erbij.

De eerste 2 dagen Bonaire

Dag 1 Elske en Jeffrey waren mooi optijd bij ons met ontbijt, want ja, wij hadden nog niets in huis. Nu hadden we natuurlijk het ontbijt bij kunnen boeken voor $15 pp maar dat eten we nooit op, nee, wij zijn meer van zelf doen. Dus na dat heerlijke ontbijt van Elske zijn we bootschappen gaan doen, met onze gehuurde Volvo 740 met 350.000 km op de teller, bij de supermarkt ( jumbo) dat staat op de meeste verpakkingen maar niet op de gevel. De auto zet je hier gewoon open weg met een stuk de raam open zodat iedereen kan zien, valt niets te halen. De buit er uit maar dan echt.

Eenmaal ontbijt, lunch en avondeten spullen in huis, voor de rest van de week, viel het niet mee omdat allemaal koel op te bergen, de koelkast is duidelijk niet geschikt voor zeikers (zelf doeners) als wij. Gelukkig staat er buiten onder de veranda nog een grote koelkast waar nu ons bier, frisdrank en melk in is opgeborgen. En ja voor Marijke 0.0 Bavaria want Heineken hadden ze niet. 

Het huis van Elske en Jeffrey en Marc, die huren samen de begane grond en boven hen zitten nog 4 meiden, allemaal klasgenoten van elkaar, is hier nog geen 2 kilometer vandaan. En natuurlijk moesten we daar gaan kijken. Nou die hebben het prima voor elkaar, ik had dit ook wel willen doen op mijn 20ste, ze moeten hard werken, maar als ze vrij zijn is het echt vakantie. Een super complex,  daar kan Port Zeelande niet aan tippen, een privé zwembad groot terras, hele grote living met een eethoek ruime zithoek, banken waar niet op te zitten valt ( dat is minder) een tv, letterlijk alles. Twee slaapkamers ieder een eigen badkamer, die komen hier niks te kort, ja als ze niet uitkijken komen ze geld te kort, want het kost wel wat. De stages worden vergoed en met een uitwonende studie beurs en wat zakgeld van ons moet het te doen zijn, als er niet elke dag feest gevierd wordt.

Na de bezichtiging zijn we met de Volvo een stuk gaan rijden naar een snorkel strand, die zijn er hier genoeg trouwens, het is ook niet voor niets een duikers eiland. De stranden zijn klein, kort op de weg, en weinig zand, meer rotsachtig. Het is ook helemaal niet druk op de stranden, als in Nederland de tempratuur 30 graden is kun je over de koppen lopen, hier kun je ze tellen.  Het snorkelen is echt fantastisch, gelijk als je het water in bent zwemmen de vissen in alle kleuren om je heen, de een nog mooier dan de ander. Je moet wel op de stroming letten, voor je het weet ben je toch een eind weg en moet je maar weer terug zien te komen. Dus regelmatig hoofd omhoog en kijken waar je bent.

De tijd vliegt, en mijn gerommel in de maag wees me daarop, Elske haar stage adres Windsock is hier wat verder op en daar wilde zij ons trakteren op een lunch. Wat een plek, aan de voorkant lijkt het niets, maar om de hoek is het prachtig, uitzicht over zee, zwemtrap zo de zee in, lig stoelen, gezellige zit hoeken en eettafels, de overkappingen,  veranda’s en schaduwdoeken maken het plaatje compleet. De leguanen lopen hier over de tafel, even wennen, schrik al van een spin, maar vond dit wel interessant.

Na de wat late lunch hebben we Elske en Jeffrey weer netjes bij hun huisje afgezet, en zijn wij dood moe naar ons huis gegaan. Lokale tijd 16 uur, tel daar 5 uur bij op, 21 uur voor ons en gister lagen we op onze tijd pas om 3 uur s’nachts in bed, maar ja om 16 uur ga je niet naar bed.

Aan het zwembad op de ligstoelen poeleke in poeleke uit dan maar, maar we hielde het niet lang vol, Lineke ging om 17.30 uur even op bed liggen, en ik om 18 uur, Lineke is op een gegeven moment nog een tijdje opgestaan, ik niet mijn tijd was om, hoofdpijn uit het ritme, de luiken gingen echt dicht. Tot 4 uur:  toen was ik wakker, weer honger, mmm dacht ik lastig, nou even wat drinken, fruit eten en terug naar bed, hopen dat ik nog wat kan slapen en dat lukte tot 6.30 uur toen was het echt klaar. Het begint hier dan net licht te worden maar je hoort of ziet nog niets. Het duurde nog een klein uurtje, beetje herrie maken en ja daar was Lineke ook, ik had al voor het ontbijt gezorgd, het is hier gelijk warm dus alles kan buiten, we hebben heerlijk op ons gemak gedaan tot een uur of 9, toen zijn we te voet naar Eden Beach gegaan, net zo iets als waar Elske werkt direct aan zee pracht plek heerlijk om te snorkelen, en nog meer vissen dan gister. Later in de ochtend kwam Elske ook daar en ook hier zijn stagaires van Elske haar opleiding, leuk die meiden zo onder elkaar.

Naar huis voor de lunch en niet meer de zon in, een ochtend op een strand stoel of in het water snorkelen, geeft zo veel zon dat zelfs Lineke rood wordt,  en dat is echt zeltzaam, ik niet deze keer ingesmeerd met factor 70. Lunch klaar gemaakt door Elske aan onze pantry, was prima, wrap met kip en sla. Wijntje voor lineke 0.0 biertje voor mij. 

De middag hebben we door gebracht in het centrum van Kranendijk, leuk die winkeltjes en de restaurantjes, barretjes en een Italiaanse ijssalon heerlijk. Vandaag lag er een cruis schip aan de boulevard, altijd leuk en interessant z’n groot schip.

Ik geloof dat ik nu in het juiste ritme kom, het is inmiddels bijna 21 uur als ik deze zin schrijf, en denk dat ik het nog wel even volhoud, onze Zweedse buren zijn net terug van een hapje eten daar ga ik nog even mee kletsen, op mijn beste Zweeds.