De Zon

De zon heb ik vanochtend uit de zee zien komen, zoals je hem er ook wel eens in ziet wegzakken, een prachtig gezicht: die gouden gloed over het strand en dan die oranje gouden bol daar in het midden net boven de horizon, daar waar het water de lucht raakt. Vroeger dacht men dat daar het einde van de wereld was, daar val je er vanaf. Het is eigenlijk net zo iets als het zoeken naar de goud pot aan het einde van de regenboog, er is geen einde, maar het blijft fascinerend. Denk dat iedereen er wel een foto van heeft, ik heb vanochtend er in elk geval weer een van gemaakt, de zoveelste. De zon heeft mij vandaag blij gemaakt, en dat begon al bij zijn opkomst. De vroege wandeling over het strand en dan de zon steeds verder zien stijgen en zijn best doen om zo te stralen dat wij er warm van worden doet mij goed, eenmaal terug op de camping staat de zon nog te laag om buiten het ontbijt op te dienen, maar als we aan de andere kant van het pad hadden gestaan zou dat gekund hebben.

Onderweg over het strand is het nog heel rustig, zo nu en dan een vroege trimmer, maar meestal wandelaars zoals wij met de hond. Op het strand lopen met hondjes is toch oppassen, ze ruiken van alles en voor je het weet vreten ze wat op wat niet goed is, zo hadden ze vanochtend bijna een opgedroogde worm aan een vishaak, de lijn zat er nog aan, je moet er niet aan denken dat een van die beestjes dat ding in slikt, gelukkig zag Gerian het op tijd. We lopen het strand helemaal af tot aan de golfbaan, dan over de boulevard terug. Bij de golfbaan zie ik twee mensen met een grote hond hun golftas uit de auto halen, ik denk zou hier de hond mee mogen op het golf terrein, geloof nooit dat dat bij ons mag. Ik vraag aan die mensen, do you speek english, Yes Yes, May the dog come with you? Yes Yes! in mijn steenkolen Engels, Louis van Gaal is er niks bij, kom ik er achter dat hier in Spanje de hond rustig mee kan lopen tijdens een rondje Golf. Even later zag ik dat deze mensen uit een Volvo gestapt waren met Duits kenteken, mijn Duits is een stuk beter, maar nu moesten we allemaal ons best doen om met elkaar te praten: ik liet het mooi bij steenkolen Engels.

Al snel na het ontbijt was het heerlijk buiten in de zon, je moest wel wat warms aan houden maar mijn joggingsbroek en merinowollen hoody met sjaal was perfect. Vanmiddag zaten ze hier tegenover ons in de zwembroek uit de wind in de zon, ik vind dat nog te koud.

Gerian had weer een heerlijke linzen schotel, echt heerlijk, met chorizo worst, wit vis en garnalen, paella is er niks bij, in elk geval niet de paella die ik tot nu toe gehad heb.

De dagen vliegen voorbij als de zon schijnt, als hij ondergaat is het avond, rond 19 uur gaan we bij de Wallies in de camper altijd koffie drinken en minstens 2 potjes Brandy Dog spelen; noem het maar de best of 3 of 3 sets, we gaan weer!

Nog even de hondjes uitlaten, die het geweldig vinden in ons huis op wielen!

Op verkenning

Vandaag zijn we op de fiets hier de boel een beetje gaan verkennen, we vertrokken rond 11 uur met z’n vieren, maar nog geen 4 km vanaf de camping wilde Gerian terug, ze was niet lekker. Ik weet niet wat het is, maar vooral Gerian maar ook Lineke lopen op een draf, een beetje moeilijk met regelmaat naar het toilet gebouw. Zou het de olijfolie zijn, maar die gebruiken we thuis ook, eigenlijk eten en drinken we niet veel anders dan dat we thuis doen, en ik heb nergens last van. Het enige wat ik anders doe is de wijn, ik drink die niet, het moet dus de wijn zijn. Ik vrees dat ze dan de komende 4 weken last zullen houden.

Samen uit samen thuis, dus wij fietsen mee terug naar de camping, leveren de Wallies keurig af, en gaan samen dan nog verder fietsen. Hier aan de boulevard ligt een mooi fietspad, maar verder rijd je hier overal gewoon op de weg, soms denk je dat je op de autobaan fietst, zo ziet het er dan uit, eigenlijk denk je dan: kan nooit goed zijn, en word je gerust gesteld als je fietsers tegen komt. Gelukkig is het niet druk daar waar wij waren, en gaf de situatie mij geen gevaarlijk gevoel. Met z’n tweeën fietsen we heel de boulevard af, en volgen dan de weg zo dicht mogelijk langs de zee. Deze weg brengt ons bij de Haven van Motril, het haventerrein kunnen we niet op, afgesloten met een slagboom en je gaat daar langs de douane, waarschijnlijk allemaal voor transport. We fietsen verder en komen uit op de plek waar de Ferry naar Marokko vertrek, het schip ligt klaar om te vertrekken, altijd leuk om te zien. De klep waar de auto’s over naar binnen rijden komt langzaam omhoog, en even later worden de trossen los gegooid en vertrek het schip van de kade. Geen scheepshoorn, althans wij hebben hem niet gehoord. We hebben recht tegenover de kade waar het schip lag op een overdekt terras, niks bijzonders, beetje havenvolk, heerlijke koffie gedronken €1,50 per kop, waar kom je er nog om. Vanaf de kade zijn we terug gefietst, want we waren inmiddels 2 uur weg, en langer willen we onze hondjes niet alleen laten. Gerian was inmiddels weer wat opgeknapt, stukje brood en bouillon doen wonderen.

Lineke en Gerian zijn nog naar de Aldi gefietst, dan lijkt het net thuis, even naar de Aldi fietsen. Wat deed ik ondertussen, ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik heb heel de middag gepoetst in ons kleine huisje. Man man wat komt er in 2,5 week een berg stof in dat ding. Nu gaat het weer, ziet er schoon uit, niet in de hoekjes kijken want eigenlijk moet alles er uit wil je het goed doen, maar dat doen we wel als we thuis zijn. Voor nu kan het wel weer, waarschijnlijk is het morgen al weer stoffig, we gaan het zien.

Plastic en nog eens plastic

Ik heb nog nooit zo iets gezien, en ik begrijp er niets van. Zoveel plastic heb ik vandaag gezien.

We zijn vanochtend vroeg vertrokken, eerst nog ff langs de bakker gewandeld voor vers brood, er was nog een bakker in dit kleine dorp, dat had ik gisteren tijdens mijn wandeling gezien, er werden toen kratten vol stokbrood de deur uit gedragen! vanochtend om 8 uur toen we er langs kwamen was er al bedrijvigheid bij die bakker dus Gerian ging daar eens naar binnen, de oven wordt daar op hout gestookt, er was alleen niet veel te koop, wat wit stokbrood geen croissantjes, met niets kwam Gerian de bakker weer uit. Toch maar naar die andere zei ze, hier hebben ze niet.

Klokslag 9 uur zijn we vertrokken, veel op te ruimen was er niet, en Lineke had het meeste al gedaan tijdens mijn wandeling met de hondjes. De koffie voor onderweg was al klaar en alles wat vast gezet moet worden om te kunnen rijden zonder dat de boel door de bus vliegt zat al vast. Ontbijten en pleiten was het zo ongeveer.

De route stond al in getoetst op Google, bij de uitgang naar rechts en dan de slinger weg die ons nog hoger bracht maar ook weer beneden, vol met haarspeldbochten volgen tot de uitgang van het natuur reservaat. We reden letterlijk door een poort, we zijn zondag blijkbaar ook door een poort gereden aan de andere kant van het natuurgebied maar dat is ons toen niet opgevallen, maar Willem wel.

Het eerste stuk zouden we achter de Wallies aan rijden, Gerian was bang zonder brandstof te komen staan, ze waren zondag vergeten te tanken, geen probleem, wij volgen wel. Willem rijdt er flink over heen, over die smalle wegen met haarspeldbochten, je kan wel zien dat hij met een automaat rijdt, en veel meer pk’s heeft dan wij, maar wij komen er ook.

Lineke en ik hebben wel gelachenen op dit stuk: op een gegeven moment stopt Willem keurig langs de weg ergens op die berg met z’n haarspeldbochten, ik denk o’oo geen brandstof of wat zal er zijn. We stoppen even naast ze, Willem heeft de raam al open en Lineke vraagt wat is er, zegt Willem: ik zag niet dat jullie het waren, “(we reden pas een kwartier achter hen) dus ik denk: ik stop even, dan kan die auto mijn passeren, want er is zometeen een inhaal verbod…toen reed hij weer verder. Wij lachen natuurlijk, conclusie: Willem is een heer in het verkeer.

Eenmaal uit het natuur reservaat waren we snel bij een tankstation, zij konden tanken en wij onze voorruit schoonmaken, als de zon er op scheen, zagen we niks, en dat is toch lastig. Het poetsen wat we tot die tijd hadden gedaan had nog weinig geholpen, wat water met dreft was de oplossing om de ruit helder te krijgen. We namen afscheid voor de rest van de reis, we zien jullie vanmiddag wel in Motril.

Vrij snel zaten we op de A7 die we voor 278 km konden blijven volgen door een prachtig ongerept stuk van Spanje. Weinig tot niets te doen op deze weg, ongekend rustig. De zon doet goed zijn best, het wordt al warm in de auto, maar ze verlicht ook mooi de besneeuwde toppen van de Siërra Nevada,ik denk dat die besneeuwde bergtoppen daar van zijn.

In de verte lijkt het als of we de zee al zien, er schittert zo nu en dan wat op, maar wat we zien is plastic, plastic en nog eens plastic. Je gaat het niet geloven of je hebt het ook al een keer gezien. Maar zeker 100km lang is zowel rechts als links van de weg het landschap bedekt met plastic. Afschuwelijk om te zien, ik zal het proberen te omschrijven: wij hebben in Nederland glazen kassen voor tuinbouw, hier doen ze dat met een soort worteldoek gecombineerd met plastic: de zijkanten zijn vaak zwart worteldoek wat met touw aan elkaar gevlochten is en het dak van wit plastic met gaatjes of wit worteldoek. Vaak is het half kapot gewaaid, en altijd is het spuuglelijk. Tussen de bergen, het landschap glooit hier enorm, hangen dus eigenlijk hele grote spinnenwebben van plastic, je ziet nergens meer de grond. Daar waar eigenlijk duinen zouden kunnen zijn hebben ze tussen de prachtige blauwe zee en de A7 waar wij op rijden, deze natuurramp gecreëerd, ik noem ik het maar zo, want al dit plastic belandt ook in zee, ik denk dat er zo al tonnen in waait per jaar. In ons kikkerlandje krijg je geen plastic tas meer bij je boodschappen, en hier bekleden ze het land er mee, begrijp er niets van.

We zijn nu op een kleine camping, camping playa Granada, aan zee. De boulevard ligt er tussen, het is nog geen 250meter lopen en we zijn op het strand. Het schijnt dat koningin Fabiola van België hier altijd kwam, ze vond deze streek fantastisch, het restaurant op het strand wat haar lievelingsplek was staat precies tegenover de ingang van de camping. Het plastic zal er toen nog niet zijn geweest, en zeker niet over zoveel kilometers uitgestrekt. Hier aan de boulevard zie je het niet, maar wij zijn naar de Lidl gefietst hier 4 km vandaan, en dan kom je het al weer tegen.

Het weer is hier prima, ik las op de thermometer die tegenover de receptie pal in de zon, 30 graden, die hing wel heel gunstig. De camping is klein maar fijn, we blijven tot zondag, dan zien we wel weer.

Nog een dag niks

Het bevalt ons goed zo lekker niks, toch hebben we vanochtend besloten om morgen door te reizen naar een warmer gebied, hier zouhet wel eens kunnen gaan sneeuwen.

De hondjes zijn natuurlijk weer op tijd uitgelaten, en Gerian had het idee om dan gelijk boodschappen te doen, misschien zijn die winkels alleen ‘s ochtends open. De winkel van Sinkel zat nog dicht, maar voor de deur bij de bakker zat een hondje op zijn baas te wachten, dus ik zei Gerian de bakker is open. Als ik nu hier wacht met de hondjes, dan kun jij even brood halen. Gerian spreekt Spaans en ik kan alleen Ola, en daar kreeg je geen brood mee, vandaar dat Gerian de boodschappen doet in een winkel waar je bij de winkelier bestelt. In de tussentijd sta ik een soort of te jongleren met de riemen “ van die lange oprol gevallen” van de hondjes, het is vast net een lachfilm. Bea gaat lopen schuren tegen de muur, Walli wil naar Gerian en Trics schrikt zo van mijn gemopper op Bea dat ze maar gaat zitten. Resultaat: alles in de war, gelukkig hadden ze hun behoefte al gedaan, want anders was het helemaal desastreus geworden. Tijdens dat lijnenspel kwam er een Signorita voorbij, met een big smile op haar gezicht en o en a en nog wat gebrabbel waar ik uit opmaak dat de hondjes zo leuk zijn, de signorita gaat ook de bakkerij in. Gerian komt er uit met croissantjes en stokbrood, en zegt gelijk tegen mij, dat had je eigenlijk moeten zien, dat winkeltje: zo kom je ze niet vaak tegen. De signorita komt vrij wel gelijk na Gerian de winkel uit, en terwijl we een stukje naar beneden lopen wijs ik naar de winkel van Sinkel waar het rolluik nog dicht zit en zeg en wijs iets over de gesloten deur, de signorita die blijkt bij deze winkel te horen begrijpt uit mijn gebaren taal dat we daar ook eigenlijk naar toe willen, en ik begrijp haar gebaren taal dat ze voor ons de deur open gaat doen. Ik ga weer staan vechten met de touwtjes en nu ook als extra handicap een zak met brood, en katten op de weg en Gerian gaat shoppen. Ondanks al dat gehannes krijg ik het voor elkaar om een vlog te maken en deze via whatsapp naar Joost te sturen, best knap.

Gerian heeft het belangrijkste van de dag gevonden in de winkel: wijn, en verder nog wat groenten en fruit, en als we nog wat te kort komen vanmiddag rond 16.30 uur zou ze weer open gaan.

Mijn wandeling zonder de hondjes, ik had dat gisteren al willen doen, maar niks was toen wel heel lekker,dus bleef het niks meer dan noodzakelijk dingen doen, maar nu ik op borden een aangegeven wandelroute van 6 km zag staan was ik niet meer te houden. Na het ontbijt om 10.15 uur ging ik de Paden op.

Aangegeven route met wit en gele streep, kan nooit moeilijk zijn toch, wel dus. Heel af en toe zag ik langs de route wel eens een gekleurde streep of twee, maar nooit meer wit en geel. Wel rood en wit of rood, wit en geel, maar niet als ik bij een splitsing kwam, waar het mijns inziens toch handig was geweest als ik in een keuze van 4 paden de juiste kon kiezen doordat die aangeven werd. Ik dacht: ik neem de voor mij logischste richting, 600 meter verder eindigt dit pad bij de poort van Paraje Ficarejo NO.4! Terug naar de splitsing….. de volgende keuze loopt na 800 meter dood; de volgende na 500! Ik kwam dus domweg niet verder als die ene splitsing. Uiteindelijk heb ik 3.600 meter gelopen: berg op 20% zo nu en dan zeker, en ook weer naar beneden. Ik was om 11 uur weer op de camping, bek af, zere knieën, nat bezweet.

De zon doet niet echt zijn best vandaag en de komende dagen blijkbaar ook niet, dus we vertrekken morgen weer richting de zon, daar moeten we toch wel 320km voor gaan rijden, maar we hebben gereserveerd op een camping in Mortil. Isaan de kust en al zeker beter dan hier, maar waarschijnlijk moeten we nog verder naar het zuiden richting Portugal, we gaan het zien.

Niks te doen

Heerlijk, geen prikkels, geen of weinig geluid, eigenlijk gewoon niks. Schone lucht, prachtig uitzicht, redelijk weer vooral als de zon schijnt. Wat kun je toch blij worden van niks. De dag begon zo als alle andere, behalve even zwaaien naar Joep of Margot, kon door de donkere ruit niet zien wie naar mij zwaaide, ik heb maar terug gezwaaid. De wandeling hier achter op en tussen de bergen was leuk, je loopt door een soort droge waterval, als het hier flink regent zal er best een buts water door heen gutsen. Gerian vroeg aan mij: zouden hier ook reeën zijn? Ík zei denk het wel, even verderop hadden we het antwoord, op het pad lag een stuk ree bout, twee achterpoten en een stuk ruggengraat, met nul vlees er nog aan, aan de hoefjes kon je zien dat het van een ree moet zijn geweest. Nog een stuk verder vonden we de schedel van het beestje, dat denken we in elk geval, dus buiten reeën zitten er ook flinke roofdieren, ik weet eigenlijk niet of een vos een ree doodt, ik zei tegen Gerian misschien zitten hier ook wel wolven. We hebben het pad een behoorlijk stuk gevolgd, maar toen we op een splitsing kwamen en niet wisten welke richting we op moesten, hebben we maar besloten de zelfde weg terug te lopen, want deze keer hadden we geen telefoon bij ons, dus verdwalen konden we beter niet doen.

Eenmaal terug op de camping waren Joep en Margot al weg, blijkbaar waren we toch weer lang weggebleven, te lang voor Joep en Margot. Lineke had gezegd: stel je voor dat ze weer verdwalen, dan staan jullie hier over een uur nog, wat een vertrouwen.

Het was vanochtend best fris, de muts was geen overbodige luxe, en handschoenen hadden ook wel gekund, maar in ons busje was de temperatuur prima, we staan aan de stroom, dus kon het elektrische kacheltje op standje 1 rustig aanblijven, lekker voor ons, maar zeker voor ons koninkrijk gezelschap, die liggen niet onder een dekbed.

In de loop van de dag deed de zon weer wat zijmoet doen, en konden we heerlijk buiten zitten, buiten op de bakplaat ons eten bereiden en gezellig buiten eten. Gerian had vandaag was dag, twee machines vol. Een met beddengoed en de rest van de was in de tweede machine. Alles buiten aan een zelf gemaakte waslijn gedroogd, super snel gaat dat met dit weer. Maximale temperatuur vandaag was 10 graden, maar in de zon uit de wind was het gevoelsmatig veel meer.

Toch is het niet warm, gisteren zijn hier 2 plaatsen verder een stel jongens weg gegaan, en die hebben onder het hegje wat ijsklontjes achter gelaten, behoorlijk van grootte, ze liggen er nu nog, de zon heeft er blijkbaar niet op geschenen.

Vanmiddag na de afwas zijn we met z’n vieren nog even gaan wandelen, boodschappen tas mee, maar alles was dicht. Klinkt of er veel is, maar dat is niet zo. Wat we gezien hebben is: bakker, klein winkeltje “misschien wel de winkel van sinkel alles te koop” en een tabakswinkel. Er zijn hier verder 2 café-restaurants die zijn alleen in het weekend open, althans in dit seizoen: zal zomers anders zijn, dan zal het inwonersaantal meer dan verdubbeld zijn door de camping.

El Berro ligt midden in een natuur reservaat, het uitzicht is bijna overal fenomenaal. Tijdens onze wandeling zijn we nog naar een uitzicht punt geklommen, pad liep aardig omhoog, boven aan een groot Jezus beeld, en toen we aan de andere kant via een pad naar beneden liepen kwamen we bij een begraafplaats. Ziet er anders uit alsbij ons, lijkt er op dat hier een kist in een soort stenen kast geschoven wordt, dan dicht gemaakt met een grafsteen, boekenkast met doodskisten. Zag er super verzorgd uit allemaal.

De dag is nog steeds sneller voorbij danje denkt, dat is een goed teken, we vermaken ons zelf goed. Morgen nadat ik de hondjes heb uitgelaten, ga ik zelf een route lopen hier in het reservaat, er zijn wat aangegeven routes, en met Google zal ik best voor het donker thuis zijn.

El Berro

Een koude nacht zonder stroom heeft zowel bij ons als bij de Wallies de accu die voor het woongenot in onze campers zorgt leeg getrokken. Natuurlijk niet alleen de kou, maar die doet er geen goed aan. Wat ik nu in elk geval al weet is dat 100 Ampèreaccu niet genoeg is, of er moet er een accu bij of hij wordt vervangen door een lithium accu. Weer wat om uit te zoeken.

Chagrijnig omdat de accu leeg is terwijl er een zonnepaneel op het dak ligt en we toch zuinig met stroom waren, trek ik de korte broek aan om met de hondjes te gaan wandelen. Fout, veel te fris, slechts 5 graden is het op dat moment, de zon doet al wel zijn best, ik loop naar de Wallies om aan Willem te vragen of dat normaal is dat de accu leeg is, want niks ook niet op 12 volt werkt bij ons, hier ook niet zegt Willem komt door de kou. Gerian en ik lopen een rondje van een kwartier, en Gerian zegt als we terug zijn gaan we direct rijden want Willem heeft het koud en hij wil koffie, beide problemen: koud, en geen koffie lossen op als er gereden wordt, dan is er zo weer voldoende stroom en de kachel, althans de auto kachel kan gelijk aan. Ik denk dat gaan wij ook maar doen, want die korte broek is nu wel echt fris. Lineke is al een eind met opruimen in de bus, dus wat kleinigheidjes nog buiten de bus zoals emmertje onder de bus uit van de afvoer, want ja vuilwatertank hebben wij niet, en met dat emmertje werkt prima. Stoelen en tafel naar binnen, opstapjes en matje en rijden maar. Ons humeur was nog niet om naar huis te schrijven, zeg maar dat we allebei op een andere golflengte zaten, dat kan gebeuren toch.

De route naar El Berro was echt gaaf, toen we eenmaal van de snelweg af waren, en door het ongerepte binnenland van Spanje reden, tussen de amandelboomgaarden en olijf boomgaarden door, 23 kilometer over wegen die eigenlijk pad hadden moeten heten, want onverhard is net zo slecht als deze gatenkaas lapjesdeken, nog veel erger als in België, daar kreeg de snelweg van mij deze naam, maar hier in het binnenland van Spanje spant het de kroon. Geloof dat we niet boven de 30 km per uur zijn geweest, en slalommend om de gaten hebben we onze weg vervolgt. Op camper contact stond al beschreven dat de weg er heen erg slecht was, maar eenmaal boven kwam je een pareltje tegen, ben benieuwd.

Het laatste stuk, was het advies, om niet de navigatie te volgen maar de aangegeven borden te volgen, dus dat gingen we doen. Nog een stijl stuk van 20% helling, moest terug naar de eerste versnelling, maar het oude beestje kwam boven. En daar was de camping, maar nog geen ingang, vervolgens moesten we om heel die camping heen rijden, zodat je op een gegeven moment denkt: ik heb de ingang gemist, maar dan staat er toch nog een bordje camping links, en als je die bocht gehad hebt is daar warempel de ingang. Gerian en Willem staan voor de slagboom, wij passen er nog net achter. Dan heeft Willem nog geen koffie gehad zei ik, anders waren ze er nog niet. Gerian was al bij de receptie, dus voor ons was het snel geregeld, Lineke was nog niet uit de bus of ze kon er al weer in. De slagboom werd door twee dames omhoog gehouden, zag er komisch uit: een grote slagboom met zo’n contragewicht waar die twee meiden op hangen, Willem kon er net onderdoor. Maar je kan hier wel met de pin betalen, dat is dan wel geautomatiseerd.

Eenmaal op de plek zie ik dat ik twee telefoontjes gemist heb, een van Joep en een van Margot, dus ff terug bellen: vast iets aan de hand. Margot aan de lijn, of ons plan om naar camping Siërra Espuña in El Berro te gaan ook door ging? Ik zei Margot, we zijn er al, daarom namen we niet op, we waren buiten een plaatsje aan het zoeken. O zei Margot, nou wij gaan morgen naar Granada, maar het is nog al fris hier op de naturistencamping dus we dachten we gaan vandaag even bij jullie langs, gezellig, en dan morgen vanaf daar naar Granada. Kei leuk Margot, er is hier nu nog volop plek.

Willemheeft op een van de vorige campings een pylon gevonden, je weet wel zo’n oranje punt met witte strepen, gejat kan ook, maar we houden het op gevonden, altijd makkelijk als je boodschappen gaat doen zei hij, kun je de plek bezet houden als je even weg bent. Nu is deze pylon handig om de plek naast ons bezet te houden voor Joep en Margot, werkt super. De camping loopt langzaam vol, maar naast ons komt niemand, soms loopt er wel iemand voorbij, maar ja pylon, dus zal wel bezet zijn, het werkt dus goed. De camping loopt zo snel vol dat we op een gegeven moment denken: we zullen toch maar even bij de receptie gaan vertellen dat vrienden van ons onderweg zijn naar hier, er bijna zijn en ze graag plaats 39 naast ons willen hebben, die is nog vrij. Lineke gaat dat regelen en bij de receptie in de rij komt Margot aan lopen, het was zo geregeld en met z’n zessen hadden we vandaag een gezellige dag.

Om twee uur toen ook Joep en Margot goed stonden, de zon inmiddels goed scheen en we uit de wind bij ons camperbusje een welkoms drankje konden nuttigen , werden het er meer. Gezellig hebben de dames, Lineke, Gerian en Margotaan de wijn gezeten, dan is dry January wel saai, en dry February komt ook nog en March om dan toch maar in het Engels te blijven, komt ook nog. 100 dagen heb ik me zelf op 1 januari weer droog gezet, gewoon omdat ik vind dat dat moet kunnen. 0.0 bier in alle smaken: ik vind het een uitvinding en Willem drinkt geen alcohol en Joep ook niet dus echt moeilijk was het weer niet.

De zon verdween weer, toen was het feestje zo voorbij, ik haakte het eerst af, te lang buiten gezeten in de korte broek met de benen al uit de zon, werd nooit meer warm, Joep naast me in zijn T-shirt is ook een bikkel maar ging toch een jasje halen en later werden slippers verruild voor schoenen, het is duidelijk nog geen zomer. De Spanjaarden hebben wintersport kleding aan en wij zitten in T-shirt, korte broek, slippers en Margot in het hemd. Rond 16.45 uur zat iedereen lekker even op zich zelf in de camper met de kachel aan te lezen of een dutje te doen, om 19 uur gaan we met z’n allen uit eten in een eet café hier om de hoek.

Buiten een aantal stamgasten die voetbal keken onder het genot van bier was er niemand om te eten behalve wij zessen. Niet gedacht, wehadden zelfs gereserveerd, zondag naast een best grote camping zal wel druk worden dachten wij, maar nee er was geen man. Kan een slecht teken zijn, maar we hebben heerlijk gegeten. En weer heel betaalbaar €20 de man met fooi.

Nu nog boekje lezen, verhaaltje schrijven en vroeg naar bed. Morgen maar eens kijken wat hier zo al te doen is. We staan aan de stroom, chagrijnig zullen we morgen van de kou niet zijn, de kachel brand. Is het een pareltje, morgen nog maar eens goed kijken.

Op naar Murcia

Bij Hiltrud was leuk, maar rond reizen met ons busje heeft toch de voorkeur. Begrijp goed dat Hiltrud zo’n appartement voor drie maanden helemaal top vindt, maar voor ons is dat nog niet weggelegd, en misschien wel nooit. Maar zeg nooit, “nooit” ik weet ook niet wat de tijd brengt. Voor nu is het niet ons ding en vinden we rond reizen en het gekneuter in en om ons busje helemaal geweldig. We zijn inmiddels 2 weken onderweg en daarvan 1 week zeker al in prima voorjaars weer, geloof niet dat we nog regen gezien hebben, wel een keer gehoord, S’avonds toen we binnen zaten heeft het een keer heel lichtjesgetikt op de bus.

We hebben goed geslapen in de twijfelaar, ondanks de buik kramp van Lineke heeft ook zij redelijk geslapen. We waren wel op tijd uit bed, rond 8 uur werden de hondjes wat onrustig en dan moeten zij er uit, dus een van ons ook. Deze keer nam Lineke die taak op zich, dus ik heb me nog lekker omgedraaid, niet voor lang, want alleen in bed vind ik niks aan. Voor ze terug was zat ik al op de bank.

Bij Hiltrud zijn we rond 10.30 uur vertrokken, de bus stond er nog en gelukkig stonden de fietsen er ook nog op. Dat zou wat zijn geweest, een nachtje niet in de bus, en dan de bus weg, moet er niet aan denken. We laten hem maar niet meer alleen.

Naar Murcia ging eenvoudig, moet eerlijk zeggen ik heb ook een fantastische navigator die me bijna foutloos steeds maar weer naar de juiste plek brengt. Voor het eerst hadden we in Spanje een tol weg, kan niet zeggen dat ik die nu zo geweldig vond, de Franse tolwegen zien er beter uit, maar op de Spaanse is ook niks te doen, althans vandaag niet. Blijkt dat de Spanjaarden er zelf niet of nauwelijks gebruikt van maken, zo weinig dat veel tolwegen al weer zijn afgeschaft, omdat de B- wegen zo veel belast werden dat het onderhoud daarvan te duur werd. Nou het tol geld wordt niet gebruikt of is duidelijk te weinig om ze fatsoenlijk te onderhouden, wat het was weer een lapjesdeken.

Om11.45 uur waren we op de afgesproken plek in Murcia en daar waren de Wallies blij mee, ze misten ons al. Ook zij hadden het naar de zin gehad bij hun vrienden in Benidorm, maar zij waren gisteravond, einde middag al hier aangekomen. We staan op een camperplaats in wording, aan de andere kant van de weg is al een stuk camperplaats klaar, daar is ook het toilet gebouw of iets wat er voor door moet gaan, veel soeps is het niet, deze doe het zelver is nog niet zo handig, en zeker niet met de kitspuit. Er wordt wel regelmatig gepoetst, maar ik hoop wel dat als we nodig naar het toilet moeten dat er dan niet net gedoucht wordt, want er zijn twee dames en twee heren douche/ toilet ruimten in een. Niet echt handig, er staan hier inmiddels toch een camper of 30:oude deel met stroom staat vol, en hier op het nieuwe deel in wording zonder stroom staan er inmiddels ook al een stuk of 12.

Gelukkig is ons busje voorzien van een zonnepaneel en hadden we heel de dag zon, zit er gas in de gastank om te koken en kan de kachel straks als het nodig is op diesel. Wie doet ons wat.

Ons bedje is weer gespreid met fris beddengoed, langleven de Costa zon en wind. Inmiddels is de zon aan het zakken, gewoon al verdwenen achter de huizen, maar het is hier nog wel licht en toch al 18.20 uur, bijna tijd om bij de Wallies nog even de planning van morgen door te nemen bakkie koffie doen, nemen wij mee omdat wij opgiet koffie kunnen maken, geen stroom voor nodig, dan nog een potje brandy Dog, vroeg naar bed morgen weer een stukje verder het binnen land in en wat omhoog, naar El Berro, Camping Siërra Espuna en als dat wat is, ook de omgeving dan blijven we een aantal dagen.

Naar Hiltrud

Wij zijn vanochtend naar Torrevieja vertrokken waar Hiltrud overwintert, Gerian en Willem naar Benidorm waar vrienden van hen overwinteren, morgen ontmoeten we elkaar weer op een camperplaats bij Murcia in de buurt.

Natuurlijk hebben we eerst onze ochtend wandeling gemaakt, niet verdwaald en ook niet zo ver gelopen: het is weer een reisdag zullen we maar zeggen dus moeten we genoeg doen.

De wind is veranderd, we hebben nu meer een föhn, warme wind, zaten vanochtend heerlijk in korte broek en T-shirt buiten maar nog steeds in de wind, te ontbijten. Vannacht hebben we ook af en toe weer staan wiebelen door de wind, “om maar aan te geven dat hij flink blaast” onze bus is geladen toch ruim 2800kilo.

Nadat we alles weer keurig op de plek hadden liggen en vast hadden gezet, zijn we vertrokken. Nog ff het toilet legen, daar komen we langs rijden op de camping, zelf ff naar het toilet, vuilnis in de container dag zeggen bij de receptie en we konden rijden. Google zegt links af, en wat zien we verplichte rijrichting naar rechts, daar hadden we onze eerste onenigheid met Google al, gelukkig was er 500 meter verderop een rotonde, en konden we Google als nog volgen. Net buiten de bebouwde kom van Villa Joiosa hebben we nog voor €1.55 diesel getankt en op naar Hiltrud.

We waren van plan om rond 10 uur te vertrekken, maar zelfs met een Brabants kwartiertje konden we dit niet meer recht zetten, we kwamen een uur later bij Hiltrud dan verwacht, Brabants uurtje dus. Maar och wat maakt het uit, tijd zat.

Prachtige route langs de snelweg richting Alicante, verder als Alicante waren wij nog niet geweest, maar ook achter Alicante is Spanje zo langs de kust de moeite waard.

Torrevieja is best groot, maar zonder enige moeite wist Google ons door de straatjes van deze stad keurig voor de deur van Hiltrud af te leveren. Onze bus staat om de hoek geparkeerd, gewoon langs de weg, en volgens Hiltrud mag dat, ik geloof haar maar. Alles van waarde is er uit, alleen de fietsen staan er op, op slot, aan elkaar met een slot, de fietsen drager op slot en alles zit onder een fietsen afdekzeil, je weet wel zo’n vreselijke flapper hoes met een rood wit vierkant bord erin. Dat is hier verplicht geloof ik.

We gaan er maar vanuit dat het goed komt. Vannacht slapen we bij Hiltrud want we staan op een helling, als we in de bus zouden slapen zo Lineke zo op mij rollen, zo schuin staan we. Gelukkig heeft Hiltrud een extra slaapkamer met een twijfelaar 1.30 breed dat is ook krap, maar beter als geplet worden tegen de deur.

Het balkon van Hiltrud is fantastisch heel de dag zon, de boulevard op loop afstand, mooie boulevard met ook veel eet tentjes, maar gelukkig niet zo vol met bejaarden als in Benidorm. Hier is de gemiddelde leeftijd zeker 10 jaar lager, en helemaal nu ik er ben. We hebben er heerlijk over gewandeld, hondjes mee en natuurlijk even op een terrasje gezeten ook hier is het weer fantastisch. En het weer ook.

De dag vliegt voorbij, voor we het in de gaten hebben is het al tegen vijven: de was is weer schoon, daar hebben we maar gebruik van gemaakt, “wasmachine bij Hiltrud “ en droge kon op het dakterras dus heerlijk fris beddengoed aan de Costa wind gedroogd. Zelf ook weer even grondig gewassen in de douche bij Hiltrud, had vanochtend ook op de camping gekund, maar dan was dat Brabants uurtje helemaal uit de hand gelopen, nu konden we dat nog een beetje onder het mom “het is druk” weg moffelen.

Ik zit er klaar voor: “paella” in een Spaans restaurant om de hoek bij Hiltrud, waar volgens Hiltrud ook de Spanjaarden zelf gaan eten en dan moet het goed zijn, ben benieuwd!!

Het is toch weer een menu maar nu met paella in de pan voor 2 personen met alles er op en er aan, grote mosselen, grote gamba’s, kleine zee vruchten en kip. Maar nou komt het: eerst komen er stukjes stokbrood met aioli en een bord vol serrano ham, dan komt er een bord met salade en dan zitten we eigenlijk al vol. Ik kan bijna niet zo snel schrijven als dat de gangen van het menu opgediend werden: pfff!! wat een tempo.

De pan paella wordt op het tafeltje naast ons gezet en de ober schept op, hij verdeeld keurig de zeevruchten en de kip en de rijst “paella” mijn bord is nog niet leeg en hij komt al vragen of hij nog wat moet opscheppen, en als Lineke haar bord nog half vol heeft en echt nog aan het eten is, wordt de tafel al vast leeg geruimd. Nou:  wij hadden een menu, dus er komt ook nog een toetje, hij vraagt of we ook nog koffie willen en die laatste twee, toetje en koffie worden tegelijkertijd geserveerd, hoezo haast. We waren om 19 uur in het restaurant, en om 20.30 uur zaten we bij Hiltrud al weer op de bank. Kunnen geen boe of ba meer zeggen en Lineke gaat net voor de derde keer naar het toilet, duidelijk te snel. Het is nu 21.10 uur even voor het tijdschema. Ik heb nog nergens last van, ben benieuwd, misschien zat de gisting in de wijn: die had ik niet.
We puffen nog wat uit, doen een spelletje level 8 en maar vroeg naar bed, morgen gaan we door naar Murcia en voegen we ons weer bij de Wallies.