Op naar Rotorua.

3 november.

De dag begint al vroeg, het bed in ons busje is echt vreselijk dus ik slaap slecht en ben vroeg wakker. Het is maar goed dat Lineke rijdt, want ik zou er niets van bakken, daar slaap ik te slecht voor bovendien kan ik in het busje mijn hoognodige cepap apparaat niet gebruiken, 1 om dat er geen plaats voor is en 2 het stopcontact zit te ver weg en aan de verkeerde kant van het bed. In de hoop dat ik blijf ademhalen hebben we er dus voor gekozen om het apparaat pas te gaan gebruiken in het tweede gedeelte van onze reis waarin we met een auto het land rondtrekken en slapen in B&B’s.

Tot nu toe kan ik het redelijk volhouden: als loods naast mijn vrouw breng ik de dag al fotograferend door, samen plannen we aan het eind van elke dag weer een groot deel van de route die we de volgende dag gaan rijden, en gisteravond hebben we dus besloten om naar Rotorua te gaan. Of we er 1 of 2 dagen blijven weten we nog niet.

De camping eigenaar van Atheneree hot springs & holiday park gaf ons nog wat tips om langs te rijden, kleine afwijking in onze route maar och, tijd zat, we zijn met vakantie. Op naar Tauranga, leuke stad met een grote haven en aan het einde van de stad een hele grote berg in de zee waar je om heen kunt lopen en overal geniet van prachtig uitzicht.

Nadat we een parkeerplaats gevonden hadden zijn we aan de tocht om de berg begonnen, woorden kom ik nu weer te kort om jullie te vertellen wat we allemaal zien, maar ik probeer het: wandelend langs een rots met als afgrond de zee vol met opstekende rotsen die nu boven de zee uitsteken maar met hoogwater wellicht ver verdwenen zullen zijn. De zee is matig tot rustig maar de golven ketsen met een regelmaat van 7 golven op en dan weer een tijdje niks robuust tegen de opstekende rots punten aan. Op andere stukken waar we lopen, we lopen immers rond, zijn er weer mooie witte stranden en zijn de rotsen wat verder de zee in, trapjes naar beneden nodigen je uit om het strand op te gaan en, jutters als wij zijn doen dat dan onmiddellijk. Wetend dat we geen schelpen mee mogen nemen zoeken we ze toch. Soms lijkt het alsof er ooit een storm gewoed heeft die vanaf de berg een strook bomen heeft doen omblazen zo de zee in, links zie je dan al de afgeknakte boomknoesten en recht in de zee alle bomen helemaal wit uitgeslagen en glad gestreken door de zee als een hoop schroothout. En dan ineens de skyline van Tauranga met de haven aan de voorkant. Een loodsboot vaart uit om een schip binnen te halen, maar dat schip zien we nog niet. Links tegen de berg aan grazen schapen: de berg is hier niet meer zo stijl maar glooit prachtig waardoor er weer een hele andere vegetatie ontstaat.

Nadat we in ons eigen busje van een heerlijke lunch hebben genoten zijn we richting Rotorua gereden. Was nog best een eind, maar ook hier weer genoeg te zien, het binnenland van het gebied dat ook Rotorua heet laat je ook verbazen. Al hoewel het veel weg heeft van Zuid Duitsland en Oostenrijk, is het ook weer heel anders, het is hier namelijk niet druk. Hoe dichter je bij de stad Rotorua komt hoe meer je de naam gaat begrijpen Rot- orua, tenminste dat denk ik, jee wat stinkt het hier naar rotte eieren. Je ziet ook overal hete stoom de grond uitkomen, we zijn even een park in gegaan om het van dichtbij te bekijken, maar dan moet je wel je neus afsluiten, een wind laten kan dan gerust, niemand die het merkt. Dwars door de stad gereden, op zoek naar een camping met een hotspring: het stinkt hier toch overal en zo’n warm waterbron is heerlijk. Rotorua thermal holiday park is het geworden, prima plek tussen de hotspring en het service gebouw in, dus nooit ver lopen.

Bij de receptie hebben we gelijk geboekt om naar een Maoridorp te gaan en ook om daar te eten, traditioneel zoals de Maori’s dat doen, om 17.45 uur werden we opgehaald met een bus en om 21.50 uur waren we weer terug.

In de tussentijd hebben we genoten van een schouwspel, want zoals het in dat dorp is leven er nog nauwelijks Maori’s, en een echt dorp (tribe) kom je niet zo maar in. Het schouwspel was echter prachtig, op een leuke manier werd ons wat geschiedenis bij gebracht over Nieuw Zeeland. Het eten werd vroeger ondergronds gestoomd, en dat hebben ze nu voor ons ook gedaan op de traditionele manier, Lam en kip zijn het hoofd gerecht, en verder eten ze zoete aardappelen, rijst, sla, en veel toetjes, ( of ze dat vroeger ook deden betwijfel ik) maar nu zeker wel: ze zijn, op een uitzondering na, allemaal te dik.

Een hele volle dag vol met indrukken die we eerst nog een plekje moeten geven voor we kunnen slapen in dat …..bed, dus maar even een afzakker.

De Coromandel

2 November (sorry trouwe lezers dat jullie gister niks te lezen hadden)

Van Miranda Holiday park naar Athenree hot springs dwars door de Coromandel, adem benemend.

Vandaag waren wij in een paradijs, de route die we gevolgd hebben om er te komen was al een beleving op zich. We hebben gekozen,( moeten we steeds, we kunnen nu eenmaal niet alles zien in 5 weken,) om dwars door het Coromandel forest park te rijden over de Tapu coroglen road, fantastisch.

Alleen al rijden door dat park, recht en links prachtige bossen hier en daar verre uitzichten over weides die weer in een bos overgaan, kleine watervallen en stroomjes die je langs de route begeleiden op weg naar Rapaura watergardens.

En dan ineens houdt de verharde weg op wordt onze weg een gravelpad, langs de kant staat een bord met Mahara sculpture park and pottery, klink uitdagend, dus wij van de weg af een pad op dat ons naar boven leidt, het busje kon het net trekken zo stijl was het pad, en langs het pad verschenen al de eerste sculptures.

Eenmaal boven werden wij verrast door de schoonheid van het park. We volgden de pijl die ons eerst bracht bij een klein huisje waar een grote spaarpot stond met de tekst entrance one gold coin, we hebben betaald met een $2 stuk en zijn aan de wandeling begonnen. Het was een 20 min. durende bos wandeling vol verrassingen, op de top van de berg hadden we een uitzicht op Kauri bomen en prachtige boomvarens. De route weer naar beneden ging over een moerasbrug richting de Bromeliaweg (zijn prachtige planten, die oma vroeger in de vensterbank had staan) tot op het open gebied van het park waar in het labyrinth, en de stenen cirkel was.

De functie van een steen cirkel weet ik niet, en zij ook niet, want de tekst die op de paal bij de ingang stond luidde vertaald; De precieze functie van een stenen cirkel zal altijd openstaan voor speculatie en debat. Het was in elke geval een bijzondere plek waarin je makkelijk wegzakt in een vorm van meditatie.

Het hele park staat vol met sculpturen, prachtig. We hebben in de galerij nog even met de eigenaresse gesproken hebben, die al dit prachtigs in 30 jaar zelf heeft ontwikkeld.

Onze volgende stop was de watergarden, ook heel mooi met een prachtige waterval, maar eerlijk is eerlijk: die sculpturen bos wandeling was mooier, alleen niet zo commercieel, en dat is de watergarden wel, hier was een prachtige smaakvolle lounge waar je heerlijk koffie kan drinken en kunt lunchen, en ze vroegen een behoorlijke toeangsprijs…. Tijdens onze wandeling daar kwamen we op het pad naar de waterval 2 Helmonders tegen, die bij ons in het vliegtuig zaten, zo’n land vol keuzes, maar je ziet wel: veel maken dezelfde keus.

We zijn het gravel pad verder af gereden, was toch een eind, wel 40 km en vaak maar breed genoeg voor 1 auto, maar gelukkig niet druk. 3 auto’s zijn ons op het pad tegemoet gekomen. Het was wel prachtig dwars door het bos. Eenmaal weer on the road 25 ging het wat vlotter richting onze volgende overnachtingplek.

Athenree hot springs: ook hier waren weer echte warmwater bronnen waar we heerlijk in hebben gedobberd om de lange rit, vooral de hobbel rit, weer van ons af te laten glijden.

Red Snapper

Vandaag hebben we gebruikt om alle indrukken van de 1e week te verwerken, eerst lekker uitgeslapen voor zover dat wij dat kunnen, en dan lekker aan tutten, zijn we heel goed in.

Er waren wel wat zaken van huishoudelijke aard, de was moest gedaan worden. Maar gelukkig deed de machine dat.

We stonden natuurlijk op een moordplek zo pal aan het strand, de zon kwam op boven de zee dus ook dat was perfect, jammer dat er toch nog al wat bewolking was, en behoorlijk wat wind.

De camping hier staat z’n beetje vol met langkampeerders (seizoenen plaatsen) met caravans met een gemiddelde leeftijd van 40 jaar. Ook hier zie je dat het ze niks uit maakt, de caravan die ze hebben lekt niet, voldoet aan hun eisen en voelt vertrouwd. Wij zijn niet zo slim, wij geven kapitalen uit aan z’n ding op wielen. Ik hoop dat als we terug zijn wij dan ook zo nuchter kunnen leven, en stoppen met meer en meer en mooier en mooier. Dan kan ik zeker op tijd met pensioen…..

Naast ons stond een opa en oma die hun 2 kleinzoons een nachtje op visite hadden, hele aardige mensen, die zie je hier trouwens heel veel, iedereen is aardig en vraagt van een afstand al; how are you, I’m fine thank you! hoor je hier steeds. Onze buren voor een nacht vonden het wel grappig, zo’n klein camper busje met 2 meiden aan boord, we waren dan ook meer dan welkom. De vrouw des huizes kwam vragen of we van vis hielden, haar man was gisteren wezen vissen en had veel red snapper gevangen; nou dat lusten wij wel. Ook mochten we even een kijkje komen nemen in de oldtimer caravan. Ben nu erg blij met die van ons!

Na dat we de lunch achter de kiezen hadden, de was gevouwen in de tas, zijn we rond 13.15 uur vertrokken naar Miranda, hier is ook z’n mooi holiday park dat bij de beste van Nieuw Zeeland hoort.

Gewoon over high way 1, snelste route, want de toeristisch route hebben we al gehad. Niks mis mee met die highway, want ook die is toeristisch. Dwars door Auckland, waar je van een afstand al opkijkt met een prachtig ski line.

Het gebied na Auckland doet me weer veel aan Zuid Duisland en Oostenrijk denken. Allen hier staan zo nu en dan ook palmbomen in de wei en dat zie je in Oostenrijk en zuid Duitsland natuurlijk niet niet. Het lijkt ook uitgestrekter en ook hier kijk je van tijd tot tijd ineens weer op de blauwe zee.

De afstand die we vandaag afleggen is niet zo heel ver, 160 km ongeveer, genoeg, want het weer klaarde heel goed op dus wilden wij ook nog wel even van de zon genieten. Dat is gelukt, ook al waren we pas om 16.00 uur in Miranda, de Highway hier is niet te vergelijken met de snelwegen in Nederland, hier zijn het vaak toch maar 2 rijbanen zonder vangrails, die zijn hier trouwens zeldzaam.

Door het heuvelachtig gebied met veel bochten is de kruissnelheid niet meer dan 60km.

Miranda ligt in het gebied de Coromandel, hier beginnen de warmwater bronnen. De camping waar we nu staan heeft er al een, dus we hebben al heerlijk in z’n super warm bad gelegen, wat overigens wel een beetje naar zwavel ruikt, douchen nadien is een aanrader.

Wat later dan anders zijn we gaan koken in de kitchen van de camping, dat is zo geweldig: alles zit er in, potten en pannen, borden en bestek, je loopt er met je red snapper, aardappel en groenten naar toe en gaat daar gezellig koken samen met andere camping gasten. Je doet nadien de vaat en hebt in je busje geen rommel. Gezellig en handig.

En oh!!! wat was die red snapper lekker; gratis en dan ook nog eens goed gelukt, lekker gekruid en precies goed gebakken.

The day van the Bay of Islands

Van morgen al vroeg opgestaan zodat we de boot niet zouden missen.

Om 8.45uur moesten we ons melden bij het kantoor van de rederij Great Sights om ons ticket in ontvangst te nemen. Gisteren allemaal al geregeld door de camping eigenaar.

Daar natuurlijk keurig op tijd aangekomen, zo zijn wij nou eenmaal, dus we moesten we wel een tijdje wachten. Eindelijk kwam er een grote boot aan, en de dame achter het loket had ons verteld het is een witte boot, je wordt niet geroepen op naam dus gewoon aan boord stappen.

Op een afstandje was de boot grijs, niet onze boot zeiden we, maar dichter bij leek de boot toch echt wit. De schipper “een vrouw” liep even naar het loket om een pakket af te geven, en zei tegen ons I’ll be back soon, wij dachten nog nou ze is al aan de late kant maar vooruit we wachten nog wel. Enkele minuten later was ze weer terug stapte aan boord en wij er achter aan. Gelijk naar het bovenste dek zodat we alles goed kunnen zien. Daar komt de schipper, May I have your ticket please, dus ik geef het ticket, wat denk je, zitten we op de verkeerde boot! Maar goed dat de boot die we moesten hebben echt verlaat was, anders hadden we alsnog de boot gemist…..

Eenmaal aan boord van de juiste boot hebben we enorm genoten, alles zat ons mee.

• Prachtig weer
• Geen golven
• Heel veel dolfijnen
• Gezellige Engelse vakantie reizigers om ons heen, met gids

Hoe leg ik dit nu aan jullie uit; om te beginnen is de Bay of Islands geweldig, de uitzichten naar alle kanten als je eenmaal op zee bent zijn fantastisch waar je ook kijkt zie je een prachtig eiland uit de zee op stijgen, op sommigen staan wat huizen, deze hele eilanden zijn dan privé bezit. Andere zijn weer open gesteld voor publiek en op sommigen mag er zelf gekampeerd worden. Het water van de Bay is helder blauw, alleen dat is al prachtig, en dat wordt nog mooier als er dan tientallen dolfijnen in zwemmen, en dat was vandaag zo. 3 uur duurde onze mini cruise: tot aan Montukokako (Hole in the rock) zijn we gevaren, op de teugweg nog even drie kwartier onze benen mogen strekken op een van de eilanden, allemaal prachtig en nauwelijks te beschrijven. Eenmaal terug in Russell was het weer aan het betrekken, dat was ook voorspeld, dus wij hadden zo iets van: nou als het dan toch geen mooi weer is rijden we vast een eind richting Auckland want vanaf maandag willen we het zuidelijk deel van het Noorder eiland gaan doen, het grootste deel met de meeste bezienswaardigheden, er komt dus nog wat!! En morgen is er mooi weer voorspeld en kunnen we eventueel een dag genieten in een bay.

Voor vertrek eerst nog even boodschappen doen zodat we wat te eten hebben als we later op de dag bij een camping aan komen. Zoals altijd betalen met de creditcard, maar helaas 2x geprobeerd, declined, nou dan maar contant betalen maar wel vreemd, toch.

Nou weet je, we gaan even flappen tappen want stel dat hij het straks ook niet doet hebben we geen contant geld. ING pas declined, ABNA pas declined andere ING pas declined: we snappen er niks van. Zouden ze nu de boel hebben geblokkeerd dat is k want het is weekend, voorlopig geen bank te bereiken. Wij naar een wifi spot plaats kijken of we wat kunnen zien, want stel je voor, niets vreemds te zien, nou dan gaan we gewoon rijden we hebben nog wel wat cash, komt wel goed.

Gekozen voor de snelle route terug richting Auckland, met als doel ergens in de buurt van Wentforth een bay te zoeken waar een camping aan is. Vlak voor we er waren wilde Lineke toch nog even proberen of ze nu echt geblokkeerd was of wellicht een storing in Russell, en gelukkig hier deed alles het weer normaal, toch lekker, echt een opluchting, Lineke was er maar stil van.

We hebben een moordplek, we staan pal aan het strand hier, in ons busje hoor je de zee het strand op rollen, wat zullen wij slapen vannacht, als die kiwi’s ons ten minste niet wakker juichen vannacht. Om 5 uur begint de finale van het rugby worldcup, De All Blacks tegen Australië (de Wallabies) geloof ik.

Op naar Russell

We zijn begonnen met een mooie wandeling over de langste houten voetgangersbrug ter wereld (dat hebben ze me tenminste verteld) die ons bracht aan de andere kant van de rivier die gisteren, toen we aan kwamen zo goed als leeg was, maar nu goed vol. De rivier heeft een open verbinding met de zee dus met eb leeg en met vloed, je raadt het al, vol. Het is zo apart de vegetatie die je hier ziet, zo loop je door een moerasachtig gebied langs een rivier, de hoek om lijkt het of je in Oostenrijk door het groene dal loopt en de heuvel over zie je in eens een prachtige baai. De vele foto’s die wij tot nu toe geschoten hebben kunnen nooit de schoonheid van wat we zien overbrengen, je ziet altijd maar een stukje, maar het is zo immens groot en prachtig: mijn foto kunst kan dat niet vastleggen.

Wat ons opvalt is de way of living, daar waar wij bezig zijn om alles mooi te hebben, van fiets tot auto, huis en inrichting enz. enz. zie je hier eigenlijk het tegenovergestelde. mooie huizen zie je niet of nauwelijks, wel huizen op een prachtige locatie. De bouwstijl doet me denken aan de bouwstijl bij ons op vakantie parken. En wat je hier op vakantie parken ziet lijkt weer meer op bouw units.

De prijzen mogen er echter wel zijn, voor een beetje huis $450.000 en dan heb je wat bij ons een vakantie chalet heet. Dus hoe dat nu zit zijn we nog niet achter.

Overnachten op de camping is qua prijs vergelijkbaar met Europa tussen de $36 en $40. Hier hebben ze wel op elke camping waar we tot nu toe zijn geweest een keuken en een zitkamer voor gezamenlijk gebruik, best handig als je een klein campertje hebt zo als wij.

De route naar Russell is weer prachtig, de weg die we gekozen hebben brengt ons op de meest idyllische plekjes die je maar kunt bedenken, en ook hier is het zo dat na de ene bocht je door een oerwoud rijdt en na de volgende bocht door heuvelachtig weide landschap, en dan: boem, daar is de baai. Wouw, je wordt er gewoon stil van.

Van de camping eigenaresse hadden we deze route gekregen en zij vertelde ook dat we naar Helena’s Bay moesten gaan, een prachtig uitzicht en een plek waar je lekker kunt lunchen en waar ook nog een prachtige galerij bij was. En inderdaad: ook hier viel de mond weer open.

De route verder naar Russell laat de mond nog met regelmaat open vallen; ik heb geprobeerd om dit vast te leggen op foto’s en sommige foto’s geven ook wel een mooi plaatje weer, maar je moet het echt met eigen ogen zien. Even voor 4 uur zijn we aangekomen hebben direct ons programma voor morgen vast gelegd, althans voor morgen vroeg, spannend we gaan de zee op de Bay of Islands verkennen op zoek naar dolfijnen.

The Jucy camperbus

De rit is begonnen:

Eerst met de taxi naar Auckland om de camperbus in ontvangst te nemen en dan; spannend dwars door een onbekende stad, links rijdend, aan ons avondtuur beginnen.

Lineke rijdt en ik navigeer. Niks gepland alleen dat we eerst nog wat om hoog rijden richting Cape Reinga, dat is het uiterste noordelijke punt van het noorder eiland. Helemaal gaan we dat niet doen, te weinig tijd om alles te gaan bekijken, maar om nu helemaal niks boven Auckland te doen kan ook niet.

De eerste rit brengt ons naar Waipu een prachtige route vol verrassingen, zelfs op de snelweg heb je uitzichten die haast onwerkelijk mooi zijn. Wij zijn echter van de snelweg af gegaan, we hebben gekozen voor de touristische route die brengt je helemaal langs een droom. Soms lijkt het als of we mee doen aan de film the blue lagoon. We hebben een historisch dorp bezocht, gesticht in 1863 door 40 Deense emigranten. Zij kregen van de Nieuw Zeelandse regering 40 acres land per volwassene, en 20 acres land per kind. Moesten ze wel zelf helemaal ontginnen..... Dat is ze gelukt, en de nazaten wonen er nu in een prachtig dorp, met heel veel liefde in stand gehouden.

De weg die we rijden brengt ons door een verscheidenheid aan landschappen: soms is het overheersend groen met weides, en dan rijden we weer door een bos met bomen die je bij ons niet ziet. Opvallend veel boomvarens en bomen met een prachtige rode bloem, Lineke noemt het de lampenpoetsers boom, maar je ziet ook veel bomen die lijken op een naald boom, maar het volgens mij niet zijn.

En dan ineens kijk je weer op de zee, meestal in een baai. Niets is hier vlak, het zijn bergen of het is glooiend. De tweede dag brengt ons naar Whananaki, maar 40 km van Waipu als je de snelweg zou rijden. maar door de route die we gereden hebben is het zeker 100 km pracht en praal. Sprookjesachtig mooi zegt Lineke. Om bij de camping te komen zijn we over de Jubilee road gereden: een afkorting van de route dwars door landerijen, uitgestrekte prachtige weiden en heuvels over een onverharde gravel weg langs boerderijen, waar we zelfs moesten wachten voor overstekende koeien, die opgedreven werden door twee bordercollies en de boer op zijn off road motor, prachtig gezicht.

We zijn weer beland op een bijzondere camping die ligt aan een wandelroute van het bovenste puntje van het noorder eiland tot het onderste puntje van het zuider eiland: 3000km lange route die jaarlijks door velen bewandeld wordt. Wij gaan er morgen een eindje van lopen......

De jetlag

Pffff. het valt niet mee. Marijke is eigenlijk te moe om wat dan ook leuk te vinden. Ik worstel me zelf door de dag, en probeer Lineke er zo min mogelijk last van te laten hebben. Dat mislukt al bij de Bus naar Auckland city center. We moeten wachten op de bus, die om 09.23 uur bij de halte zou zijn, er zou down town op moeten staan, lijn 334. Dan komt de bus al met enige vertraging, met er op Britamart, lijn 334. Niet de goede denkt Lineke en zwaait hem door, dan zeg ik er stond wel lijn 334 op waarop, Lineke zegt, o dat heb niet gezien, ik zag alleen geen down town. Voor degenen die mij een beetje kennen kun je de rest wel invullen.....

Naar enige strubbelling, vooral last van de jetlag, hebben we toch een gezellige dag gehad in Auckland: tenslotte moeten we wachten op de dag van morgen om onze camper op te halen.

Ik begrijp nu waarom. De eerste dag na zo'n reis direct rijden met een camper in een vreemd land, waar ook nog links gereden moet worden is vragen om ongelukken. Auckland is een grote stad, met een haven en veel herinnering aan de Britten. We hebben er wat door heen geslenterd, wat winkels bekeken vooral naar die mooie Nieuw Zeelandse wol kleding stukken, prachtig maar niet te betalen, een trui kost maar zo $400,00 omgerekend ongeveer €350,00. Dus we zijn maar door gelopen. De dag was voor mij om 19.15 uur afgelopen, mijn ogen vielen al lopend dicht.

De vlucht

Eindelijk hebben we een free wifi en kunnen we onze eeste verslagen online zetten:

De reis vanaf schiphol duurt lang, we zijn nu ongeveer 24 uur onderweg en hangen ergens boven Australie nog ruim voor Sydney. De vlucht van Amsterdam naar Singapore met Singapore Airlines was prima, we zaten in het midden pad, 3 stoelen breed naast een Belgische. Over eten en drinken tijdens deze vlucht hebben we niets te klachen, de bediening liep af en aan. De tijd op het vliegveld van Singapore vloog voorbij, toch 3 uur, maar nu gaat het langzaam. Ons bio ritme is al ontregeld want eigenlijk horen we te ontwaken na een heerlijke nachtrust, maar veel geslapen hebben we niet, we dutten wat tussen de bedrijven door.

Weinig bedrijven; hier lopen ze niet zo hard bij Nieuw Zeeland Air. Eerst dachten we dat we helemaal geen eten en drinken aan boord zouden krijgen, maar alles zouden moeten kopen. Maar naar enige tijd kwam er wat.

Het vliegtuig is wel even breed, ook een boeing 777 maar inplaats van 9 stoelen in de breedte heeft deze er 10, 4 stoelen in het midden pad. Nu zitten we aan de rechter zijkant op de 2 stoelen naast het gang pad, Eigenlijk wel fijn dat ze niet zou veel lopen, want ze lopen steeds tegen me aan. Ieder nadeel heeft een voordeel.

En dan is het zover: de daling wordt ingezet en over een half uur zetten wij voet op Nieuw Zeelandse bodem.

We zijn er, 23.30 uur Nieuw Zeelandse tijd, nu naar de Douane.

O shit wat een rij, even doorbijten, dit moet ook nog. Eindelijk zijn we in ons hotel, 01.15 in over de slaap heen maar natuurlijk geen bar meer open, toch maar proberen dan. Weltrusten.